Το αίμα ενός αθώου…
- Ασφένταμος
- PLUS
Τις τελευταίες ημέρες βιώνουμε μια μεγάλη συγκάλυψη των γεγονότων. Στην πλειοψηφία τους τα ΜΜΕ σε αγαστή συνεργασία με την εξουσία ξιφουλκούν πάνω στο αδικοχαμένο κορμί του Αλέξη προσπαθώντας να αντιστρέψουν αλλά και να εκμεταλλευτούν τα όσα έγιναν.
Όμως, όπου κι αν βρεθείς θα ακούσεις από απλούς πολίτες όλων των πολιτικών χώρων την παραδοχή πως οι τελευταίες κυβερνήσεις, από εποχής Σημίτη μέχρι σήμερα, δεν είπαν ποτέ «όχι», με το πρόσχημα πως είμαστε μια μικρή χώρα και πρέπει να πηγαίνουμε με τα νερά των μεγάλων για να κερδίσουμε «κάτι». Παρ’ όλα αυτά και παρ’ ότι πάντα παίζουμε το ρόλο του καλού παιδιού, πάντοτε ξεμένουμε, δυστυχώς, στο περιθώριο.
Χώρες όπως η Τουρκία ή άλλες μικρότερες σαν την Κύπρο (με το σχέδιο Ανάν) και τη FYROM (με το όνομα Μακεδονία), μπορούν και αντιστέκονται στις όποιες επιβουλές, επιδεικνύοντας περίσσιο θράσος στους «μεγάλους».
Ο κόσμος βλέπει πως όσον αφορά τα εσωτερικά μας θέματα τα πράγματα συνεχώς χειροτερεύουν. Από πού να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις. Στην παιδεία παρατηρείται ένα μπάχαλο, με τη μόρφωση συνεχώς να υποβαθμίζεται και κάποιους φιλότιμους εκπαιδευτές να «παλεύουν» μόνοι τους, έχοντας παράλληλα να αντιμετωπίσουν ένα σωρό τρικλοποδιές από το αρμόδιο υπουργείο.
Στα εργασιακά, η ανεργία συνεχώς αυξάνεται, η υποαπασχόληση ευημερεί, οι αντεργατικοί νόμοι αντικαθιστούν σιγά-σιγά κατακτήσεις προηγούμενων χρόνων των εργαζομένων. Την ίδια στιγμή, οι αποδοχές λιγοστεύουν ολοένα και περισσότερο και αν λάβουμε υπ’ όψιν μας και την ακρίβεια που συνεχώς φουντώνει, τότε θα καταλάβουμε πολύ εύκολα την πραγματικότητα που ζούμε.
Ο Έλληνας έβλεπε χθες τον Σημίτη να του λέει πως οι μεταρρυθμίσεις θα γίνουν με οποιοδήποτε κόστος και σήμερα τον Καραμανλή να του λέει πως οι μεταρρυθμίσεις είναι μονόδρομος και θα συνεχιστούν. Τώρα φαίνεται καθαρά πια πως τα… χρυσά πιρούνια που μας έταζαν όταν θα μπαίναμε στην Ε.Ε. ήταν μια μπαρούφα. Ήταν η όλο και μεγαλύτερη αφαίμαξη των λαών απ’ τις μεγάλες πολυεθνικές και τους πλουτοκράτες που λεηλατούν τον πλούτο του κράτους και το μόχθο του εργαζόμενου.
Φυσικά, όλα αυτά δεν θα γίνονταν αν δεν υπήρχαν οι Σημίτηδες, οι Στυλιανίδηδες και οι λοιποί Αλογοσκούφηδες. Μόνο αυτού του τύπου οι άνθρωποι έχουν το θράσος να βγαίνουν στο μπαλκόνι χωρίς να κοκκινίζουν. Τι άλλο μπορείς να πεις γι’ αυτούς όταν εμείς, η χώρα με τους χαμηλότερους μισθούς, αγοράζουμε τα αγαθά στη διπλάσια τιμή; Όταν όλο και λιγοστεύουν οι παροχές για την παιδεία; Όταν όλο και υποβαθμίζεται η νοσοκομειακή περίθαλψη και γενικότερα η υγεία ή όταν ξεπουλιούνται μικρές και μεγάλες κρατικές και προσοδοφόρες επιχειρήσεις;
Η δολοφονία του Αλέξη δείχνει καθαρά πως ήταν η προσχεδιασμένη ενέργεια για την υποχρεωτική εκτόνωση της λαϊκής οργής και αγανάκτησης. Όμως, πλέον είμαστε όλοι υποψιασμένοι και το αίμα αυτού του αθώου παιδιού σύντομα θα τους πνίξει!
