Αειφορία vs Καταστροφολογία
- Κωνσταντίνος Σπ. Μπακέας ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ
Πριν από κάποιους αιώνες η καταστροφολογία (Δευτέρα παρουσία, καταστροφή του κόσμου κλπ) ενδεχομένως να ήταν επιθυμητή στην κοινωνία, διότι με την επιταγή της κρίσης ζωντανών και πεθαμένων ο άνθρωπος πίστευε ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη, έστω και όταν αυτός δεν θα ζει πια. Ήταν δηλαδή ένα είδος άτυπου δικαστηρίου για τους πιστούς που θα δικαίωνε τους αδικημένους και με αυτόν τον τρόπο άμβλυνε τα μίση και τα πάθη στην κοινωνία και παρήγαγε θεοσεβούμενους πολίτες που φοβούνταν τη θεία δίκη, όταν αδικούσαν κάποιον συμπολίτη τους, με αποτέλεσμα να είναι ουσιαστικά η αντίδραση στην αδικία.
Σε όλα αυτά τα καλά που προκάλεσε η καταστροφολογία όμως, υπήρξε και ένα μικρό θεματάκι που δεν γνωρίζω κανέναν μέχρι σήμερα να το έχει θίξει. Η προσμονή του τέλους του κόσμου, οδήγησε όλους τους πιστούς να εκμεταλλεύονται τους πόρους του πλανήτη σαν να μην υπάρχει αύριο. Η νοοτροπία της μελλοντικής καταστροφής του κόσμου, οδήγησε τους πολίτες-πιστούς για πολλά χρόνια να εκμεταλλεύονται όσο μπορούν περισσότερο τους φυσικούς πόρους πιστεύοντας ότι λόγω της επικείμενης καταστροφής, δεν έχει κάποιο νόημα να διαχειριζόμαστε σωστά τους φυσικούς πόρους ώστε να παράγουν και στο διηνεκές.
Κάπου στον 19ο αιώνα ένας Γερμανός δασολόγος (αν θυμάμαι καλά) ανακάλυψε την έννοια της αειφορίας (sustainability), είπε δηλαδή αυτός ο μεγάλος επιστήμονας, το εξής απλό και κατανοητό σήμερα, το οποίο όμως τότε φάνταζε ως επιστημονική φαντασία. Πρέπει να κόβουμε τόσα κυβικά ξύλου από ένα δάσος σε ένα χρονικό διάστημα, όσα μπορεί να παράγει αυτό το δάσος στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Αποτέλεσμα αυτής της θεωρίας ήταν το δάσος να παράγει ξύλο συνεχώς στο διηνεκές. Βέβαια τότε που το ξύλο και τα δάση ήταν σε αφθονία αυτό φάνταζε, σαν να λέμε σήμερα ότι θα τελειώσει το νερό της θάλασσας, κι όμως περνώντας τα χρόνια η θεωρία αυτή έχει βρει εφαρμογή και σε άλλες επιστήμες και κυρίως στα οικονομικά.
Πώς όμως θα μπορούσαμε να πείσουμε τους ανθρώπους που πίστευαν ότι σε 10, 20,30 κλπ χρόνια θα ερχόταν το τέλος του κόσμου, να διαχειριστούν τους πόρους του πλανήτη αειφορικά, δηλαδή σαν να μην έρθει ποτέ το τέλος του κόσμου; Αυτό εκτός από πολύ δύσκολο, γιατί θα έπρεπε όλη η κοινωνία να αποβάλλει μια νοοτροπία αιώνων, ήταν και εξαιρετικά άβολο για τους πολίτες - πιστούς, διότι αν δεν ερχόταν ποτέ το τέλος του κόσμου, τότε δεν θα υπήρχε και η πολυαναμενόμενη, από τους αδικημένους κυρίως, θεία δίκη. Η οποία θεία δίκη, λόγω του φόβου που προκαλεί, διότι είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς με άλλο τρόπο παρά μόνο με την πρόληψη, οδήγησε στο να αισθάνονται οι περισσότεροι άνθρωποι αδικημένοι, ακόμα και όταν ήταν πιο ευνοημένοι από άλλους, ώστε να έχουν ήσυχη την συνείδηση τους. Το γνωστό παράδειγμα του εγώ που έκλεψα 1000 ευρώ είμαι αδικημένος, γιατί κάποιος άλλος έκλεψε 2000 ευρώ. Όπου 1000 και 2000 μπορείτε να βάλετε ό,τι ανάλογο θέλετε...
Όποιες χώρες το κατάφεραν αυτό πήγαν μπροστά, η Νορβηγία για παράδειγμα έφτιαξε το Ταμείο Αλληλεγγύης των γενεών, το οποίο σήμερα έχει πολλά δις ευρώ από τα πετρέλαια που βγάζει σήμερα, ώστε να διατεθούν στις μελλοντικές γενιές για να καρπωθούν και αυτοί κάποια κέρδη, όταν δεν θα υπάρχουν τα πετρέλαια. Η Σουηδία διαχειρίζεται τα απορρίμματά της και παράγει ενέργεια αφήνοντας μηδενικούς ρύπους και η Δανία παράγει το 100%των αναγκών της σε ηλεκτρισμό από ΑΠΕ, όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες.
Όλα είναι λοιπόν στο χέρι μας, από εμάς εξαρτάται αν θα επενδύσουμε στην αειφορία ή αν θα προσμένουμε παθητικά το τέλος του κόσμου, το οποίο ενδέχεται να προέλθει από αυτές ακριβώς τις τακτικές, δηλαδή την κατασπατάληση των φυσικών πόρων του πλανήτη και την καταστροφή της ατμόσφαιρας που θα έχει σαν συνέπεια την ερημοποίηση του πλανήτη. Ένα είδος πεπρωμένου για κάθε πιστό της καταστροφολογίας....