Ηγήτωρ γεννιέσαι γιάντα γίνεσαι;
- Δημήτριος Γ. Κοντογεώργος
- PLUS
Με τούτο το μηχανισμό της λογικής, σαν συλλογιστούμε ο κάθε ένας από μας την μοναδικότητα της εφήμερης ταυτότητας που μας επροίκησε η ζωή, θα συμφωνήσουμε στο ότι όλοι μας είμαστε διαφορετικοί και τούτο είναι αξίωμα της φύσης.
Ποιο να ‘ναι κείνο όμως το χαρακτηριστικό που κάποιους τους κάνει τιμονιέρηδες και κάποιους καμηλιέρηδες;
Ενίοτε, αναρωτήθηκα για ετούτη δω την περίτρανη τέχνη του στημονιού και του υφαδιού κι αυτό που επρόκειται να εκθέσω, αποτελεί μίαν διαλεκτική ερμηνεία που αποδίδει δυο μονάχα τρόπους για να ηγηθεί κανείς.
Ο ένας αχολογεί αρμονικά και καλοφωνικά, ακούγοντας στο όνομα ισχύς. Ο άλλος βουίζει παράχορδα και φάλτσα κι αν θες να σου αποκριθεί θα πρέπει να τον καλέσεις με το όνομα αυταρχισμός.
Ετούτη την μετατύπωση της σκέψης, αν χρειαστεί να ανασκάψουμε πίσω στα χρόνια της ακμής του ανθρώπινου πολιτισμού, για να την κάνουμε εικόνα και χαρακτήρα, θα την ξανανταμώσουμε στη ραψωδία της Ιλιάδας και προσδιορίζοντάς της ανθρώπινο γνώρισμα, στα πρόσωπα του Αχιλλέα και του Αγαμέμνονα.
Ο μεν Αχιλλέας πρωτεργάτης και επικεφαλής, χαρισματικός ηγέτης και καθοδηγητής, εμπνέοντας τους στρατιώτες μέσω της ισχύος, παρακινούσε τους συμπολεμιστές του να ενεργήσουν με τρόπο που ήθελε αγγίζοντας την καρδιά και το μυαλό τους, βάζοντάς τους να τον ακολουθήσουν επειδή το επιθυμούσαν, μετατρέποντάς τους σε ζωντανή προέκταση της βούλησής του.
Ο δε Αγαμέμνων, αρχολίπαρος και εξουσιομανής, αξιοθρήνητος ηγετίσκος κι οδηγητής, εξανάγκαζε τους υφιστάμενούς του μέσω του αυταρχισμού και του φόβου να υποταχθούν στις διαταγές και τα κελεύσματά του.
Αλήθεια, συ που διαβάζεις τούτες τις αράδες ικανέ, αγωνιστή και τίμιε Αχιλλέα, τι θα ‘κανες σαν έρχονταν η ώρα και σου ζητούσε την Βρισηίδα που τόσο ερωτεύτηκες κείνο το αφεντικό σου ο Αγαμέμνονας;
Ό,τι και αν διαλέξεις από τούτο το δυσβάσταχτο δίλημμα καλέ μου αναγνώστη, είτε στη μία περίπτωση, είτε στην άλλη, να ξέρεις πως είσαι χαμένος από χέρι. Σωστή απάντηση δεν ημπορεί να υπάρξει σε ένα ερώτημα που είναι εξ υπαρχής λανθασμένο.
Διεισδύοντας στο σήμερα, στο πρόσωπο του Αχιλλέα αντικατοπτρίζεται η μορφή πολλών ικανών ανθρώπων, εργαζόμενων, ωρομίσθιων, λειτουργών και όλων εκείνων των σιωπηρών αγωνιστών που παλεύουν για την ίδια την πανδαισία της ζωής και της αξιοπρέπειας, έχοντας απέναντι τους όχι τον Αγαμέμνονα μα γκόλντεν μπόις, μανατζαρέους, διευθυντές και διοικητάδες. Πρότυπα ανθρώπων στερημένων, άτομα αιώνια ανασφαλή, που στοχευμένα υποτιμούν αυτόν που είναι δίπλα τους για να ‘ναι εις θέσιν να νιώσουν οι ίδιοι την ικανοποίηση ότι μπορούν και υπάρχουν.
Ο σεβασμός δεν απαιτείται αλλά εμπνέεται! Αν θαρρείς καλέ μου Αγαμέμνονα πως όσο κι αν κρύβεσαι πίσω από την ανασφαλή κουρτίνα της ζωούλας σου, εν προκειμένω η πραγματικότητα, όταν μπαίνει να μην σε βλέπει, γελιέσαι, γιατί ο ήλιος της εγωιστικής και αυταρχικής ηγεμονίας σου βρίσκεται στη δύση του.
Φίλε και συμπολεμιστή μου Αχιλλέα. Εξ όσων γνωρίζω δεν ταιριάζει η παθητική επιθετικότητα στους ικανούς, μα άκουσέ με. Ετούτους τους χαλεπούς καιρούς ευρισκόμαστε επί ποδός πολέμου. Έξω μαίνεται μάχη, μην παραιτείσαι και μην απογοητεύεσαι, γιατί χάνεις τη δυνατότητα να γοητεύεις και να γοητεύεσαι και τούτο συνιστά ηθικό αδίκημα, τόσο προς τον ίδιο σου τον εαυτό, όσο και προς εμάς τους υπόλοιπους που καρτερούμε να μας εμπνεύσεις και ενορχηστρώνοντάς μας να μας καθοδηγήσεις σε νέες νίκες.
Εν κατακλείδι η τέχνη της ηγεσίας προεικάζει την παραγωγή ενός ολοκληρωμένου περίτεχνου υφαντού, έργο και αποτέλεσμα μιας κατάλληλης πλοκής του στημονιού και του υφαδιού. Για αυτό λοιπόν πριν ξεκινήσεις να πλέκεις το υφαντό υποψήφιε ηγεμόνα μου φρόντισε να ‘χεις επίγνωση των υλικών που θα επιλέξεις, γιατί τα θεσπέσια μοναδικά μεταξωτά βρακιά, απευθύνονται αποκλειστικά και μόνο σε σφριγηλούς, μοναδικούς και κατάλληλους κώλους.
Aut Dimitrios, aut nihil!
