Πλούτος και φτώχεια, δύο έννοιες εντελώς αντίθετες
Η φτώχεια, η μιζέρια όπως θα λέγαμε, αφορά τους πιο πολλούς και μέσα στη μεγάλη κυκλοφορία των αγαθών σήμερα μοιάζει σχεδόν αβάσταχτη. Ο πλούσιος αντίθετα μοιάζει να έχει την τύχη με το μέρος του. Οι υπόλοιποι συνήθως είναι εκείνοι που τον ζηλεύουν και τον φθονούν πολλές φορές.
Η άνιση κατανομή του πλούτου και η αδικία δημιουργούν ένα κλίμα απογοήτευσης μέσα στην κοινωνία που είναι πολύ δύσκολο να εξομαλυνθεί. Στους πλούσιους καταλαβαίνουμε όλοι ότι υπάρχει μια γενική απληστία, ιδιαίτερα γι’ αυτούς που έχουν τις μεγάλες περιουσίες, με αποτέλεσμα το χρήμα να πρυτανεύει και να κυριαρχεί σε όλες τις βαθμίδες των ανθρώπων σαν ένα εξέχον στοιχείο, σπουδαιότερο όλων.
Το χρήμα είναι ένα έναυσμα για πρωτοβουλίες και για σχέδια που ονειρεύονται πολλοί και που η φιλοδοξία τους να το αποκτήσουν αυξάνει την πρόοδο και την ευημερία κατά ένα μέρος. Είναι βέβαια ένας παράγοντας προόδου το χρήμα που όμως το ήθος και η εντιμότητα συνήθως δεν το επισφραγίζουν. Τα επαγγέλματα που ξεχωρίζουν και που πολλά είναι λειτούργημα υποκύπτουν στο χρήμα και γειώνουν την ανισότητα μέσα στην κοινωνία που ζούμε.
Και εκείνο που θα ήθελα ακόμη μια φορά να τονίσω είναι ότι απέναντι στον πλούτο έχουμε μια εικόνα θλιβερή που εξευτελίζει την αξιοπρέπειά μας και είναι η εικόνα των άστεγων και των ζητιάνων στους δρόμους. Οι άνθρωποι που είναι στην εξουσία και όλοι εμείς (και ιδιαίτερα οι πλούσιοι) δεν βλέπουμε και δεν ντρεπόμαστε γι’ αυτό το γεγονός; Τόσο δύσκολο είναι για την κάθε εξουσία να φροντίσει να εκλείψει αυτή η εικόνα που ντροπιάζει τον πολιτισμό μας;
Πώς τότε μπορούμε να διορθώσουμε τα προβλήματά μας, πώς μπορούμε να διώξουμε τη διχόνοια και την αντιπαλότητα από μέσα μας; Και η εκκλησία πώς μπορεί να αντέχει αυτή την εικόνα; Μεγάλη κουβέντα λες θα μου πει κάποιος. Αυτό το συνηθίσαμε, δε βαριέσαι. Αν όμως δει ο καθένας στο δρόμο κάποιον να ζητιανεύει και τον πολιτισμό απέναντι σαν ένα πρόσωπο, θα έβλεπε τον πολιτισμό να απομακρύνεται τρέχοντας.
Θεωρητικά μπορώ να πω ότι όλη αυτή η κατάσταση με τον πλούτο και τη φτώχεια θα μπορούσε να βρει θεραπεία αν ο άνθρωπος ήταν εφικτό να ισχυροποιηθεί με έναν χαρακτήρα τόσο δυνατό που να ανεξαρτητοποιούσε την πρόοδο και την ευημερία του από τον κλοιό του χρήματος. Δηλαδή, απλά να νιώσει ότι κίνητρο για να προοδεύσει και να προσφέρει μέσα στην κοινωνία δεν είναι το χρήμα αλλά η ευόδωση του ονείρου του και η προσφορά προς τον συνάνθρωπό του.
