Πού είναι η οδική μας παιδεία;
Ακόμα ένα φριχτό τροχαίο προστίθεται στη μεγάλη λίστα των δυστυχημάτων τα οποία συγκλόνισαν το Πανελλήνιο. Η πραγματική αιτία θανάτου είναι η εγκληματική έλλειψη της παιδείας μας στην οδική συμπεριφορά.
Σε μία χώρα όπου το δίπλωμα οδήγησης πάει πάντα με τη γνωστή και μη εξαιρετέα αντίληψη ότι «πρέπει να λαδώσεις», είναι εύκολο να αντιληφθεί κάποιος το πόσο νοσούμε και σε αυτό το κομμάτι.
Οι άνθρωποι κάνουμε ένα μεγάλο λάθος: Θεωρούμε πάντα ότι το κακό θα χτυπήσει την πόρτα του άλλου.
Και ενώ στεναχωριόμαστε βαθιά όταν ένας άνθρωπος -από έναν δημοφιλή τραγουδιστή μέχρι νέα παιδιά- χάνει τη ζωή του σε ένα τροχαίο, δεν αντιλαμβανόμαστε αυτή την τραγικότητα ως μία ευκαιρία να γίνουμε εμείς καλύτεροι.
Και έτσι συνεχίζουμε τον ίδιο δρόμο, οδηγώντας ακόμα και αν έχουμε πιει «δύο ποτηράκια» παραπάνω, γιατί «έλα μωρέ, το έχω και δεν έχω πιει και πολύ», μέχρι το οδηγώ ενώ φωνάζω σαν τρελός στο κινητό. Γιατί σε εμένα δεν μπορεί να συμβεί τίποτα. Μέχρι τη στιγμή που συμβαίνει.
Και μετά σκεφτόμαστε ότι θα έπρεπε να έχουμε φορέσει εκείνο το κράνος, ότι θα έπρεπε να έχουμε βάλει εκείνη την άτιμη τη ζώνη που την αποφεύγουμε επειδή μας «ενοχλεί», ότι θα μπορούσαμε να έχουμε απαντήσει σε εκείνο το μήνυμα πέντε λεπτά αργότερα.
Πόσες ζωές πρέπει να χαθούν ακόμα σε αυτή την άσφαλτο για να παραδειγματιστούμε και να αποκτήσουμε οδική παιδεία;
Πόσα θύματα πρέπει ακόμα να θρηνήσουμε για να βάλουμε στα σχολεία μας ένα απλό μάθημα οδικής παιδείας, ώστε να εκπαιδεύσουμε τους νέους ανθρώπους;
Πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθούμε ότι μία ζώνη μπορεί να σώσει ζωές;
Γιατί αυτή η άσφαλτος πρέπει να είναι γεμάτη από αίμα και πάλι να μην παραδειγματιζόμαστε;
Είμαστε σημαντικοί πολύ περισσότερο από όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Και αν μπορούμε να το αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε πραγματικά, αυτό θα ήταν και η επίλυση του μείζονος αυτού προβλήματος.
Γιατί μόνο τότε θα νοιώθαμε την υποχρέωση να μας προστατεύουμε.
Γιατί είμαστε σημαντικοί για κάποια άτομα που θα υποφέρουν αν σε εμάς θα συμβεί κάτι.
Γιατί η ζωή μας είναι σημαντική. Ακόμα και αν δε μπορούμε να το νοιώσουμε.
Για αυτό ας βάζουμε εκείνη τη ζώνη. Ας αφήνουμε εκείνο το μήνυμα αναπάντητο μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι ή εκείνο το τηλεφώνημα. Ας μην ανέβουμε σε εκείνο το αμάξι αν τα έχουμε «κοπανήσει». Ας δώσουμε τα κλειδιά σε έναν φίλο που θα είναι νηφάλιος, ας πάρουμε ένα ταξί.
Η ζωή μας είναι μία, οι άνθρωποι που μας αγαπούν θα υποφέρουν. Ας αποκτήσουμε οδική παιδεία ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ…