Αυτή είναι η καθημερινή ζωή
Έρχεται αυτή η καινούργια μέρα, ξημερώνει.
Ετοιμάζομαι να ζω τη ζωή που μου έχουν ετοιμάσει και με έχουν διδάξει να θεωρώ ως τη μόνη που μπορώ να έχω.
Θα ντυθώ βιαστικά, θα πλύνω τα δόντια μου, θα αναθεματίσω το παντελόνι που τυλίγεται στο πόδι μου.
Πρέπει να είμαι στην ώρα μου εκεί που με έχουν διατάξει να είμαι.
Γιατί νομίζω πως δουλεύω για εμένα. Αλλά στην πραγματικότητα, δουλεύω για αυτούς.
Δεν εργάζομαι, δουλεύω. Γιατί η δουλειά μου είναι δουλεία, σαπίζει τα οστά μου και συνθλίβει τη διανοητική μου ορατότητα.
Και θα με αποζημιώνουν με λίγα χρήματα, λίγα κατοστάρικα, τα οποία την ίδια κιόλας ημέρα θα μου φεύγουν. Γιατί θα πρέπει να τα επιστρέψω στους ίδιους, σε όλους τους λογαριασμούς και τις υποχρεώσεις που μου έχουν επιβάλλει.
Όλη μου η έγνοια το πώς θα ζήσω. Και έτσι, ξέχασα να ζω..
Στον ελεύθερο χρόνο μου θα πάω να ψωνίσω από το σούπερ μάρκετ και τις μεγάλες πολυεθνικές. Θα αγοράσω αναψυκτικά, κρουασάν, αλλαντικά, γάλατα και άλλα είδη διατροφής. Θα καταναλώνω ασταμάτητα, ώστε μετά από μερικά χρόνια να αναρωτιέμαι για ποιο λόγο έχω προβλήματα με το στομάχι μου, τα έντερά μου, τα νεφρά μου, γιατί έχω ζάχαρη και χοληστερίνη. Διότι πάλευα να δουλέψω για να αγοράσω τροφές αμφιβόλου ποιότητας, γεμάτες συντηρητικά, ζάχαρη, τοξίνες.
Θα νομίζω πως η ζωή είναι δική μου. Αλλά θα κάνω λάθος. Η ζωή μου είναι δική τους. Και τους ανήκω, τους ανήκουν τα πάντα.
Με εκβιάζουν για το σπίτι μου, βάζοντάς μου φόρους, με απειλούν πως θα μου στερήσουν αν πάψω να ζω για να τους πληρώνω.
Αυτή είναι η καθημερινή μου ζωή. Και αυτή τη ζωή, με έμαθαν να τη θεωρώ ιδανική και νορμάλ, αυτή τη ζωή παραδίδουν πάντοτε στους νεότερους, οι οποίοι θα συνεχίσουν να ζουν για να δουλεύουν προκειμένου να πληρώσουν αυτά που διαρκώς τους επιβάλλουν εκείνοι.