Για τη μαμά μου…
Στα ένατα γενέθλια της κόρης μου ξύπνησα με κλάματα, γιατί σε αισθανόμουν εδώ όσο ποτέ. Με πλημμύρισαν αναμνήσεις...
Θυμήθηκα μια αίσθηση που είχα παιδί (και που έχει εξαφανιστεί από χρόνια, δυστυχώς)... Μια αίσθηση σιγουριάς που είχα όταν ήμουν περίπου στην ηλικία της κόρης μου ότι τίποτα κακό δε θα συμβεί σε εμάς και στους γύρω μας. Είχα τόση σιγουριά για αυτό... Το πίστευα πραγματικά. Είχα φτιάξει στο μυαλό μου ένα παλάτι και μέσα είχα βάλει εσένα, τον μπαμπά, τη Μαρία, τον Τάσο, εμένα. Ήταν ένα παλάτι απόρθητο, που κανένα κακό δε μπορούσε να μπει μέσα σ’ αυτό. Ό,τι άσχημο άκουγα συνέβαινε κάπου μακριά... σε άλλους κόσμους, σε άλλες χώρες...
Θυμήθηκα όμως τι ήταν αυτό που γκρέμισε σιγά σιγά το παλάτι και το έκανε χίλια κομμάτια και μας ανάγκασε να «βγούμε» και να «μπούμε» στον αληθινό κόσμο, όπου δυστυχώς όλα μπορούσαν να συμβούν σε όλους. Σε εμάς, σε φίλους, σε συγγενείς, σε διπλανούς.
Ήμουν δευτέρα γυμνασίου, όταν συνέβη μια σειρά από ατυχή γεγονότα, που συγκλόνησαν την ψυχή και το μυαλό μου και άλλαξαν τον τρόπο που έβλεπα τα πράγματα. Πρώτα πέθανε ο μπαμπάς της φίλης μου Ε. από καρκίνο και ύστερα από λίγο ο μπαμπάς του φίλου μου Θ. από καρδιά. Και έπειτα έζησα και κάτι άλλο. Την ώρα του μαθήματος στο σχολείο ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Η 13χρονη Ρ. αυτοπυροβολήθηκε και πέθανε. Το παλάτι δεν υπήρχε πια.
Την ίδια χρονιά έφυγες για τη Θεσ/κη. Ο Τάσος ήταν μόλις 9. Είχαν βρει κάτι στο στήθος σου και έπρεπε να το αφαιρέσουν. Τη λέξη «καρκίνος» δεν την είπες ποτέ. Ούτε όταν ένα βράδυ που με καληνυχτούσες σε ρώτησα αν έχεις αυτή την αρρώστια. Το αρνήθηκες. Πέρασαν 8 ολόκληρα χρόνια, για να μας το πει ξεκάθαρα ένας ξάδερφος που φιλοξενήσαμε, όταν ήμασταν φοιτήτριες. Φταίει μάλλον αυτό που συχνά έλεγες: «Δε μπορώ να καταλάβω γιατί, ενώ μεγαλώσατε, σας βλέπω σαν μικρά».
Και τώρα έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος, αλλά μοιάζει λιγότερο. Μοιάζει πολύ κοντινό το ότι ήσουν μαζί μου. Γράφω γιατί έτσι σε νιώθω κοντά μου... Αυτό είναι μάλλον το τελευταίο γραμμα σε σένα –δημόσιο, γιατί σε προσωπικό επίπεδο κάθε μέρα σου μιλάει η φωνή μου μες στο μυαλό μου. Ελπίζω να ακούς...
Αυτόν το χρόνο πέρασα πολλές φάσεις. Τους πρώτους μήνες ήταν τόσο έντονη η τελευταία εικόνα σου που κάποιες στιγμές με έπιανε πανικός και σκεφτόμουν: «Δε θα ξαναθυμηθώ την καλή μου τη μαμά, όπως ήταν; Δυνατή και αγέρωχη; Μέσα στην ένταση και τον πανικό; Με τις φωνές της και τα μαλώματά μας; Αυτή η παλιοεικόνα θα μείνει; Της ανήμπορης και αδύναμης μαμάς;...» Ευτυχώς όμως αυτά που λένε για τον χρόνο είναι αλήθεια. Άρχισε δειλά δειλά να έρχεται η κανονική σου εικόνα, η δυνατή, και να σκεπάζει εκείνη την παλιοεικόνα. Εξάλλου, η δυνατή Θάλεια ήταν τόσο έντονη που σε πολλούς θα μείνει αξέχαστη. Σε όλους όσους σε αναφέρουν συνέχεια και μου μιλούν για σένα, για το πόσο καλή και ευγενική ήσουν. «Αχ, τη θυμάμαι τη μανούλα σου»... Πόσες φορές το έχω ακούσει;
Μιλάμε για σένα σα να είσαι εδώ. «Πάω κάτω στη γιαγιά», «Άφησα το ποδήλατο στη γιαγιά»... Το ξέρω όμως ότι δεν είσαι δυστυχώς. Και μου λείπεις από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο. Από το ότι δε μπορώ να σε πάρω τηλέφωνο και να μου πεις πώς φτιάχνεται ένα φαγητό, μέχρι το να σου πω τα νέα των παιδιών, τα κατορθώματά τους... Πόσο θα ήθελα να διάβαζες εσύ τα παιδιά μου...
Αν είσαι εκεί με όσους έχουν φύγει, θέλω να είστε καλά με τον μπαμπά. Δε θέλω να σκέφτομαι εγωιστικά «Γιατί δεν είναι εδώ», «Γιατί δε θα είσαι εδώ, όταν...», αλλά πραγματικά θα το ήθελα να ζήσετε και οι δυο περισσότερο...
Είχες φροντίσει για όλα, δεν μας άφησες καμία εκκρεμότητα... Δεν αγχωνόσουν που θα φύγεις, αλλά που δε θα μπορούσες να μας βοηθάς πια. Οι στιγμές που σε είδα να λιποψυχείς ήταν ελάχιστες. Αυτό που έλεγες όμως συνέχεια ήταν «Πήρες τον ένα, δεν άφηνες τον άλλο...». Ήξερες... Πόσο ζωντανή η εικόνα σου μανούλα μου γλυκιά; Πόση δύναμη είχες; Πόση ψυχραιμία;
Εκείνο τον Ιούνιο του 2017 ήξερα ότι πλησιάζει το τέλος. Θυμάσαι; Πήγαμε στην επίδειξη ρυθμικής της Κωντσέττας και μετά από λίγες μέρες μπήκες στο νοσοκομείο και δεν ξαναβγήκες έξω στην αυλή σου ποτέ ξανά.
Θύμωνα μερικές φορές με τις ερωτήσεις του κόσμου... Έκλαιγα, στεναχωριόμουν... Τα όσα πέρασες στην ογκολογική η ψυχή σου τα ήξερε. Πόσα ευχαριστώ να πω στον πρώτο γιατρό που σε βοήθησε να ζήσεις 21 χρόνια; Πόσα ευχαριστώ στον δεύτερο γιατρό σου που σε βοήθησε να ζήσεις άλλα τρία χρόνια; Το καλό είναι ότι εσύ δεν ήξερες... Εμείς οι τρεις είχαμε την ατυχία να ξέρουμε από την πρώτη στιγμή ότι έχεις τρία χρόνια. Πολύ βαρύ το φορτίο, αλλά με έκανε να εκτιμήσω τις στιγμές μαζί σου και να προετοιμαστώ. Με έκανε δυνατή. Έμαθα να σε καθησυχάζω μέχρι τελευταία στιγμή και να σου λέω ότι όλα θα πάνε καλά. Το τελευταίο που σου είπα ήταν ότι σε μια εβδομάδα θα πάμε στο ραντεβού με τον γιατρό. Μετά βυθίστηκες... Ελπίζω να έφυγες με αυτή την τελευταία αίσθηση ελπίδας, γλυκιά μανούλα...
Κυρία Θάλεια, δασκάλα μου, μανούλα μου, φίλη μου, σύμβουλέ μου, μου λείπεις. Πόσα «ευχαριστώ» και πόσα «μου λείπεις» να πω; Θα είναι λίγα μπροστά σε αυτά που αισθάνομαι... Να μας προσέχεις και να μας αγαπάς. Σ’ αγαπώ και μου λείπεις. Θα μου λείπεις πάντα από τη ζωή και την καθημερινότητά μου. Αχ μανούλα... Α ρε μαμά...
