Εκτιμώ τις ιερόδουλες γυναίκες
Πάντοτε οι ιερόδουλες γυναίκες ήταν τα θύματα όλων. Ήταν τα θύματα δολοφονιών από ακραίους προστάτες της ηθικής και διάφορους δολοφόνους, οι οποίοι έβλεπαν σε αυτές την αιτία για «την αμαρτία του κόσμου». Από εκείνους που χαρακτήριζαν εκείνες ανήθικες, ενώ εκείνους που τις βλέπουν ως στεγνή σάρκα, ως ένα κομμάτι κρέας για μία εκσπερμάτωση σύντομη, τους θεωρούσαν και ήρωες. Παρόλο που αυτός που πηγαίνει θεωρείται πως ενώνει τον εαυτό του μαζί της και όχι η πόρνη.
Πόση δύναμη, πόση υπομονή πρέπει να έχεις για να ζεις μέσα στη βρωμιά, τα σπέρματα, τα ιδρωμένα μαξιλάρια που προδίδουν μία βίαιη και ζωώδη ερωτική πράξη και όχι μία σωματική ένωση αγάπης. Πόσο να αντέχεις να δωρίζεις για λίγα λεπτά το κορμί σου σε εκείνους που το βλέπουν μόνο ως έναν τρόπο ξεσπάσματος, ως την εύκολη λύση στην αγκαλιά και τη συντροφικότητα που δεν έχουν. Πόσοι, αλήθεια, δε θέλησαν να ξεγελάσουν τη μοναξιά τους με λίγα λεπτά σαρκικού ξεσπάσματος!
Η ιερόδουλη μαθαίνει να ζει διπλή ζωή, να βιώνει μία κοινωνική ντροπή αλλά και μία παράλληλη ελευθερία του να μη φοβάται και να προσφέρει το σώμα της σε πελάτες που διψούν από την έντονη σεξουαλική ορμή. Είναι ελεύθερη και δεμένη παράλληλα, κοινωνικά αποκομμένη αλλά και κοινωνικά απαραίτητη, καθώς οι περισσότεροι που την κατακρίνουν είναι εκείνοι που και περισσότερο ενδόμυχα την ποθούν.
Ακροβατεί μέσα στο επικίνδυνο, τον φόβο, ζει τη βρωμιά των πεζοδρομίων, ανακαλύπτει την πιο σκληρή και βίαιη πλευρά του έρωτα. Τρέχει γρήγορα να πουδραριστεί, αλλά στον ελεύθερο χρόνο της, της αρέσει και να διαβάζει. Γιατί δεν είναι αμόρφωτη και χαμηλού επιπέδου, όπως πολλοί πιστεύουν.
Σε μία κρεβατοκάμαρα σε ένα φτηνό σπίτι με ένα κόκκινο φωτάκι στοιβάζει όλα τα όνειρά της, μαθαίνοντας να κατευνάζει την ορμή των κορμιών που με ορμή πέφτουν επάνω της. Μαθαίνει να αντέχει, να υπομένει, να ξεπερνά. Τρέχει στο μπάνιο μετά από κάθε επίσκεψη και με καυτό νερό και σαπούνι ξεπλένει τόσο μανιωδώς το σώμα της, να καθαρίσει από τα αγγίγματα και τα αναγκαστικά αγκομαχητά, να διώξει τους ιδρώτες, τα σάλια, τα σημάδια από τα χέρια και τα χείλη.
Όχι, δε θεωρώ ηθικό το να πουλάς το κορμί σου, ό,τι πιο ιερό έχεις μαζί με την ψυχή σου, για τα χρήματα. Ακόμα και αν υπάρχει λόγος, η ιερότητα του έρωτα και του ατόμου ως αυταξία, μειώνεται και βρωμίζεται από σαρκικές ενώσεις οι οποίες δεν έχουν αγάπη και δεν εμπεριέχουν το σεβασμό στον Άλλον ως άνθρωπο, αλλά ως αντικείμενο ηδονής.
Ωστόσο, μέσα σε αυτό τον ανεμοστρόβιλο της ανηθικότητας και της σαρκικής ρυπαρότητας, διακρίνει κάποιος ψυχές πιο καθαρές από πολλούς και πολλές καθωσπρέπει της κοινωνίας μας. Ναι, σε πόρνες και σε ρεμάλια της κοινωνίας μπορείς να διακρίνεις περισσότερη αλήθεια, περισσότερη τιμιότητα, περισσότερο Θεό. Διότι όταν το σώμα βρωμίζει και αποκόβεται από το βίωμα του αληθινού και ουσιαστικού Έρωτα, τότε ο άνθρωπος συναισθάνεται πιο βαθιά την τρωτότητα, την αδυναμία, τη σαπίλα.
Εκτιμώ τις ιερόδουλες γυναίκες, διότι θεωρώ πως ανήκουν στους ανθρώπους εκείνους που έρχονται σε επαφή καθημερινή με την πιο βρώμικη όψη της ζωής. Γιατί μέσα από τη χορήγηση του σώματος για επαφές καθαρά σεξουαλικές, δεν παύουν να παραμένουν γυναίκες οι οποίες αποζητούν ακόμα και τότε τον αληθινό και πραγματικό έρωτα. Και γιατί, πολλές ιερόδουλες άνοιξαν πρώτες την πόρτα του Παραδείσου, διότι ταπεινώθηκαν μέσα από αυτή την βρωμιά που έζησαν και δε χάθηκαν μέσα στην αλαζονεία της τυπικότητας, του κοινωνικού καθωσπρεπισμού και της σοβαροφάνειας.
