Ελένη Ράντου: «Δεν μου λέει τίποτα η λέξη σταρ»
- tempo team
- ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ
«Εγώ δεν τρελάθηκα με το γύρω γύρω, τρελάθηκα με την ουσία», υποστήριξε η Ελένη Ράντου σε πρόσφατη συνέντευξή της, τονίζοντας πως ποτέ δεν τη συγκίνησε το σταριλίκι και η δημοσιότητα, παρά μόνο ο σεβασμός και η εκτίμηση του κόσμου! Παράλληλα, η γνωστή ηθοποιός αποκάλυψε, μεταξύ άλλων, πως συχνά-πυκνά στριφογυρνάει στο μυαλό της η σκέψη να τα παρατήσει και ότι συνεχώς το μετανιώνει, ενώ κατέληξε λέγοντας πως «νομίζω ότι μετά την Εργαζόμενη γυναίκα δεν θα θέλω να ξαναδουλέψω στην τηλεόραση»!
Παρακάτω διαβάστε τη συνέντευξή που παραχώρησε η Ελένη Ράντου στο «Ε.Τ. Weekly», αναλυτικά:
Αισθάνθηκες ποτέ σταρ στις μεγάλες σου επιτυχίες;
Ποτέ. Δεν μου λέει τίποτα το «σταρ». Εγώ χαίρομαι πάρα πολύ να κερδίζω το σεβασμό και την εκτίμηση του κόσμου, αυτό μου αρέσει πάρα πολύ. Την επιτυχία τη γνώρισα αρκετά νωρίς, από 17 χρόνων, όταν έκανα την πρώτη μου δουλειά στην κρατική τηλεόραση. Αλλά δεν ήταν κάτι που αποζήτησα, ούτε αποτρελάθηκα από τη χαρά μου. Δεν αποζητώ να έχει δικαίωμα ο καθένας να μου χτυπάει την πλάτη, να είναι έξω από το σπίτι μου, να με παρακολουθεί και να μην έχω καμία προσωπική στιγμή. Εγώ δεν τρελάθηκα με το γύρω γύρω, τρελάθηκα με την ουσία. Έχω συγκινηθεί βαθιά όταν μου είπαν άνθρωποι στο δρόμο ότι εκείνη την περίοδο ήταν στη φυλακή, με έβλεπαν και ξεχνιόντουσαν, ή όταν μία κοπέλα με νευρική ανορεξία μού είπε ότι έβλεπε το Κωνσταντίνου και Ελένης και της δημιουργούσε διάθεση να φάει ο τρόπος που έτρωγα. Όταν μου λέει ο κόσμος «Είσαι το παυσίπονό μας», συγκινούμαι βαθιά.
Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κατάλαβες για τον εαυτό σου;
Ο μεγάλος φόβος που έχω. Επειδή γενικά οι κινήσεις μου είναι τολμηρές, πάντα νόμιζα ότι δεν το ξέρω αυτό το συναίσθημα. Τώρα κατάλαβα ότι τον έχω καλύψει τόσο καλά το φόβο, που αυτός μεγάλωσε και διογκώθηκε. Τώρα μπορεί να φοβάμαι καμιά φορά ακόμη και να καταπιώ. Τον καταπίεσα πολύ το φόβο μου, φοβήθηκα αλλά θεώρησα ότι δεν πρέπει να το δείξω. Μαζεύτηκε μέσα μου ένα φορτίο φόβου μόνο και μόνο επειδή ήθελα να φαίνομαι τολμηρή. Φαίνεται πως όταν κάνεις πολλά τολμηρά πράγματα, υπάρχει μέσα σου μία ποσότητα φόβου που, αν δεν εκτονωθεί, θα σκάσεις. Είναι ανθρώπινο να πεις «Φοβάμαι τους γιατρούς». Εγώ έβλεπα την ένεση, φοβόμουν, αλλά δεν ήθελα να το δείξω. Φοβόμουν τρομερά την εγκυμοσύνη μου και έκανα το μάγκα. Φοβάμαι το νερό, μήπως πνιγώ.
Τους ανθρώπους;
Λιγότερο. Σιγά σιγά τους έχω αγαπήσει τόσο πολύ που δεν τους φοβάμαι. Φοβάμαι όμως τον όχλο και τη μάζα όταν γίνονται ανεξέλεγκτα και χυδαία, αλλά τον ίδιο τον άνθρωπο τον λατρεύω, είτε είναι προβληματικός είτε όχι. Γι' αυτό και με καβαλάνε. Μπορεί να μου τραβάνε τα μαλλιά και εγώ να κάθομαι. Ξέρεις, το μόνο που μπορεί να μας σώσει από δύσκολες καταστάσεις είναι η αγάπη. Μία ουσιαστική και καλή αγκαλιά μπορεί να σου πάρει τη μισή σου φρίκη. Εμένα μία αγκαλιά με έχει σώσει πολλές φορές. Ένα βλέμμα, μία άκρη ματιού, ένα σφίξιμο στο χέρι λίγο παραπάνω, ένα ηχόχρωμα στη φωνή που είναι λίγο πιο σπασμένο, σε γλιτώνουν από πολλά.
Η κόρη σου δεν είναι η ισορροπία σου;
Και όχι μόνο. Η κόρη μου έχει αναδειχτεί στο μόνο στήριγμά μου, δεν έχω δει άνθρωπο που να με στηρίζει τόσο πολύ. Αυτό το παιδί είναι απίστευτο στον τρόπο που με προστατεύει, σε σημείο που με τρομάζει και σκέφτομαι μήπως δεν της κάνω καλό.
Ποια είναι η πρώτη σου αντίδραση σε ό,τι δυσάρεστο ζεις;
Ο θυμός. Μου είναι πολύ οικείο συναίσθημα. Μπορεί κάποιος να μην ακούει καλά και εγώ να θυμώσω. Μετά όμως γελάω. Ο θυμός μου είναι δημιουργικός και δεν θέλω να τον πειράξω. Θυμώνω με ό,τι δεν είναι αληθινό, με τα εύκολα συμπεράσματα, με τον κόσμο που μιλάει, αλλά δεν ακούει, που μπορεί να πεις «πέθανε ο θείος μου» και να μη σε έχει ακούσει γιατί σκέφτεται τα δικά του.
Σου είναι εύκολο να αποβάλλεις ανθρώπους από τη ζωή σου;
Όχι, καθόλου. Αν έχουν μπει και είναι κομμάτι μου, προτιμώ να το αφήσω να σαπίζει πάρα να το διώξω. Είμαι κολλημένη. Και αυτό είναι μεγάλη αδυναμία. Όσο αποφασιστική είμαι στη δουλειά τόσο αναποφάσιστη είμαι στη ζωή μου.
Είσαι ευτυχισμένη, Ελένη;
Στιγμές στιγμές. Κάθε στιγμή μου έχει μία σκέψη του να τα παρατήσω και συγχρόνως εμπεριέχει μία σκέψη ότι το αγαπάω τόσο πολύ που αποκλείεται να το κάνω. Κάθε φορά, για παράδειγμα, που κάνω μία δουλειά λέω «Αυτή είναι η τελευταία και μετά φεύγεις». Είναι σαν το καζίνο: ρίχνεις μία ζαριά, λες πως είναι η τελευταία σου, αλλά δεν φεύγεις ποτέ. Νομίζω ότι μετά την Εργαζόμενη γυναίκα δεν θα θέλω να ξαναδουλέψω στην τηλεόραση.
