All you need is love!
Στο μυαλό μου το κλασικό άσμα των Beatles "all you need is love".
Ναι, αυτό που χρειαζόμαστε είναι η αγάπη. Τα θρυλικά Σκαθάρια το τραγούδησαν και ακόμα και σήμερα παραμένουν επίκαιροι.
Δε φωνάζουν για τα παιδιά αυτοί που ωρύονται σήμερα για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την αγάπη που μπορούν να δώσουν στα παιδιά τους.
Αυτό που τους ερεθίζει εσωτερικά είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που διεκδικούν για τη ζωή τους, λυσσάνε για την ελευθερία τους, για να ζήσουν τον έρωτα και τις οικογενειακές τους σχέσεις όπως εκείνοι θέλουν πραγματικά. Και όχι αποφάσισαν κοινωνικές νόρμες για αυτούς, πριν από αυτούς.
Τους τραντάζει η σκέψη του σεξ, της ερωτικής ικανοποίησης, διότι στην κοινωνία μας το σεξ και ο θάνατος παραμένουν ταμπού. Ειδικότερα το σεξ που αφορά τον Άλλον, τον απρόσιτο και άγνωστο Άλλο.
Αν ενδιαφερόντουσαν για τα παιδιά, θα ούρλιαζαν όταν εκείνα κακοποιούνται. Θα φώναζαν για μεγαλύτερη προστασία, για καλύτερη εκπαίδευση, για ουσιαστική ασφάλεια στα σχολεία. Δε θα τα άφηναν μόνα να τρέμουν στη σιωπή, να υπομένουν κακοποίηση, να περιμένουν στωικά.
Αυτό που τους πειράζει είναι ότι οι άνθρωποι πλέον διεκδικούν, ότι τα δικαιώματα δεν είναι απλώς τυπικά, αλλά αποκτούν σάρκα και οστά, ουσιαστική υπόσταση.
Αυτό που φοβούνται δεν είναι το περιβάλλον στο οποίο θα μεγαλώσουν τα παιδιά, όπως υποστηρίζουν, αλλά ότι έρχονται αντιμέτωποι με τις αγκυλώσεις και τις προκαταλήψεις τους, ότι η κοινωνία προχωρά και ενσωματώνει νέα δεδομένα και δε μένει δέσμια του παρελθόντος.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ανθρώπινα δικαιώματα, οι προκαταλήψεις μπορεί να τα τοποθέτησαν στο περιθώριο για μέρες, μήνες, χρόνια... αλλά στο τέλος, ακόμα και με πόνο και με αίμα, κατακτήθηκαν.