Κατασκήνωση: Γιατί δεν μου άρεσε ποτέ
Μα να μην έχω μία ανάμνηση ως παιδάκι από μία κατασκήνωση. Να ακούω συμμαθητές να συζητάνε για το πώς πέρασαν, αλλά εμένα καμία λαχτάρα να μη μου γεννούν αυτές οι εξιστορήσεις για να βιώσω και εγώ τα ίδια γεγονότα σε προσωπικό επίπεδο.
Η κατασκήνωση προσφέρει πολλά, αναμφίβολα, σε ένα παιδί. Κοινωνικότητα, πειθαρχία, συνεργασία με άλλα παιδιά και πνεύμα ομαδικότητας, επαφή με το φυσικό περιβάλλον, τήρηση βασικών κανόνων κοινωνικής συνύπαρξης. Ένα μικρό παιδί ψυχαγωγείται και παράλληλα εκπαιδεύεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο να συνυπάρχει και να σέβεται τους βασικούς κοινωνικούς κανόνες.
Ακόμα όμως και αυτά τα πολύτιμα μαθήματα, δε συγκίνησαν την αδάμαστη καρδιά μου και δεν τιθάσευσαν την ελεύθερη ψυχή μου. Η ατίθαση φύση μου ήθελε ελευθερία, όχι προγραμματισμό και μία ζωή τακτοποιημένη. Όχι προγραμματισμένες ώρες, γεμάτες με δραστηριότητες συγκεκριμένες.
Ναι, η παιδική φύση έχει ανάγκη τον προγραμματισμό και τη συνεργασία, με σκοπό το να ενστερνιστεί τους βασικούς κανόνες ανθρώπινης συνύπαρξης. Όμως, έχει ανάγκη και την ανεμελιά, την ελεύθερη έκφραση της προσωπικότητας, την ανεμπόδιστη έκφραση της δημιουργικότητάς του.
Και αυτά, αισθανόμουν πως η κατασκήνωση θα μου τα καταπίεζε, θα με περιόριζε σε κάτι προκαθορισμένο και συγκεκριμένο.
Παρόλα αυτά, αναγνωρίζω πως η κατασκήνωση στα περισσότερα παιδιά χάρισε ανεπανάληπτες αναμνήσεις και αποτέλεσε έναν βασικό χώρο εκπαίδευσης, σωματικής εκγύμνασης και συναισθηματικής ωρίμανσης. Αλλά ήταν δική μου επιλογή να μην είναι μέσα στις δικές μου αναμνήσεις τέτοιες στιγμές. Ήθελα η προσωπικότητά μου να μην ζορίζεται να υπακούει, να μην έχει μία μέρα προγραμματισμένη, να έχει ελευθερία τι να επιλέγει και τι όχι.
Ναι, η κατασκήνωση είναι μία υπέροχη δραστηριότητα. Αλλά όπως αποδεικνύεται τελικά, δεν είναι ούτε και αυτή για όλους.
