Παιχνίδια της μνήμης…
Πριν μερικά χρόνια που η κόρη μου πήγαινε στον παιδικό σταθμό, μας είχε τρελάνει με το τραγούδι «Μια ψείρα εδώ, μια ψείρα εκεί, μια ψείρα παραπέρα, μου κάναν το κεφάλι μου τρύπιο σαν κουνουπιέρα, ρου λα λα ρου λα λα, έχω δυο καρούμπαλα, το ένα εδώ το άλλο εκεί, το άλλο στην Αμερική». Είχα εντυπωσιαστεί... «Μα ποιος το σκέφτηκε αυτό το τραγούδι; Έξυπνο... Μάλλον θα είναι καινούριο, δεν το έχω ξανακούσει...»
Εκείνη την περίοδο λοιπόν, ένας φίλος του πατέρα μου του έδωσε ένα dvd. Ήταν από τους πρώτους που είχαν αγοράσει βιντεοκάμερα. Είχε φτιάξει λοιπόν όλα τα βίντεο σε μορφή dvd και είχε πει στον πατέρα μου ότι κάπου είμαστε κι εμείς (εγώ και τα αδέρφια μου δηλαδή) μικρά σε κάποιο πικ νικ... Το πήρα στα χέρια μου με λαχτάρα, αφού ως παιδιά δεν έχουμε καθόλου βίντεο και ήθελα πολύ να το δω...
Ήταν κάπου στη λίμνη Πλαστήρα... Είδα το παλιό μας αυτοκίνητο, τη μαμά και το μπαμπά μου νέους, εμένα και την αδερφή μου γύρω στα 5-6 το πολύ (ίδια ντυμένες όπως πάντα) και τον αδερφό μου μηνών στο καρότσι. Ήταν συγκλονιστική εμπειρία για μένα. Στο βίντεο μάλωνα κλασικά με την αδερφή μου για το ποιο τραγούδι ή ποίημα θα πούμε. Και όταν αποφασίσαμε έμεινα με ανοιχτό το στόμα ακούγοντας τον πεντάχρονο εαυτό μου να τραγουδάει «Μια ψείρα εδώ, μια ψείρα εκεί, μια ψείρα παραπέρα... κουνουπιέρα... ρου λα λα ρου λα λα... καρούμπαλα, εδώ, εκεί, Αμερική κτλ κτλ» και να κάνουμε και μια χαρακτηριστική κίνηση με τα χέρια μας...
Τι σου είναι η μνήμη τελικά... Και πόσα άλλα υπάρχουν που μάλλον δε θυμάμαι...
Υπάρχουν όμως και τα άτομα. Εκείνα που ήξερα και ξέχασα. Πρώτη φορά μου συνέβη πάλι όταν πήγαινε η κόρη μου στον παιδικό. Εκεί κάθε μέρα έλεγα καλημέρα σε γονείς που συναντούσα. Μια μέρα λοιπόν με σταματάει μια μαμά και μου λέει:
Ήταν ψέμα. Δεν την θυμόμουν. Φταίει το ότι ήταν πολλά παιδιά στην τάξη; Το ότι δεν είχαμε κινητά και δεν έχω καμιά φωτογραφία; Έχω πάθει αμνησία; Το καλό όμως με αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι σου ανακατεύουν τη μνήμη και το μυαλό και ανακατεύεις και ανακατεύεις... μέχρι που κάποια στιγμή κάτι θυμάσαι. Σε βοηθάει σε αυτό και η έντονη περιέργεια... Θυμήθηκα λοιπόν μετά από πολλές μέρες ότι η Εβίτα υπήρχε μέσα στην τάξη, αλλά καθόταν τελευταίο θρανίο και δεν είχαμε ανταλλάξει πολλές κουβέντες αυτά τα χρόνια. Κι επειδή τελικά, ό,τι δεν επαναφέρεις για χρόνια στο μυαλό σου το ξεχνάς, την είχα ξεχάσει… Αλλά την θυμήθηκα! Περίεργο πράγμα η μνήμη, ξαναλέω...
Δεύτερη περίπτωση και πιο πρόσφατη:
Τότε όμως εμένα στο μυαλό μου ήρθε κάποιος (ας τον πούμε Τάσο) και είπα η ανόητη:
- Ναι! Πώς δε σε θυμάμαι! (Ανόητη, γιατί το επόμενο δευτερόλεπτο συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν αυτός που νόμιζα ότι ήταν, αφού ο Τάσος δεν έχει παιδιά, αλλά ταυτόχρονα είχα χάσει την ευκαιρία να μου πει ποιος είναι! Εννοείται ότι μετά το «σε θυμάμαι» ντρεπόμουν να πω «τελικά δε σε θυμάμαι»).
Με ρώτησε λοιπόν για την αδερφή μου, για τον αδερφό μου, σε ποιες πόλεις ζουν, αν έχουν οικογένειες και μετά με ρώτησε για δυο γείτονές μου εκ των οποίων η μία είναι κουμπάρα μου.
Όταν ήρθε η κόρη μου κοντά της είπε: Εγώ με τη μαμά έχουμε παίξει στη γειτονιά πολλές ώρες μαζί!!!!
Αφού μου είπε ότι είναι στρατιωτικός και ζει 15 χρόνια στην τάδε πόλη, έχει χάσει επαφή με τους πάντες και πάντα έρχεται για λίγο και φεύγει, αφού είπε πόσο χάρηκε που με είδε και μου ξαναέδωσε το χέρι, πήρε τα παιδιά του και φύγανε. Και όσο απομακρυνόταν, μου είχε ανακατέψει το μυαλό, τη μνήμη και τα πάντα και στην κόρη μου που ρωτούσε μαμά ποιος ήταν αυτός απάντησα «δεν ξέρω».
Η περιέργεια με έτρωγε. Μετά από μια ώρα (μάλλον κάτι άρχισε να έρχεται στην επιφάνεια της μνήμης), τηλεφώνησα στον αδερφό μου:
Μετά πήρα και την κουμπάρα μου. Της είπα όλα τα στοιχεία και αμέσως κατάλαβε.
-Καλά, παιδάκι μου, δε τον θυμάσαι από τα πάρτυ του Φι;
Είπε τη μαγική φράση. «Τα πάρτυ του Φι»... Τότε, ξεκλείδωσε το ντουλαπάκι που μέσα ήταν η απωθημένη ανάμνηση και όχι μόνο θυμήθηκα την τότε εικόνα του Γιώργου (έτσι τον έλεγαν), αλλά και δεν μπορούσα να διανοηθώ πως τον είχα απωθήσει από τη μνήμη μου.
Αρχικά τον πέρασα για τον Τάσο που τελικά είναι αδερφός του. Θυμόμουν τον Τάσο, με τον οποίο δεν έκανα ποτέ παρέα, αλλά τον βλέπω αραιά και πού στην πόλη που ζούμε και είχα ξεχάσει τον Γιώργο, με τον οποίο κάναμε παρέα, μόνο και μόνο επειδή είχα χρόνια να τον δω...
Συνειρμοί, επιλεκτική μνήμη, παιχνίδια της μνήμης ή να ανησυχήσω πλησιάζοντας τα δεύτερα –άντα; Ουφ...
