Τηλεμαραθώνιος
- blogoulis
- PLUS
Γεια σου διαβαστούλη μου. Όλα καλά; Πάντα καλά…
Αποκτάω γήινες συνήθειες μέρα με τη μέρα κι αυτό ειλικρινά δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Έχω αρχίσει να περνάω πολλές ώρες μπροστά σ' αυτό το φωτεινό κουτί με τα χρώματα που μέσα του πάνε κι έρχονται διάφοροι λέγοντας αστεία και σοβαρά, τραγουδώντας και χορεύοντας ή κάνοντας διάφορες χαριτωμενιές και τσαχπινοπαιχνιδίσματα. Ναι, ναι, την τηλεόραση λέω.
Προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς γίνεται αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα, οφείλω να ομολογήσω. Πατάω τα κουμπάκια τού τηλεκοντρόλ και μεταφέρομαι από το ένα κανάλι στο άλλο.
Μπροστά μου μια αχνιστή, μυρωδάτη και ζουμερή πίτσα με όλα τα καλούδια πάνω της και μερικά κουτάκια παγωμένη μπύρα, έτσι, για να λιπαίνονται τα μηχανικά μου μέρη με τη μαγιά και το κριθάρι.
Στο πρώτο κανάλι μία που έχει πλαντάξει στο κλάμα για το χαμένο Αλβανό της. Συγκινούμαι και με παίρνουν τα ζουμιά καθώς ο νους μου τρέχει στον άγνωστο στρατιώτη -τέτοιες μέρες ηρωικές που διάγουμε- και ταυτίζομαι μαζί της ψυχή τε και σώματι. Αλλά, πόσο κλάμα να αντέξει η ψυχή τού εξωγήινου που έρχονται και σκουριάζουν οι κλειδώσεις και βραχυκυκλώνουν τα κυκλώματα; Πάω αλλού..
Στο δεύτερο κανάλι είναι μαζεμένοι κάποιοι που κουνιούνται πολύ κι αρχίζω να ζαλίζομαι. Κάτσε καλή μου σε ένα μέρος να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε το σκεπτικό σου χωρίς να κινδυνέψουμε να ξεβιδωθούμε. Μπα, να φύγω κι από δω.
Τρίτο κανάλι και πέφτω σε πολιτικούς. Εδώ μάλιστα. Είναι τρεις-τέσσερις αλλά μιλάνε όλοι μαζί και δυσκολεύομαι να καταλάβω τι λένε. Χα, δεν ξέρετε πού πέσατε. Κάνω έτσι και πατάω το κουμπάκι τού διαχωριστή πληροφοριών. Τώρα θα σας πω εγώ αν μπορώ να ξεχωρίσω τι λέτε. Τι με περάσατε, σαν τούς γήινους που τούς μπερδεύετε με την ομαδική μπουρδολογία και επειδή αδυνατούν να καταλάβουν τι παίζεται αλλάζουν κανάλι; Άγιε μου Φραγκίσκε Σούρπη, τι σκατά! Καπνοί από παντού. Καπνίζω ολόκληρος κι εγώ και το εμφυτευμένο μηχάνημα τού διαχωριστή. Πάει, τα έπαιξε. Μου το έκαψαν οι σαρδανάπαλοι! Μπαίνω με τη μία κάτω από το στεγνωτήρα και κλείνω το πρόγραμμα. Οι καπνοί υποχωρούν. Ουφφφ. Επανέρχομαι στην πρωθύστερη κατάσταση και φυσικά, αλλάζω κανάλι.
Τέταρτο κανάλι και τσιμπάει μεσημεράκι. Πείνασα κι αρπάζω ένα κομμάτι πίτσα την ώρα ακριβώς που ένας κωλαράκος πιτσιρικά περνάει μπροστά από την οθόνη έτσι όπως έχει χεστεί και κάτι απορροφητικές πάνες αναλαμβάνουν το θεάρεστο έργο τής αποκατάστασης. Κοιτάζω την πίτσα και μού 'ρχεται αναγούλα. Κι όπως είμαι στο α, να την δαγκώσω, α, να την πετάξω, σκάει μύτη και εκείνο το γαμημένο το παπάκι που πέφτει μέσα στη σκατολεκάνη και την κάνει να λαμποκοπάει αφαιρώντας όλο το πουρί, που να γεμίσει πουρί ο εγκέφαλος τού ηλίθιου που εμπνεύστηκε το διαφημιστικό σποτ και το σκηνοθέτησε! Πάω στα σκουπίδια και πετάω την πίτσα όπως ήταν, ολόκληρη. Το δάχτυλο στο τηλεκοντρόλ.
Πέμπτο κανάλι. Αθλητικά! Εδώ σάς έχω κουφάλες. Η απόλαυση τού εξωγήινου, τώρα που έμαθε και τους κιτρινούληδες και τους γαλαζούληδες. Ανοίγω μπύρα. Δυο αποχαυνωμένα ανθρωποειδή με γραβάτες κάνουν κόντρες μεταξύ τους για το ποιος φοράει την ακριβότερη! Μιλάτε ρε πανίβλακες για τα αγωνιστικά και μερικά εκατομμύρια γήινοι κρέμονται από τα χείλη σας για να μάθουν τι έκανε η ομάδα τους. Κι αφού σαχλομπουρδίσουν κανένα τέταρτο αποφασίζουν να συνδεθούν με το πρώτο γήπεδο για να μάς δείξουν στιγμιότυπα από τον αγώνα. Αλλά, πριν απ' αυτό, λένε με χαμόγελο ψεκασμένης με ddt ακρίδας, θα περάσουμε σε ένα σύντομο διαφημιστικό διάλειμμα. Φεύγει το κουτί με την μπύρα και για καλή (ή κακή) μου τύχη σκάει δέκα πόντους μακρύτερα από την οθόνη τής τηλεόρασης. Σου είπα, αρχίζω να αποκτάω γήινες συνήθειες. Η επιτακτική ανάγκη αποκατάστασης τού ηλεκτρονικού νευρικού μου συστήματος μού υπαγορεύει να αλλάξω κανάλι.
Έκτο κανάλι. Μια ξανθιά με καταφανέστατο κόμπλεξ Κατινόσαυρας παρουσιάστριας κρατάει στο ένα χέρι κάποιο μικρόφωνο το οποίο αποκαλεί εντελώς βλακωδώς σκέτο "όφωνο" λες και το "μικρό" τής έπεφτε πολύ μικρό και το έκοψε μέχρι να βρει μεγαλύτερο και με το άλλο χέρι όλο στρώνει και ξαναστρώνει και ξαναματαστρώνει το μαλλί της. Και δώσ' του να το σηκώνει επάνω και άντε πάλι να το γυρίζει δεξιά και μετά από λίγο αριστερά. Ρε σκατελεήμωνα σκηνοθέτη που με την καλή σου την καρδιά δίνεις δουλειά σε όλα τα απροσάρμοστα τού ΠΙΚΠΑ, κάνε κάτι με το κωλόχερό της γιατί προβλέπω να σαλτάρει κανένας γκαγκανιασμένος τηλεθεατής και να τής το κόβει από τη ρίζα. Φόρεσέ της μια μαντήλα, ένα γαμωκαπέλο, ρίξε της νέφτι στο μαλλί, εν ανάγκη κούρεψέ την που να πάρει και να σηκώσει! Αν και για τη συγκεκριμένη μια δωδεκάδα λευκά Πανιά να την τυλίξετε ολοσούμπιτη και να την πάτε μια βόλτα μέχρι το Φάληρο να την κρεμάσετε δόλωμα για τις μαρίδες, θα ήταν το πιο ενδεδειγμένο. Τηλεκοντρόλ, κουμπάκι, αλλαγή, ανάσα…
Έβδομο κανάλι. Τζίσους Κράιστ! Ο τρελός! Αυτόν τον έχω ξαναδεί και τον φοβάμαι. Απειλεί τον κόσμο κρατώντας ένα βιβλίο στο χέρι και κουνώντας το μπροστά στην οθόνη κάτι λέει για μάς τούς εξωγήινους που τα έχουμε κάνει πλακάκια, λέει, με κάποιον Πούτιν και πως έχουμε φέρει τα μυστικά όπλα τού σύμπαντος για να πολεμήσουμε στο πλευρό του και να κυριεύσουμε τον Γαλαξία, λέει! Εγώ, αλήθεια σού λέω, δεν έχω σχέση με όπλα, μόνο λαχανάκια Βρυξελλών ξέρω να καλλιεργώ. Μετά κάτι λέει για κάποια Τρολ, Τρόλεϊ, θα σε γελάσω, δεν το συγκράτησα. Έπειτα αναφέρεται σε κάποιους Ελοχίμ και κάτι άλλους Καραμπιμπερίμ. Ρε συ γήινε, ειλικρινά, πίστεψέ με, δεν υπάρχουν τέτοια ονόματα στο διάστημα. Απορώ τι τον φυλάς και δεν τον έχεις δέσει ακόμα στην καρέκλα του και να τού βάζεις μια δωδεκάδα τέτοια βιβλία στο κεφάλι για να μάθει να κάθεται ακίνητος χωρίς να γουρλώνει τα μάτια. Α, πα, πα, πα…
Όγδοο, Ένατο, Δέκατο κανάλι. Κάτι παπάδες ανταλλάσσουν μερικά οικόπεδα φιλέτα σε μεγάλα αστικά κέντρα με μια λίμνη. Τι να την κάνουν τη λίμνη οι τραγόπαπες ρε διαβαστή; Μπας και έχουν κατά νου να στήσουν τεχνητό βιότοπο με όλα τα είδη τών πουλιών και να διοργανώνουν ημερίδες κυνηγίου με εξασφαλισμένα θηράματα σε πολύ καλές τιμές;
Ενδέκατο, Δωδέκατο… Με πήρε ο ύπνος κι έγειρα… Ξημέρωσε. Πω, πω, κοιμήθηκα όλη τη νύχτα σερί. Κι απέναντι, τι παράξενο, η οθόνη μου αλλάζει μόνη της κανάλια σε ρυθμούς πολυβόλου. Από το ένα στο άλλο πάει χωρίς να προλαβαίνω να δω εικόνα από κανένα. Τι στην ευχή έγινε κατά τη διάρκεια τού ύπνου μου; Α, στο καλό σου! Καθόμουν πάνω στο τηλεκοντρόλ και είχα πατήσει με τον διαστημικό ποπό μου όλα τα κουμπάκια ταυτόχρονα. Τώρα που το σκέφτομαι καλά έκανα. Με το μόνο που αξίζει να τούς πατάει κανείς όλους αυτούς τούς ταραμάδες είναι με τον ποπό του…
