Η απιστία είναι πρόβλημα του άλλου
Είναι, αναμφίβολα, μία συναισθηματική πληγή το βίωμα μίας απιστίας από έναν/μία σύντροφο που αγαπάμε πολύ. Η απιστία σε μία σχέση στην οποία είχε τεθεί ως αμοιβαία απόφαση η αφοσίωση, πάντοτε είναι ένα αγκάθι που πονάει και ίσως για έναν άνθρωπο να αποτελέσει την αφορμή στο να χάσει ακόμα και σταματήσει να εμπιστεύεται τις συναισθηματικές του σχέσεις.
Είναι σίγουρο πως ένας άνθρωπος όταν απατηθεί, εκτός από τον προφανή θυμό και το αίσθημα της προδοσίας που βιώνει από το έτερο πρόσωπο, βιώνει και έναν κυκεώνα αρνητικών συναισθημάτων για το ίδιο το άτομό του. Ο κάθε άνθρωπος βρίσκεται στην αμφισβήτηση του εαυτό του, στο «τι θα μπορούσα να είχα κάνει για να αποτρέψω αυτό το συμβάν».
Η απιστία ως πράξη δεν είναι σημαντικότερη από το λόγο που οδήγησε σε αυτή. Αν ένας άνθρωπος δεν είναι παθολογικά άπιστος, διάφορα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί με τον καιρό, τραυματίζουν τη σχέση και δίνουν πάτημα στους διάφορους πειρασμούς και σκέψεις απάτης να θελήσουν να υλοποιηθούν.
Όταν δεν μιλάμε με τον άλλον, δεν καλλιεργούμε το σεβασμό στο πρόσωπο του άλλου και δεν είμαστε ειλικρινείς, τα προβλήματα συσσωρεύονται και αναδύονται στην επιφάνεια με διάφορους τρόπους.
Αυτό που πρέπει να διασαφηνιστεί, είναι πως εκείνος που απιστεί έχει το πρόβλημα, όχι αυτός που δέχεται την απιστία. Η προσωπική κατηγορία στον εαυτό μου για την απιστία του άλλου δεν έχει βάση. Η ίδια η Μόνικα Μπελούτσι έχει απατηθεί.
Συνεπώς, δεν έχει σχέση με το πόσο όμορφος ή σημαντικός είμαι εγώ. Έχει σχέση με τον άλλον και τα δικά του κενά. Αυτός που απατάει, αυτός έχει και το πρόβλημα. Από εκείνον λείπει κάτι.
Είναι σημαντικό να είμαστε ειλικρινείς και ξεκάθαροι για τα θέλω μας τόσο στον εαυτό μας, όσο και στους άλλους. Η απιστία δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να καμαρώνει κάποιος. Έχει περισσότερη αξία να παλεύεις και να ξεπερνάς τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις με το πρόσωπο που έχεις επιλέξει ή να τελειώνει πρώτα κάτι και όχι να απιστείς.