Άλλο σύντροφοι και άλλο συγκάτοικοι!
- Σοφία Γυφτοπούλου
- PLUS
Πόσοι πιστεύετε ότι έχετε ξεχωρίσει αυτούς τους δύο όρους;
Και αν το πιστεύετε, πόσο σίγουροι είστε για αυτό;
Δύσκολες οι σχέσεις των ανθρώπων ρε παιδί μου. Και όσο οι εποχές αλλάζουν, οι σχέσεις όλο και δυσκολεύουν. Το ανάποδο δεν θα έπρεπε να συμβαίνει; Όσο εξελίσσεται η εποχή, να εξελισσόμαστε και εμείς; Εμείς λοιπόν, πού το χάσαμε;
Δυστυχώς πολλοί από εμάς, χάσαμε σημαντικά μέσα σε λάθος σχέσεις.
Λάθος; Ίσως. Σημασία έχει ότι την τότε χρονική στιγμή ήταν σωστές για τον κάθε έναν μας ξεχωριστά.
Όλοι ζητάμε από τον απέναντί μας ειλικρίνεια, σεβασμό, αγάπη, συντροφικότητα, φροντίδα και...και...και... και η λίστα δεν τελειώνει. Όμως αλήθεια, αναρωτιέμαι, πόσοι από εμάς τα προσφέρουν όντως στον «άνθρωπό τους»;
Μεγαλώνοντας είτε είδα είτε έζησα πάρα πολλές σχέσεις. Σχέσεις ζωντανές, περιπετειώδεις, γεμάτες πάθος και έρωτα ή και σχέσεις νεκρές, καταδικασμένες, βολεμένες, χαμένες εδώ και καιρό.
Οι άνθρωποι έχασαν όλα αυτά που συνήθιζαν να ζητάνε. Ξέχασαν τα θέλω τους, τις αδυναμίες τους, τις αρχές τους και τα ενδιαφέροντά τους. Μένουν και επιμένουν σε σχέσεις βαλτωμένες που πλέον το μόνο που έχουν να δώσουν και να πάρουν είναι ψέμα, υποκρισία, ζήλια, γκρίνια και θυμό.
Και κάπου εδώ ήθελα να φτάσω.
Υπάρχει ένα σημαντικό κομμάτι που όλοι λίγο πολύ, κάποια στιγμή στη ζωή μας το μπλέξαμε σε μια σχέση συμβίωσης. Συμβίωση φίλε! Όχι συγκατοίκηση. Δεν μοιραζόμαστε το ίδιο σπίτι. Όχι μόνο δηλαδή. Μοιραζόμαστε την ίδια ζωή!
Εδώ λοιπόν χάνεται.
Θες η καθημερινότητα;
Θες η ρουτινούλα μας;
Θες λίγο τα προβλήματα, τα άγχη κλπ κλπ;
Δεν ξέρω ειλικρινά πού οφείλεται. Ίσως να έχει το κάθε ένα το δικό του μερίδιο ευθύνης.
Όταν επιλέγεις να μείνεις μαζί με τον άνθρωπό σου, το κάνεις για να πας ένα βήμα παραπέρα μαζί του. Κύριο παράγοντα θα παίξει το γεγονός ότι θες να περνάς περισσότερο χρόνο μαζί του και να τον φροντίζεις όσο περισσότερο μπορείς! Και αλήθεια, ΠΑΝΤΑ έτσι είναι στην αρχή.
Το σπίτι που επέλεξες φίλε μου για να μοιραστείς την ζωή σου δεν είναι κέντρο φιλοξενίας. Δεν είναι ξενοδοχείο, δεν είναι μοτέλ, ούτε καν η γκαρσονιέρα που νοίκιασες όντας κάποτε φοιτητής. Σε αυτό το σπίτι που επέλεξες να μπεις, πρέπει να υπενθυμίζεις κάθε μέρα, πρώτα στον εαυτό σου και έπειτα στον απέναντί σου, τον λόγο που το έκανες.
Υπερβολική, ε; Δε νομίζω...
Ο σεβασμός σου, η αλήθεια σου, η αγάπη σου, η τρυφερότητά σου πρέπει να είναι πάντα εκεί! Σε κάθε σου κίνηση! Σε κάθε μέρα που θα μπεις μέσα θυμωμένος από την δουλειά. Σε κάθε στιγμή που θα μπεις μέσα χαρούμενος για τα νέα που μεταφέρεις. Είσαι ο άντρας της και είναι η γυναίκα σου! Δεν είναι ο φίλος ή η φίλη που μοιραστήκατε ένα ενοίκιο για να βγαίνουν τα έξοδα άνετα.
Μην τα μπερδέψεις, πρόσεχε!
Σε κάθε τέτοια περίπτωση το έχασες το παιχνίδι...
Και κάθε φορά που κάτι θα μπερδεύεις, θα σπρώχνεις και τον άνθρωπό σου ένα βήμα πιο μακριά. Και δυστυχώς όταν θα το καταλάβεις θα είναι πια πολύ αργά.
Γι’ αυτό, αδερφέ, φρόντισε να δείχνεις όλα όσα νιώθεις στον άνθρωπο απέναντί σου! Το αξίζει! Είναι εδώ και προσπαθεί! Μόνο για σένα! Αν δεν μπορείς για τον οποιονδήποτε δικό σου λόγο, σήκω φύγε! Μην τον ταλαιπωρείς, μην τον κρατάς πίσω! Ο κάθε άνθρωπος πρέπει και οφείλει να πηγαίνει μόνο μπροστά!
Δείξ’ του την αγάπη σου. Αγκάλιασέ τον. Φίλησέ τον. Αφιέρωσέ του χρόνο. Τον προσωπικό σου χρόνο. Μοιράσου μαζί του τα προβλήματά σου, τους ενδοιασμούς σου. Σίγουρα θα βάλει τα δυνατά του να σε βοηθήσει.
Μην τον αμελείς... Μην τον αγνοείς... Για σένα είναι εκεί και περιμένει! Όμως καλέ μου, δώσε βάση. Δεν θα είναι εκεί για πάντα. Θα έρθει η ώρα που θα αναζητήσει όλα όσα αξίζει.
Και θα είναι πια πολύ αργά!
Πολύ αργά για να σώσεις όσα αγνοούσες τόσον καιρό..!
