Ελένη Ράντου: «Προσπαθούν να μας ξαναφέρουν 100 χρόνια πίσω»
- tempo team
- ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ
Για την ζοφερή κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας τους τελευταίους μήνες λόγω της κρίσης μίλησε η Ελένη Ράντου σε συνέντευξή της στην εφημερίδα «Ποντίκι». Παρακάτω διαβάστε τα σημαντικότερα από τα όσα είπε, αναλυτικά:
«Δεν τρως σφαίρα, τρως τη ΔΕΗ στο κεφάλι»
«Ζούμε σε εμπόλεμη κατάσταση, όχι με δόρατα και με πιστόλια, αλλά με θύματα φτώχειας και πείνας, όπως ακριβώς μπορεί να εξαθλιώσει τους ανθρώπους ένας πόλεμος. Δεν τρως σφαίρα, τρως τη ΔΕΗ στο κεφάλι. Προσπαθούν να μας ξαναφέρουν 100 χρόνια πίσω. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παγκόσμια. Είναι ελληνική ματαιοδοξία να πιστεύουμε ότι από δω ξεκίνησε η κρίση».
«Η φήμη του τεμπέλη είναι μεγάλος μύθος»
«Οι Έλληνες ή σκουπίδια αισθάνονται ή αυτοκράτορες. Ούτε το ένα είμαστε ούτε το άλλο. Δεν μας έχω ικανούς για μια τόσο μεγάλη καταστροφή της πατρίδας μας. Η πολιτική των δανείων ποιανού ήταν; Δική μου και δική σου; Μήπως δεν δουλεύουμε; Πήζουμε στη δουλειά. Η φήμη του τεμπέλη είναι μεγάλος μύθος. Τι τους φταίει ο Έλληνας; Προσπαθούν εσκεμμένα να του φορτώσουν τα δικά τους λάθη. Τα λαμόγια ποιος τα γέννησε και σε ποιους ήταν κοντά; Στον παντοπώλη και τον μαγαζάτορα; Σήμερα αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι ότι καταρρέει ένα ολόκληρο οικονομικό σύστημα, με τους όρους του οποίου έπαιξε όλος ο πλανήτης. Μόνο οι αραβικές τράπεζες δεν έπαθαν τίποτα, επειδή ο τόκος απαγορεύεται από το Κοράνι. Εκεί, λοιπόν, γίνονται πόλεμοι».
«Πολλοί συνδικαλιστές μοιάζουν με σπόνσορες των καναλιών»
«Είμαστε μια δημοκρατία με πολλές μικρές χούντες. Οποιοσδήποτε ασκεί εξουσία εναντίον του άλλου κάνει κατάχρηση εξουσίας. Πολλοί συνδικαλιστές μοιάζουν με σπόνσορες των καναλιών και θέλουν να κρατούν τον κόσμο σπίτι να τους βλέπει στην τηλεόραση. Αναρωτιέμαι ποιος πρέπει να είναι ο τρόπος αντίδρασης σήμερα. Δεν είμαι κατά της πορείας, αλλά δεν νομίζω ότι είναι λύση. Ούτε να κατεβάσουμε τα ρολά. Δεν έχει κανένα αποτέλεσμα να κλείσουν τα πάντα στην Ελλάδα. Ίσως η κοινωνική εργασία ή προσφορά είναι μια λύση. Να μου πουν τι να κάνω, όχι τι να μην κάνω».
«Είμαστε σαν ένα παιδί που κακοποιείται από τον πατέρα του»
«Πρέπει να βρεθεί ένας καινούργιος τρόπος διαμαρτυρίας πιο αποτελεσματικός και την αντίδραση αυτή θα την επιβάλει η κοινωνία, η οποία είναι πιο μπροστά από το πολιτικό σύστημα. Ακόμα και η μη αντίδραση στην αποτρόπαιη εξέλιξη να μας κυβερνά ένας τραπεζίτης δείχνει την οπισθοδρόμηση της πολιτικής σήμερα. Κι αυτό συμβαίνει επειδή σε εποχές τρομοκρατίας ο κόσμος στρέφεται προς τον εχθρό του, τον βασανιστή του. Σκέψου πώς αγκάλιασαν τον Μπους μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Είμαστε σαν ένα παιδί που κακοποιείται από τον πατέρα του και του ζητάει βοήθεια διότι δεν έχει πού αλλού να πάει. Είμαστε σαν μωρά παιδιά που ζητούν βοήθεια από αυτόν που μας δέρνει. Δείχνει μεγάλη απελπισία αυτό. Αλλά ως πότε;».
