Το καφενείο τι θα πει;
Σε πολλά μέρη της Ελλάδας, έχει επιβιώσει ακόμα ο θεσμός των καφενείων. Αυτά τα παλιά, παραδοσιακά καφενεία στα οποία η γυναίκα δεν επιτρέπεται να πατάει το πόδι της και θεωρούνται ανδροκρατούμενα από άνδρες με μουστάκι, τσιγάρο ή κομπολόι στο χέρι.
Από μακριά οσμίζεσαι τη γεύση του οινοπνεύματος, τους άνδρες μεγαλύτερης ηλικίας που συνηθίζουν να βωμολοχούν, να γελάνε όλοι μαζί ή να αναθεματίζουν όταν χάνει η αγαπημένη τους ομάδα ποδοσφαίρου.
Μέσα σε αυτά τα καφενεία, έχει εδραιωθεί ένα αυστηρό και πειθαρχημένο πατριαρχικό ιδεώδες, είναι η κυριότερη αιτία διατήρησης των αντιλήψεων περί σκληρού αρσενικού το οποίο ντροπιάζει το φύλο του αν βγει (για εκείνους), αδελφή και δεν αλλάζει «γκόμενες» σαν τα πουκάμισα. Ο άνδρας δεν είναι άνδρας αν φανερώνει την ευαίσθητη πλευρά του, πρέπει μόνο να χτυπάει το χέρι στο τραπέζι και ο λόγος του να γίνεται διαταγή.
Τα καφενεία έχουν ως κυρίαρχη αντίληψη και τοποθετούν στο κέντρο την πυρηνική και αυστηρά ετεροκανονική οικογένεια. Αρχηγός αυτής ο πατέρας, ο οποίος θεωρείται «η κεφαλή» και εκείνος που διασφαλίζει πως θα διατηρηθεί η αρμονία και πως τίποτα δε θα χαλάσει την σύσταση ή το περιεχόμενο της οικογένειας. Είτε χρησιμοποιώντας φυσική βία, είτε απλά με ένα βλέμμα του πατέρα, όλα θα διασφαλίζουν την εύρυθμη λειτουργία και θα διατηρούν την αψεγάδιαστη εικόνα τους στα μάτια του καφενείου.
Σε αυτά τα καφενεία, η διατήρηση της σκληρής πατριαρχίας λαμβάνει διάφορες εκφάνσεις, όπως την κατάκριση της ανδρικής ευαισθησίας, το μισογυνισμό, την ομοφοβία, το σεξισμό και την καταπίεση.
Σε ένα από αυτά τα καφενεία στην Κάρπαθο, ένας πατέρας υποβλήθηκε σε χλεύη και απαξιωτικά σχόλια, επειδή διέρρευσε στο Διαδίκτυο ένα βίντεο με προσωπικές στιγμές του γιου του με έναν άλλο άνδρα. Ο πατέρας, αισθανόμενος πως ο γιος του απέτυχε να κερδίσει την αποδοχή του καφενείου για τον «ανδρισμό» του, έβαλε τέλος στη ζωή του, μη αντέχοντας την ντροπή.
Το 2021 είχαμε 17 γυναικοκτονίες και φέτος ένα θύμα οπαδικής βίας, όμως κανείς από τους γονείς των κατηγορουμένων δεν αυτοκτόνησε. Ακόμα επεμβαίνουμε όμως και θεωρούμε, δυστυχώς, χειρότερη την ελεύθερη συντροφική επιλογή ενός ανθρώπου.
Στην Ελληνική κοινωνία, υπάρχουν πολλά προβλήματα ακόμα, αφού μας ενδιαφέρουν μόνο δύο σχετικά με τα παιδιά: αν έχουν καλούς βαθμούς και γίνουν γιατροί/δικηγόροι και μήπως έχουν μία άλλη συντροφική επιλογή και δεν ακολουθήσουν τον παραδοσιακό ετερόφυλο γάμο...
Ζωές στιγματίστηκαν, ψυχές καταστράφηκαν για το τι θα πει ένα καφενείο ή μία κοινωνία.
Ο πατέρας ενδιαφέρθηκε για το τι θα πει το καφενείο και όχι για την αποδοχή του παιδιού του. Αντί να φωνάξει ένα «ο γιος μου είναι το ίδιο άνδρας με εσάς», παρασύρθηκε από τη βουή του κόσμου και το ομοφοβικό μίσος εκείνων που σήμερα θα θρηνούν και θα εκφράζουν τη συντριβή τους για το χαμό του. Αν το αγόρι αυτό χτυπούσε τη γυναίκα του, προκαλούσε τρόμο στο παιδί του ή ήταν νταής, το καφενείο αυτό θα το επευφημούσε και θα το θεωρούσε «άνδρα».
Τι θα πει ο κόσμος, η κοινωνία, το καφενείο; Ειλικρινά, δε με νοιάζει…
