Προσπαθώντας να σκεφτείς λογικά σε έναν παράξενο κόσμο…
Το να προσπαθείς να επιβιώσεις σε έναν κόσμο με ορθολογιστικό τρόπο, πάντοτε θα σε φέρνει προ εκπλήξεως.
Πάντα θα πέφτεις σε φιλενάδες που διαβάζουν μανιωδώς ζώδια ή θα επισκέπτεσαι μία θεία που βάζει αυτό το κάλυμμα στο τραπέζι ή φοράει αυτό το δαχτυλίδι για να τη φιλάει από το κακό το μάτι.
Αργότερα, βγαίνεις σε μία κοινωνία που χαρακτηρίζει «τρελογιατρό» τον ειδικό για την ψυχική υγεία και προτιμά να εμπιστευτεί τυχάρπαστους κομπογιαννίτες ή μέντιουμ για να του διαβάσουν το μέλλον στα χαρτιά και όχι να απευθυνθεί στον επιστήμονα που έχει διαβάσει, σπουδάσει και αφιερώσει όλη του τη ζωή για να σε βοηθήσει να βγεις από τα προσωπικά σου αδιέξοδα.
Και είναι οξύμωρο, διότι όταν πονάει η καρδιά προστρέχουν στον καρδιολόγο, όταν πονάει το μάτι προστρέχουν στον οφθαλμίατρο, όταν πονάει το πόδι προστρέχουν στον ορθοπεδικό.
Αλλά όταν η ψυχική τους υγεία δεν είναι καλή, προτιμούν να πάνε σε κάθε τυχάρπαστο μελλοντολόγο που θέλει να τους απομυζήσει οικονομικά και χαρακτηρίζουν υποτιμητικά τον επιστήμονα ψυχολόγο.
Όπως γράφει και η σπουδαία μας ποιήτρια, Κική Δημουλά: «Είμαι λίγο θυμωμένη όπως αντιλαμβάνεσαι. Με εμένα. Διότι θα έπρεπε να έχω ωριμάσει. Να μην απορώ με τίποτα».
