Ισότητα a la carte;
Δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε πως ένα ομόφυλο ζευγάρι είναι πολλά παραπάνω από μια σεξουαλική προτίμηση. Πολλοί σχολιαστές (πολιτικοί, δημοσιογράφοι, κτλ.) δηλώνουν με περισσή περηφάνεια πως δεν έχουν πρόβλημα με τα ομόφυλα ζευγάρια συμπληρώνοντας πως το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του είναι δική του δουλειά. Γι’ αυτό τους αναγνωρίζουμε το δικαίωμα να είναι μαζί, να κάνουν και ένα σύμφωνο συμβίωσης αλλά μέχρι εκεί.
Ένα ομόφυλο ζευγάρι όμως, όπως και ένα ετερόφυλο εξάλλου, δημιουργεί μια ένωση μέσα στην οποία αναπτύσσονται, εξελίσσονται και εκφράζουν τα συναισθήματα τους και τις ανάγκες τους για υποστήριξη, σταθερότητα, ικανοποίηση. Αυτές οι σχέσεις βοηθούν τους ανθρώπους να νιώσουν ασφάλεια πρώτα μέσα τους και μετά σε κάθε άλλο τομέα. Όταν λοιπόν η κοινωνία βάζει εμπόδια στις σχέσεις των ανθρώπων (π.χ. μη αναγνώριση του δικαιώματος για γάμο ή τεκνοθεσία), τότε τους εμποδίζει να εξελιχθούν, να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν μια ‘συναισθηματική άγκυρα’ (emotional anchor) όπως υποστηρίζει η ακαδημαϊκός Karen Struening (2002).
Αυτή η ‘συναισθηματική άγκυρα’ είναι πολύ σημαντική και για τον άνθρωπο και για την κοινωνία στην οποία ζει. Αποδεικνύει έτσι παραπάνω ότι είναι και ηθική υποχρέωση της κάθε πολιτείας και να δώσει το δικαίωμα/δικαιώματα αλλά και να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες που κάθε άνθρωπος θα μπορεί να πραγματώνει τις επιδιώξεις του. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον λοιπόν που οι άνθρωποι αισθάνονται ασφάλεια και έχουν σταθερότητα, θεωρούμε ότι είναι δύσκολο και περίπλοκο να συζητήσουμε για την δυνατότητά τους να μεγαλώσουν παιδιά και γιατί όχι να τους διευκολύνουμε να αποκτήσουν και παιδιά.
Πολλές έρευνες έχουν δείξει ότι παιδιά που μεγαλώνουν με ομόφυλα ζευγάρια δεν παρουσιάζουν διαφορές με παιδιά που μεγαλώνουν με ετερόφυλα ζευγάρια όσον αφορά στην ψυχική τους υγεία, στην ταυτότητα φύλου, στην κοινωνική/συναισθηματική τους ανάπτυξη και στην δυνατότητά τους να γίνουν αυτό που λέμε ‘σωστά’ παιδιά. Μάλιστα έρευνες που έχουν γίνει σε ομόφυλα ζευγάρια έδειξαν ότι υπάρχει και μεγαλύτερη ισότητα μεταξύ των ζευγαριών για τις ευθύνες που έχουν στο σπίτι και για τα παιδιά απ’ ότι στα ετερόφυλα ζευγάρια.
Γιατί λοιπόν δυσκολευόμαστε να δεχτούμε ότι και ομόφυλα ζευγάρια μπορούν να μεγαλώσουν παιδιά; Πέραν της θρησκευτικής ρητορικής - στην οποία δεν θέλω να σταθώ καθόλου γιατί μιλάμε για θέματα που αφορούν στο κράτος και στους πολίτες του- ακούγεται και το γνωστό ‘αυτό που είναι καλύτερο για τα παιδιά’. Ποιος ξέρει πραγματικά τι είναι το καλύτερο για τα παιδιά; Οι βουλευτές, οι υπουργοί, οι ακαδημαϊκοί; Η απάντηση είναι ότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει απόλυτα. Η διεθνής βιβλιογραφία έχει αναδείξει προβλήματα που προκύπτουν από την συγκεκριμένη φράση/όρο (children’s best interests), όπως το ότι είναι ένα όρος ‘αφηρημένος’ με αντιφατικότητες και συγχύσεις που μπορεί να δημιουργήσει πιο πολλά προβλήματα από αυτά που στοχεύει να λύσει και που πολλές φορές αποτυγχάνει να λάβει υπόψιν και την ίδια την οικογένεια.
Τέλος, είναι άκομψο να παρακολουθούμε συζητήσεις στις οποίες οι μεν ‘επιτρέπουν’ στους δε είτε να είναι απλά μαζί, είτε να μπορούν να παντρευτούν κιόλας αλλά σε κάθε περίπτωση να μην μεγαλώνουν παιδιά. Τα ίσα δικαιώματα πρέπει να είναι πέραν χρώματος, φύλου, ηλικίας, εθνικότητας και ούτω καθεξής. Φαίνεται όμως ότι υπάρχει σοβαρό έλλειμμα κατανόησης του όρου ‘ισότητα’ και όταν αυτό το έλλειμμα διαπιστώνεται και ανάμεσα σε βουλευτές/υπουργούς/δημοσιολογούντες κάθε είδους, τότε κυριαρχούν θεματοφύλακες και όχι πραγματική ισότητα.