Ημερολόγια Καραντίνας, ένας μήνας και βάλε...
- Ιουλία Κατσίκα
- PLUS
Από την αρχή της εφαρμογής των μέτρων για την πρόληψη και προστασία κατά του κορονοϊού, η καραντίνα δεν μου έκατσε καλά. Λέξη ιταλικής προέλευσης quarantina, quaranta giorni, δηλώνει ένα διάστημα σαράντα ημερών και, αν και πολλοί από εμάς τη γνωρίζουμε από την απομόνωση των ιών στον υπολογιστή, πρωτοχρησιμοποιήθηκε στην Ιταλία τον 19ο αιώνα, όταν τα πληρώματα των πλοίων έπρεπε να μπουν σε υποχρεωτική απομόνωση 40 ημερών, για να αποφευχθεί η διασπορά της πανώλης... Της πανώλης που το 1348 είχε διαδοθεί από την Ιταλία στη Γαλλία, την Αγγλία και τις Κάτω χώρες... Κάτι μας θυμίζει αυτό...
Στο δικό μου μυαλό όμως η συγκεκριμένη λέξη παίζει διάφορα παιχνίδια. Καρα- ντίνα, Καρα- ντίνα μου θυμίζει τη διασκευή της Καραγκούνας, του δημοτικού τραγουδιού του θεσσαλικού κάμπου από τον Στέφανο Ευθυμιάδη, που πάει κάπως έτσι: Κάαρα- γκούνα, κάαρα- γκούνα, κάαρα- ντίνα λέω εγώ κι όσοι έχουν ακούσει αυτή τη χορωδιακή διασκευή θα με καταλάβουν. Από την άλλη, πιο πολύ μου φαίνεται ότι η καραντίνα πάει προς το «καρά», «μαύρο» στα τούρκικα, παρά προς το «σαράντα», αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι το σαρανταήμερο ανέκαθεν είχε μακάβριες προεκτάσεις στην ελληνορθόδοξη κουλτούρα.
Στη φαιδρή της μορφή η καραντίνα των ημερών έχει συνδυαστεί με πολύ φαΐ, απώλεια αίσθησης του χρόνου, προσήλωση στις οθόνες και λαγνεία προς το τηλεκοντρόλ.
Στην απαισιόδοξη μορφή της, η καραντίνα έχει συνδυαστεί με θεωρίες συνωμοσίας, ψεκασμούς, τον Γ’ παγκόσμιο Πόλεμο, σύνδρομα στέρησης και νεύρα, πολλά νεύρα.
Ωστόσο, η ζωή προχωράει, σε καραντίνα ή χωρίς, πολλά γίνονται για μας χωρίς εμάς και τα παιδιά τα ξέρουν όλα. Θα κλείσω με αυτό που πάρα πολύ εύστοχα παρατήρησε το ανιψάκι μου δύο χρονών: «Δεν είμαστε καραντίνα, είμαστε σπίτι».
