Το Ιράν που αγαπώ
Το Ιράν που αγαπώ είναι μία χώρα διαφοροποιημένη από τη Δύση και τους γρήγορους ρυθμούς της.
Αλλά με υπέροχο πολιτισμό που ασκεί ακόμα μεγάλη επιρροή στην Ιστορία.
Με μία πλατεία, στην πόλη Ισφαχάν, η οποία ανήκει στις ωραιότερες του κόσμου. Γεμάτη κόσμο, παιδικά χαμόγελα και γυναίκες που παρά την καθοδήγηση στην ένδυση και την κυκλοφορία, απολαμβάνουν ακόμα τη ζωή και χαμογελάνε.
Το Ιράν που αγαπώ είναι μία χώρα με εξαιρετική γαστρονομία, στην οποία κυριαρχεί όχι μόνο ο τρόπος παρασκευής, αλλά και η αγάπη για το προϊόν. Το κρατάς στα χέρια, μαθαίνεις να νοιώθεις την τροφή, να την ακούς.
Το Ιράν που αγαπάω έχει παράξει μεγάλο πολιτισμό. Ο Ιρανικός κινηματογράφος ανήκει στους ωραιότερους, οι ρομαντικοί στίχοι του ποιητή Saadi συγκινούν διαχρονικά τις ευαίσθητες ψυχές.
Μέσα στην τεράστια έκτασή του, βλέπεις μνημεία θρησκευτικής αξίας ανυπέρβλητης, πολυτελή τζαμιά στα οποία κυριαρχεί το μπλε και το λευκό, μίας χώρας με βαριά μουσουλμανική κληρονομιά και φανατικά προσκολλημένη στις ακραίες Ισλαμικές αξίες.
Το Ιράν που αγαπώ είναι μία πλούσια χώρα, διαφοροποιημένη στην οικονομική της κατάσταση από το ταλαιπωρημένο Αφγανιστάν, μία χώρα με πετρέλαιο, μεγάλη παραγωγικότητα. Η μετανάστευση αφορά πολιτικούς και όχι οικονομικούς λόγους.
Το Ιράν που αγαπώ κάποτε έσφυζε από ζωή, οι γυναίκες περπατούσαν στο δρόμο φορώντας τζιν και απολαμβάνοντας τη φοιτητική ζωή, ξεδίνοντας στην έντονη νυχτερινή ζωή της πόλης.
Το Ιράν δεν αξίζει να είναι ένα Κράτος συνώνυμο του τρόμου, μία χώρα που φοβάται να επισκεφτεί ακόμα και ο πιο θαρραλέος ταξιδιώτης.
Το Ιράν πρέπει να είναι συνώνυμο της ιστορικής σημασίας, των μεγαλοπρεπών κτισμάτων του, της τεράστιας πολιτιστικής του κληρονομιάς. Των μπαχαρικών που νοστιμίζουν τα ιδιαίτερα φαγητά του, της ποίησης και της καλλιτεχνικής δημιουργίας που κατέστησε το ίδιο κέντρο του Αραβικού πολιτισμού.
Πρέπει το Ιράν να επιστρέψει ξανά στις μέρες φωτός, να αποποιηθεί το σκοτάδι και να κηρύξει ξανά το δρόμο της προόδου.
