Δεν κρίνονται τα πάντα στη ζωή από τις Πανελλήνιες!
Πανελλήνιες: Πόσοι άνθρωποι στο άκουσμα της λέξης αυτής δε νοιώθουν ακόμα και μετά από χρόνια άγχος, αγωνία, δε θυμούνται το διάβασμα και τις θυσίες στις οποίες υπέβαλλαν τον εαυτό τους για να μπορέσουν να πετύχουν σε αυτό το θεσμό; Πόσα ξενύχτια, κλάματα, φροντιστήρια, πόσους εφηβικούς έρωτες θυσιάσαμε για να κατακτήσουμε μία θέση σε μία πανεπιστημιακή σχολή; Πόσοι ξέχασαν τις προσδοκίες των άλλων που έπεφταν σαν ασήκωτο βάρος στις πλάτες μας και είχαμε να επωμιστούμε όχι μόνο τα δικά μας άγχη και τις αγωνίες μας, αλλά και όλων των υπολοίπων;
Με τα χρόνια, διαπιστώνουμε ότι τελικά οι Πανελλήνιες δεν ήταν και τόσο απαραίτητες για την επιτυχία μας στη ζωή, όσο πιστεύαμε τα χρόνια εκείνα που ήμασταν μαθητές Λυκείου. Οι περισσότεροι από εμάς ίσως να ακολουθήσαμε και έναν τελείως διαφορετικό δρόμο από εκείνο των αρχικών μας σπουδών. Και ίσως τελικά η εμπειρία μας μέσα στη ζωή να μας απέδειξε ότι στη ζωή δεν πετυχαίνεις επειδή απλώς αποστηθίζεις ένα βιβλίο ιστορίας ή παίρνεις ‘’α’’ σε ένα μάθημα. Στη ζωή πετυχαίνεις επειδή δε σταματάς ποτέ να αγωνίζεσαι για αυτό που αγαπάς, όσες αποτυχίες και αν συναντήσεις στο διάβα σου.
Οι Πανελλήνιες είναι, όσο παράξενο και αν ακουστεί, μία τεράστια φούσκα. Συντελούν μόνο στην αιώνια ύπαρξη του μείζονος προβλήματος της ανεργίας που είναι μία οικονομική αιμορραγία για τα περισσότερα σπίτια και ωθεί τα περισσότερα παιδιά στην ανούσια παπαγαλία και μόνο. Πέραν τούτου, σβήνουν 12 χρόνια σχολείου και στερούν από έναν άνθρωπο την ευκαιρία να σπουδάσει, απλά και μόνο επειδή μπορεί να είχε μία άτυχη στιγμή. Πόσο όμως πιο ωφέλιμο θα ήταν αν οι εξετάσεις συνέβαιναν μέσα στο Πανεπιστήμιο και όχι πριν από αυτό;
Η στάση των γονιών απέναντι στα παιδιά τους που δίνουν Πανελλήνιες είναι καθοριστική. Είναι σημαντικό να μην υπερφορτώνουν ακόμα περισσότερο την ήδη ευαίσθητη και ευάλωτη ψυχή του παιδιού που εκείνη τη στιγμή δίνει έναν σημαντικό για τη ζωή του αγώνα. Ο ρόλος τους πρέπει να είναι ενθαρρυντικός και πάνω από όλα να επιβεβαιώνει στο παιδί ότι η αγάπη τους δεν εξαρτάται από την επιτυχία ή την αποτυχία τους, αλλά από το γεγονός ότι είναι το παιδί τους και είναι μοναδικό. Είναι σημαντικό επίσης να μην πληγώνουν την ψυχή των παιδιών τους με σκληρά λόγια όπως ‘’τεμπέλης’’ ή ‘’αποτυχημένος’’, όσο και αν πικραίνονται που δεν κατάφεραν να περάσουν σε κάποια σχολή. Τα παιδιά στην ευαίσθητη ακόμα αυτή ηλικία είναι ευμετάβλητα και πληγώνονται εύκολα, για αυτό οι γονείς πρέπει να είναι ιδιαιτέρως προσεκτικοί.
Τα παιδιά που αποτύχουν, ας μην αφήσουν την ψυχή τους να εγκλωβιστεί στη στεναχώρια και την ενοχή. Η αποτυχία είναι και αυτή ο απαραίτητος προπομπός για την επιτυχία και θα βοηθήσει στο να νοιώσει κάποιος στον απόλυτο βαθμό τη στιγμή της επιτυχίας. Υπάρχουν πολλές εναλλακτικές (ανοιχτό Πανεπιστήμιο, δημόσιο ΙΕΚ, δεύτερη προσπάθεια στις Πανελλήνιες) που ένα παιδί μπορεί να σκεφτεί. Είναι σημαντικό να ακολουθεί ένα πρόγραμμα το οποίο να περιλαμβάνει σωστή διατροφή, επαρκή ύπνο και σωστές ώρες μελέτης. Και πρέπει να αντιληφθούν ότι οι Πανελλήνιες είναι σημαντικές, αλλά δεν είναι όλη μας η ζωή!
Κάθε επιτυχία, από καρδιάς, στα παιδιά που δίνουν τις δικές τους αθέατες μάχες αυτές τις ημέρες. Ας οπλιστούν με δύναμη, αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση και όλα θα πάνε καλά!