Covid-19: Μην κλείνεις τα μάτια...
Όταν ήμασταν παιδιά και πηγαίναμε με τους γονείς μου στο χωριό της μαμάς μου, μετρούσαμε τις φωλιές των πουλιών στα δέντρα. Άλλοτε τα αυτοκίνητα, άλλοτε τις πινακίδες. Ουρλιάζαμε: «Τρία, τέσσερα, εφτά…». Φτάναμε σε αριθμούς κοντά στο εκατό ή το ξεπερνούσαμε. Αυτό θυμήθηκα χθες το απόγευμα. Όντας όλη μέρα κλεισμένοι μέσα, αποφασίσαμε να βγούμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο. Ο άντρας μου έπρεπε να πάει να πάρει τον πίνακά του από την αίθουσα, όπου είχε γίνει η έκθεση του Εικαστικού Ομίλου της πόλης. Σκεφτήκαμε να πάμε όλοι για να βγούμε λίγο από το σπίτι... Έβρεχε εκείνη την ώρα. Τέτοια ερημιά σε αυτήν την πόλη δεν είχα ξαναδεί. Τα παιδιά μου λοιπόν άρχισαν να μετράνε ανθρώπους. «Ένας, δύο, τρεις...»
Όλες οι καφετέριες, οι ταβέρνες, τα ταχυφαγεία, με ελάχιστο κόσμο, τους υπαλλήλους και έναν ή δύο πελάτες... «πέντε, έξι, εφτά, οχτώ, εννιά...»
Όταν φτάσαμε, δεν ήταν κανείς στην αίθουσα. Η υπεύθυνη επέβλεπε ποιος ερχόταν από το αυτοκίνητό της. Έμπαινες και έπαιρνες το έργο σου μόνος. Λογικό, αλλά... τι ζούμε; «δέκα...»
Πάντα μου άρεσαν οι ταινίες καταστροφής. Με σεισμούς, ηφαίστεια, καταιγίδες, τσουνάμι, καταποντισμούς, ιούς που «ξέφευγαν» από τα εργαστήρια και μόλυναν τους ανθρώπους. Με έρημες πόλεις και κατεστραμμένες. Μου προκαλούσαν δέος και ανυπομονησία να δω τι θα γινόταν στο τέλος... Ποτέ όμως δεν ήθελα να το ζήσω και ούτε ποτέ το είχα φανταστεί... Ποτέ, μα ποτέ δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα συνέβαινε αυτό που τώρα ζούμε...
Αυτές τις μέρες του εγκλεισμού -λόγω του covid-19- σκέφτηκα και τους δύο γονείς μου πάνω από χίλιες φορές. Ποτέ δε θα φανταζόσασταν, μαμά και μπαμπά, αυτό που θα συνέβαινε στον κόσμο μας. Φύγατε πριν δείτε αυτή την κοσμοϊστορική συγκυρία. Αν ήσασταν όμως εδώ... ούτε να το σκεφτώ δε θέλω το πόσο θα με είχε «φάει» το άγχος. Θα ανήκατε στις ευπαθείς ομάδες και οι δύο και δε θα σας άφηνα να βγείτε από το σπίτι... Δε θα άφηνα τα παιδιά μου ούτε στα δέκα μέτρα να σας πλησιάσουν. Λένε ότι είναι «βόμβες». Μεταφέρουν τον ιό συχνά χωρίς κανένα σύμπτωμα... Αν είναι δυνατόν...
Την Τρίτη (10 Μαρτίου) έγινε ένας χαμός με το κλείσιμο των σχολείων. Τα παιδιά πανηγύριζαν και τα μεγαλύτερα ξαμολήθηκαν στις καφετέριες και έπιναν καφέδες και μπύρες το ένα πάνω στο άλλο. Κανείς μας δεν είχε καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Ευτυχώς αποφασίστηκε άμεσα το κλείσιμο των καφετεριών και εστιατορίων. Η δύστυχη Ιταλία μέσα από την απόλυτη τραγωδία που ζει μας έδωσε μαθήματα ζωής για το τι να αποφύγουμε. Όλα εδώ έγιναν νωρίς. Ελπίζω να δούμε αποτελέσματα.
Όταν έκλεισαν οι καφετέριες, όλοι ξεχύθηκαν στις παραλίες, στα γήπεδα και στις πλατείες. Η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ είχα καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Όταν όμως άρχισαν να πεθαίνουν στην Ιταλία 250 τη μέρα, πάνω από 300 την επόμενη και ποιος ξέρει πόσοι σήμερα... εκεί κατάλαβα. Κατάλαβα ότι είναι κάτι που δε μπορούμε να αποφύγουμε, μπορούμε μόνο να το περιορίσουμε. Και το ότι στην πόλη μας δεν υπάρχει ακόμη επίσημα «κρούσμα» δε λέει κάτι... Γιατί μπορεί απλά να μην είναι καταγεγραμμένο...
Βγάζω τον σκύλο βόλτα, πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ. Η πόλη είναι παράξενη. Υπάρχει μια περίεργη ηρεμία... Στο σούπερ μάρκετ μου έδωσαν μια κάρτα στην υποδοχή την οποία επέστρεψα, αφού πλήρωσα, για να υπολογίζουν πόσα άτομα είναι μέσα. Συνεχώς στα μεγάφωνα ακούγονταν οδηγίες για τις αποστάσεις ασφαλείας που πρέπει να τηρούνται. Πολλοί φορούσαν μάσκες, πολλοί γάντια, πολλοί και τα δύο... Όλοι ήταν κάπως μαγκωμένοι και προσπαθούσαν να μην ακουμπούν ο ένας τον άλλο... Μόνο τα αντισηπτικά είχαν τελειώσει. Όλα τα άλλα ήταν στη θέση τους.
Δεν ξέρω τελικά αν όλο αυτό ξεκίνησε από τις νυχτερίδες. Είμαι γενικά δύσπιστη. Το σίγουρο είναι ότι βλέπω στα ΜΜΕ ανθρώπους να παλεύουν για άλλους ανθρώπους και να δίνουν την ψυχή τους... Πόσο κρίμα όμως που πεθαίνουν άνθρωποι που θα μπορούσαν να ζήσουν για πολλά ακόμα χρόνια...
Και μέσα σε όλα αυτά θυμώνω τόσο πολύ για όσους συνωστίζονται στις εκκλησίες και μεταλαμβάνουν. Έχω θυμώσει τόσο πολύ συνειδητοποιώντας ότι η κυβέρνησή μας δεν μπορεί να «αγγίξει» την Εκκλησία. Την φοβάται; Ποιος έχει την εξουσία τελικά; Έχω μπερδευτεί. Στο τέλος θα έχουν κλείσει τα πάντα και θα περιμένουμε την απόφαση της επίσημης Εκκλησίας για το αν θα απαγορεύσει την προσέλευση στους ναούς. Αφού αποφεύγουμε τον συγχρωτισμό, γιατί ο εκκλησιαστικός δεν βλάπτει; Ας βάλουμε όλοι μυαλό. Όσοι έχουν πίστη, πρέπει να προσευχηθούν από το σπίτι τους. Άλλωστε, ο θεός είναι παντού. Εγώ αυτό θυμάμαι από τα θρησκευτικά που μας μάθαιναν στο σχολείο. Και βλέπω τώρα βίντεο με ηλικιωμένες κυρίες που βγαίνουν από την εκκλησία μασουλώντας το αντίδωρο και διαβεβαιώνουν ότι τις προστατεύει ο Θεός... Ήμαρτον...
Κι από την άλλη, καλά... Όσοι πήγατε στη συναυλία των Stereophonics στην Αγγλία και ακουμπήσατε ο ένας τον άλλο, αγκαλιαστήκατε, ανταλλάξατε τους ιδρώτες σας και ουρλιάξατε ο ένας πάνω στα μούτρα του άλλου και μετά μπήκατε στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και έπειτα στα σπίτια σας στους ηλικιωμένους γονείς σας, εσείς βλέπετε άλλο έργο; Ζείτε σε παράλληλο σύμπαν;
Το θρίλερ καταστροφής συμβαίνει τώρα!!
Δεν αφορά κάποιον ηθοποιό, αλλά εσένα! Γι’ αυτό φέρσου υπεύθυνα!
Μιλώ εκ του ασφαλούς από έναν υπολογιστή στη σοφίτα του σπιτιού μου. Ωστόσο, προσφέρω αυτό το λίγο που μπορώ. Μένω στο σπίτι και κρατώ τα παιδιά μου στο σπίτι. Δε μπορώ να διανοηθώ ότι με την απερισκεψία μου μπορεί να βλάψω κάποιον συνάνθρωπό μου. Και κλείνω ευχόμενη κουράγιο και υπομονή σε όλους μας, και κυρίως στους γιατρούς και νοσηλευτές μας, ώσπου να περάσει η τρελή αυτή καταιγίδα...
«Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ακέραιος, μοναχός του. Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της ηπείρου, ένα μέρος της στεριάς. Αν η θάλασσα ξεπλύνει ένα σβόλο χώμα, η Ευρώπη γίνεται μικρότερη. Όπως κι αν ξεπλύνει ένα ακρωτήρι ή ένα σπίτι φίλων σου ή δικό σου. Κάθε ανθρώπου ο θάνατος λιγοστεύει εμένα τον ίδιο, γιατί είμαι ένα με την Ανθρωπότητα. Κι έτσι ποτέ σου μη στέλνεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα». . . (John Donne)
