Τι εννοείς ο μουσικός είναι επάγγελμα;
Γιατί η τέχνη θεωρείται πάντοτε πάρεργο σε αυτή τη χώρα; Γιατί οτιδήποτε αφορά συγγραφή, μουσική, υποκριτική δε θεωρείται αυτόνομο επάγγελμα, αλλά ένα συμπλήρωμα και ένα χόμπι;
Είναι λυπηρό αλλά γνώριζα μουσικό που έπαιζε ώρα σε συγκέντρωση και δεν του πρόσφεραν ούτε ένα ποτήρι νερό, ενώ σε όλους τους υπόλοιπους καλεσμένους έδωσαν. Και όταν ρώτησε γιατί δεν έλαβε, άκουσε την επική απάντηση: «δεν πίστευα ότι κουραζόσουν, απλά καθόσουν και έπαιζες».
Η ενασχόληση με τη συγγραφή ή με τη μουσική δε θεωρείται κόπος, επάγγελμα άξιο σεβασμού που εμπεριέχει κόπο, πνευματική αφοσίωση και δυσκολίες.
Αλήθεια, γιατί ο μουσικός δε θεωρείται επάγγελμα; Γιατί η συγγραφή στην Ελλάδα θεωρείται τόσο υποτιμημένη επαγγελματική δραστηριότητα; Γιατί πρέπει να φτύσεις αίμα για να καταφέρεις να πετύχεις κάτι σε μία χώρα που δε θα σε αναγνωρίσει ποτέ ως επαγγελματία – ή αν συμβεί αυτό, θα είναι σπάνιο φαινόμενο;
Χωρίς τέχνη, βιβλία, μουσική, πώς θα ήταν η ζωή μας; Βασικά, το κυριότερο ερώτημα: θα υπήρχε ζωή χωρίς αυτά; Δε θα ήταν μία στεγνή καθημερινότητα χωρίς νοστιμάδα, δε θα μοιάζαμε με έναν Άτλαντα που προσπαθεί με τα δύο του χέρια να κρατήσει όλα τα σπασμένα κομμάτια της ζωής του και χωρίς να έχει τίποτα να μπορεί να τον παρηγορήσει;
Ο Άρθουρ Σοπενχάουερ έλεγε πως η τέχνη είναι η λύτρωση της ύπαρξής μας. Και όμως, στη χώρα μας καλλιτέχνες, ηθοποιοί, συγγραφείς, δε θεωρούνται επαγγελματίες. Καταβάλλουν τόσο μεγάλο πνευματικό κόπο και υφίσταται διαρκώς την ενοχλητική παραίνεση: «μα καλά, βρες και μία δουλίτσα».
Είναι καιρός η τέχνη να ξεκινήσει να αντιμετωπίζεται με περισσότερο σεβασμό, η συγγραφή να εκτιμηθεί ως προς τη μεγάλη προσπάθεια για πνευματική δημιουργία που απαιτεί, η υποκριτική να θεωρείται ένα επάγγελμα πρωτογενές για όποιον ασχολείται επαγγελματικά.
Τι εννοείς, ο μουσικός είναι επάγγελμα; Είναι η Ελλάδα για τέτοια μωρέ, πού θα είσαι; Στα πανηγύρια να παίζεις κλαρίνο; Είναι η Ελλάδα για μουσικούς.
Όχι, η Ελλάδα του ΤΩΡΑ δεν είναι. Αλλά θα γίνει…