Η ευθύνη των μεγάλων απέναντι στα παιδιά
Τι να πρωτοπώ για τα παιδιά; Είναι όλος ο κόσμος μας. Στα μάτια τους βλέπουμε όλα τα συναισθήματα και μια αθωότητα που μας καθηλώνει. Τα παιδιά μπορούν να μας προσφέρουν την ευτυχία ακόμη και μόνο με το χαμόγελο τους.
Νομίζω δεν υπάρχουν γονείς που δεν αγαπούν υπερβολικά τα παιδιά τους και θεωρώ ότι όλοι τα θεωρούμε υπεράνω και από τη δική μας ζωή. Η αγάπη για τα παιδιά δεν υπάρχει μόνο σε αρρωστημένες καταστάσεις γονέων.
Το κακό ξεκινάει όταν προσπαθούμε να επιβληθούμε στα παιδιά με λάθος τρόπο. Πολλές φορές υπάρχει και η λεγόμενη κατάχρηση εξουσίας προσπαθώντας να επιβάλουμε τη δύναμή μας με τις φοβέρες και το ξύλο, που είναι ό,τι πιο αντιπαιδαγωγικό υπάρχει.
Τα παιδιά δεν διορθώνονται με τις τιμωρίες και το ξύλο. Το ξύλο και η τιμωρία σε ένα παιδί δεν αποβλέπουν ποτέ για το καλό του. Είναι βίαιες συμπεριφορές που έχουν πάντα αρνητικά αποτελέσματα στη ζωή.
Κι όμως δεν επιβάλλεται καμία τιμωρία στους γονείς γι’ αυτές τις συμπεριφορές που καταστρέφουν το αληθινό νόημα της επικοινωνίας με τα παιδιά. Τα παιδιά φοβούνται και αυτός ο φόβος είναι που τα κάνει να πιστεύουν ότι δεν τα αγαπάμε, και κάπου μαθαίνουν να ακολουθούν την ίδια συμπεριφορά. Και δεν μιλάω αυτή τη στιγμή σαν τέλεια μάνα αλλά είναι αυτά που νιώθω και πιστεύω πως είναι σωστά.
Τα παιδιά πρέπει να μάθουν από μικρά πως πρέπει να είναι σωστοί σαν άνθρωποι, ώστε μεγαλώνοντας να γίνουν και αυτοί σωστοί γονείς. Ο ανόθευτος ψυχικός κόσμος των παιδιών, εκείνο που χρειάζεται είναι αγάπη όχι με τα λόγια αλλά και με μια όμορφη επικοινωνία με αυτά.
Το να μιλάμε με τα παιδιά μας είναι το πλέον ουσιουδέστερο στη ζωή. Κάθε παιδί καταλαβαίνει πότε το αγαπάμε. Γιατί το παιδί νιώθει πιο πολύ από έναν μεγάλο ποιος το αγαπάει. Η αποχή της επικοινωνίας με τα παιδιά, μπορεί να δημιουργήσει κόμπλεξ και ενοχικά συναισθήματα σε αυτά.
Το παιδί πρέπει να βγάζει από μέσα του ό,τι το κάνει να χαίρεται, αλλά και ό,τι το κάνει να λυπάται. Το να μπορεί να ξεκαθαρίζει μέσα του όλα αυτά τα συναισθήματα είναι υπέροχο γιατί δεν του μένουν κατάλοιπα.
Είναι στο χέρι των μεγάλων να βρίσκονται κοντά στα παιδιά και να επαγρυπνούν για το καλό τους.