Wings of Desire: Ο έρωτας ως δρόμος προς τη λύτρωση
- Μάνος Κεραμίδης ΣΙΝΕΜΑ
Το «Wings of Desire» ή «Τα Φτερά του Έρωτα» (1987) του Wim Wenders είναι μια ταινία βαθιάς ευαισθησίας, ένα φιλμικό ποίημα για την ανάγκη του ανθρώπου να νιώσει, να πονέσει, να αγαπήσει. Στην καρδιά μιας μελαγχολικής, διχοτομημένης πόλης, οι άγγελοι παρατηρούν αθέατοι την καθημερινότητα των ανθρώπων, ακούγοντας τις εσωτερικές σκέψεις τους χωρίς να μπορούν να συμμετάσχουν στη ζωή τους.
Ο Damiel (Bruno Ganz) είναι ένας από αυτούς τους αγγέλους που κουράζεται να ζει μόνο με το πνεύμα. Επιθυμεί να γνωρίσει τη γήινη εμπειρία: να νιώσει το άγγιγμα, τον χρόνο, την απώλεια, αλλά και την αγάπη. Η Marion (Solveig Dommartin), μια παριζιάνα ακροβάτισσα ενός τσίρκου, γίνεται το σύμβολο αυτής της επιθυμίας: η ζωή στο πιο εύθραυστο και λαμπερό της πρόσωπο.
Με κινηματογράφηση σε ασπρόμαυρο για τον κόσμο των αγγέλων και έγχρωμο για τον κόσμο των ανθρώπων, ο Wenders δεν αφηγείται απλώς μια ιστορία αγάπης, αλλά συνθέτει μια ωδή στην ύπαρξη. Μέσα από λιτές εικόνες, ψιθύρους και εσωτερικούς μονόλογους, η ταινία εξετάζει την απέραντη μοναξιά της ύπαρξης και την ανάγκη για σύνδεση.
Το Βερολίνο της ταινίας είναι μια πόλη φάντασμα, μια παλέτα από σκιές και σιωπές. Η παρουσία του Peter Falk ως πρώην αγγέλου που διάλεξε να γίνει άνθρωπος, προσφέρει μια ήσυχη, τρυφερή σοφία: η γήινη ζωή, με όλους τους περιορισμούς και τις πληγές της, αξίζει την επιλογή της.
Το Wings of Desire δεν είναι μια ταινία που προσφέρει εύκολες απαντήσεις ή έντονη δράση, είναι ένας διαλογισμός πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη, κινηματογραφημένος με σπάνια λεπτότητα. Ο ρυθμός της είναι αργός και στοχαστικός, προσκαλώντας τον θεατή να παρατηρήσει, να αφουγκραστεί και να νιώσει, αντί να καταναλώσει απλώς την ιστορία. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Henri Alekan δίνει μια ονειρική διάσταση στον κόσμο των αγγέλων, ενώ το σενάριο βρίθει από μικρές, ουσιαστικές παρατηρήσεις για το τι σημαίνει να είσαι ζωντανός.
Η ταινία, ωστόσο, μπορεί να φανεί απαιτητική σε όσους αναζητούν πιο παραδοσιακές αφηγηματικές δομές ή γρήγορο ρυθμό. Δεν είναι φτιαγμένη για να εντυπωσιάσει, αλλά για να μείνει στο μυαλό του θεατή, σαν ένας ψίθυρος που συνεχίζει να αντηχεί για αρκετό καιρό μετά το τέλος της προβολής.
Το Wings of Desire αξίζει να το δει κανείς διότι μιλάει κατευθείαν στην καρδιά, με τρόπο σπάνιο για τον κινηματογράφο. Είναι μια ταινία που υπενθυμίζει την ομορφιά και το βάρος της καθημερινότητας, τη μοναξιά που όλοι κουβαλάμε και την ακατανίκητη ανάγκη για σύνδεση και αγάπη. Δεν θα τη δει κανείς απλώς για να περάσει ευχάριστα η ώρα, αφού είναι μια βαθιά ανθρώπινη εμπειρία, γεμάτη ποίηση, τρυφερότητα και σοφία.
Για όποιον αγαπά τον στοχαστικό κινηματογράφο, τις υπαρξιακές αναζητήσεις και τα φιλμ που αφήνουν συναισθηματικό αποτύπωμα, το Wings of Desire αποτελεί ένα απαραίτητο κινηματογραφικό ταξίδι.
