Αγία Ελληνική Οικογένεια. Είναι τόσο «αγία» άραγε;
Μεγαλώσαμε με το πρότυπο της «Αγίας Ελληνικής Οικογένειας». Όλη η οικογένεια αγκαλιά στο τραπέζι, το φαγητό στην κατσαρόλα που μοσχομυρίζει, πάντοτε αγαπημένοι και μονιασμένοι.
Πάντοτε ο ένας για τον άλλον, ο ένας κολλητά δίπλα στον άλλον, ο ένας να κρατάει το χέρι του άλλου. Έτσι μάθαμε πως πρέπει να είμαστε, πάντοτε μονιασμένοι και αγαπημένοι, σταγόνα να μη στάξει από το ποτήρι.
Η «Αγία Ελληνική Οικογένεια» που τόσο πολύ θαυμάζεται, που τόσο κατηγορείται ότι έχει φθαρεί όταν γίνεται αναπόληση του παρελθόντος, ίσως δεν είναι και τόσο «αγία» όσο πιστεύεται.
Πολλές φορές πίσω από τα σιδερωμένα πουκάμισα, το μαμαδίστικο παστίτσιο, το «ζακέτα να πάρεις, έχει κρύο», δεν κρύβεται μόνο αγάπη και ενδιαφέρον. Κρύβεται η συνεξάρτηση, ο εγωισμός του να βλέπω τον άλλον ως ένα κτήμα μου, ο φόβος μου πως θα χάσω την εξουσία και τη δύναμή μου επάνω σε αυτό το άτομο.
Κρύβεται η ασφυξία του να μην αφήνω τον άλλο να αναπνέει, να τον εμποδίζω να είναι ο εαυτός του. Κρύβεται ο εγωισμός του να δέσω τον άλλον και να μην τον αφήσω ελεύθερο να πετάξει.
Η Αγία Ελληνική Οικογένεια έμαθε να κρύβει τα προβλήματά της κάτω από το χαλί, να ζει για τη γνώμη του κόσμου και να την επαινούν για το πόσο τέλεια και αγαπημένη είναι.
Να κρύβει τα προβλήματά της και να σφίγγει τα δόντια της κάτω από οικογενειακές συναθροίσεις, να κρύβει τη συνεξάρτηση κάτω από το πέπλο της προστασίας και της αγάπης.
Πόσες «ευτυχισμένες» οικογένειες όταν αποδείχθηκε η πραγματική τους σύσταση, όταν άνοιξε η πόρτα και φάνηκε το δράμα από την εξωτερική ευτυχία, η οποία προκαλούσε τη ζήλια και το θαυμασμό.
Ναι, η Αγία Ελληνική Οικογένεια δεν είναι μόνο αυτό που μάθαμε να μνημονεύουμε. Είναι και άλλες σκοτεινές πλευρές, που εσκεμμένα αποσιωπούμε.
