tempo.gr | Online περιοδικό ποικίλης ύλης

Έβαλα την καρδιά μου στα χέρια σου. Πάλεψα να σε αγνοήσω, να σε σβήσω, να σε ξεχάσω, να σε ξεριζώσω... Όλα μάταια. Σε κοίταζα, σε διάβαζα, σε έπινα, σε έπνιγα... Όλα μάταια. Σε έμαθα, σε ξεμπρόστιασα, σε ξεγύμνωσα, έσκισα το νήμα σου και σε πέταξα σαν μαραμένο λουλούδι... Όλα μάταια. Θάρρος ή δειλία; Ήταν που... έβαλα την καρδιά μου στα…

Έβρεχε. Παράξενη κοπέλα, το δέρμα της χλωμό, με έντονα μάτια, έμοιαζε σαν τη βροχή που έπεφτε στο παράθυρό της. Οι αστραπές που έριχνε έμοιαζαν με τα μάτια της, που φεγγοβολούσαν μέσα στο σκοτάδι. Τα κόκκινα μάγουλά της που έκαιγαν από έρωτα, είχαν χλομιάσει, είχε νιώσει άδεια. Η καρδιά όταν αδειάζει, μοιάζει με κίτρινο κερί που σβήνει.…

Τα πρώτα καρβέλια φεύγουν για το μοναστήρι μέσα σε ψάθινα καλάθια. Τα πρώτα χρόνια φορτώνονταν στον Ηρακλή, το μοναδικό μουλάρι του χωριού. Καθώς φτιάχτηκε ο δρόμος για την πόλη, ανέλαβε τη δουλειά το φορτηγάκι. Παρόλα αυτά ο Ηρακλής συνέχιζε το ίδιο δρομολόγιο κάθε πρωί μέχρι τη μονή και πάλι πίσω στην πλατεία. Μια παγερή μέρα, κάποιος…

Με τον Μάνο γνωρίζονταν από παιδιά. Στην ίδια στενή γειτονιά, σπίτια διπλανά. Όταν πέθανε ο κυρ Απόστολος και άδειασε το χαμηλό σπίτι στα δεξιά, είχε ευχηθεί η Μυρτώ να ερχόταν μια μεγάλη οικογένεια. Σαν πέρασε ο χειμώνας και πήρε ο ήλιος τον ανήφορο, τα παράθυρα στη Μενάνδρου 14 άνοιξαν διάπλατα. Το τραπεζάκι της βεράντας στόλιζε πλέον…

(για τον Λευτέρη… που πάντα θα αξίζει το όνομά του) Κλείνοντας την πόρτα πίσω εκείνο το βράδυ, ένιωσε το κάθε βήμα του να σκάβει σαν γηραιός τυφλοπόντικας μια στοά μέχρι το υπόγειο. Χαμογέλασε στη σκέψη. Δεν είχε υπόγειο. Κακοτεχνίες. Αυτά πλήρωνε τώρα. Γιατί  έρχονται στιγμές που θέλεις να πετάξεις μέσα ένα χαλί, μια κουζίνα με καμένο…

Στον προθάλαμο του ανακαινισμένου κτιρίου δίπλα στον παλιό ηλεκτρικό είχε στηθεί από μέρες ένα πρόχειρο γραφείο. Δύο πλάκες μπετόν, μια λωρίδα μοκέτας κι ένα ξύλινο ράφι κάπου πιο πίσω. Μια εταιρεία σχεδίου με έδρα το Μόναχο αναζητούσε προσωπικό. Η αγγελία είχε κυκλοφορήσει σε μια τοπική εφημερίδα και οι αιτήσεις είχαν ήδη ξεπεράσει τις…

Κάθε Τρίτη και άλλο παιχνίδι. Αυτή ήταν η συμφωνία και οι κανόνες σαφείς. Αν έχανες, πλήρωνες την άλλη φορά. Κέρδιζες; Υπομονή μέχρι την  επόμενη παρτίδα. Δεν ήταν και πολύς καιρός που έπαιζε ο Μενέλαος. Βράδυ πάνω στο ποτό τον τραβολόγησε ένας φίλος να συμπληρωθεί η ομάδα. Ο φίλος έφυγε, έμεινε εκείνος με τρία χαρτιά να ποντάρει για το…

Στο υπόγειο της οδού Βαλσάμη η λάμπα έκαιγε εδώ και μέρες. Κάπου κάπου ακουγόταν ένας θόρυβος πνιχτός σαν σουβλιά σε λαμαρίνα κι έπειτα πηχτή σιωπή. Στο διπλανό δωμάτιο η κυρά Ευθαλία στριφογύριζε στα χέρια της ένα παλιό μπατζάκι για κόντεμα. Κι έσπαγε το κεφάλι της… Εκείνο το απόγευμα ο μικρός της γιος λέει θα έπαιζε στο θέατρο. Τον…

Εκείνη την Παρασκευή του Οκτώβρη η κυρία Μερόπη ξεκίνησε πάλι για το σχολείο. Ανακάτεψε βιαστικά το τσάι της που είχε ήδη κρυώσει, ίσιωσε τη φούστα της, ξεκρέμασε το γκρι σακάκι και τοποθέτησε τα τετράδια των μαθητών στην τσάντα της. Ένα από αυτά το έβαλε σε διαφορετική θέση. Το προηγούμενο απόγευμα, διορθώνοντας τις εκθέσεις των μαθητών…

Δε θέλω να μου δώσεις πολλά, το λίγο σου μου φτάνει. Περίσσευμα από την καρδιά σου, αρκεί τη δική μου ολόκληρη να πιάνει. Δε θέλω να μου δώσεις πολλά, το λίγο σου για εμένα είναι πολύ. Ένα ψίχουλο δικό σου μπορεί και αγκαλιάζει όλη μου την ψυχή. Δε θέλω να μου δώσεις πολλά, δώσε μου ό,τι μπορείς, ό,τι έχεις. Εγώ για εσένα είμαι εδώ και…

Πέρασα νύχτες μοναξιάς, μέρες που δεν είχα συντροφιά. Δεν είχα πουθενά να γείρω, ούτε σε μία αγκαλιά. Πέρασα νύχτες σιωπηλές, παράπονα με έπνιξαν. Μακριά από κάθε χαρά, μόνο τα άσχημα με έβρισκαν. Όμως ξαφνικά, τα πάντα άλλαξαν, μέσα σε μία μόνο στιγμή. Όλα έγιναν πιο όμορφα, κοντά μου ήρθες εσύ. Με χρώμα γέμισε το μαύρο της ψυχής. Της…

Σήμερα ξεκίνησες από τα χτες. Ούτε καφές, ούτε κουλούρι. Γύρισες τα μαγαζιά, φόρτωσες σακούλες και χαρτιά τον ουρανό, έτρεξες για γλυκά, ζωγράφισες κάρτες, έκοψες κορδέλες, υλικά και συνήθειες. Και σαν όλα πια πήραν μια θέση στη σκηνή, έκανες ένα βήμα πίσω.  Λεπτό πανί στο χρώμα της άμμου, φουσκωτές γιρλάντες με ασημένια στολίδια, λεπτά…

Στο δωμάτιό μου το κρεβάτι βρισκόταν εδώ, η ντουλάπα εκεί και το τραπέζι ανάμεσά τους. Μέχρι που το βαρέθηκα. Τράβηξα το κρεβάτι προς τα εκεί και την ντουλάπα προς τα εδώ. Για ένα διάστημα ένιωσα τη ζωογόνο αύρα του καινούργιου. Αλλά σε λίγο καιρό, και πάλι πλήξη. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η αιτία της πλήξης ήταν το τραπέζι, ή μάλλον η…

Είναι κάποιες μέρες που δεν ξημερώνουν. Κρεμιούνται από την κουπαστή, τσαλαβουτούν σε νερά, γεμίζουν λάσπες και αφήνουν πατημασιές μέχρι το αύριο. Σε προσπερνούν, νιώθεις τη στάχτη τους να σε σκεπάζει πριν καν καείς, γεμίζουν με αέρα βορινό τα μπατζάκια σου μα εσύ στέκεσαι. Από συνήθεια. Από απόγνωση. Από απορία. Ποτέ δε σου εξήγησε…

Κάθε πρώτη του Μάη, στο πλακόστρωτο έξω από το πατρικό της γιαγιάς μου τραβούσε χειρόφρενο το αγροτικό της Τασίας. Φορτωμένο με κασόνια, διαλυμένα πλαστικά, ιμάντες από χοντρό πανί, αρώματα εξοχής και μερικές σταγόνες πετρέλαιο στο κούτελο. Μια ντουντούκα από εφημερίδα, όπερα στο κασετόφωνο και ένα κομμένο λεμόνι σε πλαστικό ποτήρι. Τα…

Έλα να ξαπλώσεις δίπλα μου. Όχι, μη θυμώνεις. Δε θέλω κάτι πονηρό, δε σου ζητάω αυτό που πιστεύεις. Θέλω μόνο να ξαπλώσεις δίπλα μου και να μου κρατήσεις το χέρι, ξορκίζοντας όλους τους φόβους και τις αδυναμίες μου. Θέλω να αισθανθώ την παρουσία σου δίπλα μου να με διαβεβαιώνει πως όλα θα πάνε καλά, όταν εγώ είμαι πεπεισμένη για το…

Μια γυναίκα κάποτε χαμογελούσε πάντα. Όλη την ημέρα, όλες τις ώρες, όλα τα δευτερόλεπτα. Κάθε άνθρωπος που τη γνώριζε απορούσε. Πώς είναι δυνατόν, ποτέ της δεν αντιμετώπισε προβλήματα και δυσκολίες; Η φήμη της είχε διαδοθεί παντού. Ήθελαν πολλοί να μάθουν ποιο είναι αυτό το κλειδί και η κοσμοθεωρία της για την ευτυχισμένη ζωή. Ένας…

Ο Γιάννης Ρίτσος, ο ποιητής της Ρωμιοσύνης, αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους ποιητές του 20ου αιώνα. Το πλούσιο ποιητικό του έργο αποτελεί μία σπουδαία παρακαταθήκη για κάθε νέο άνθρωπο, μαθητή και ποιητή. Ας δούμε δέκα από τις πιο σοφές ρήσεις του μεγάλου μας ποιητή, οι οποίες μπορούν να μας εμπνεύσουν και να μας νουθετήσουν για…

Όλοι κλαίγανε, όλοι χτυπιόντουσαν. Ξαφνικός θάνατος; Όχι. Ο παππούς ήταν μεγάλος, ογδόντα κάτι και βάλε. Λες και δεν το περιμένανε. Μαζί ήταν και το εγγονάκι, ο μικρός Νικολάκης. Το κλάμα άρχισε: «Πάει ο παππούς!», «Και ήταν καλός άνθρωπος!», ενώ ο μικρός Νικολάκης άρχισε τις ερωτήσεις, σαστισμένος: «Μαμά, γιατί όλοι φοράνε μαύρα;»,…

Η ιστορία μας εκτυλίσσεται σε ένα μικρό παραδοσιακό  χωριό, κάπου κρυμμένο στην Ελλάδα, στο οποίο κυριαρχούν ακόμα έντονες προκαταλήψεις και αναχρονιστικές αντιλήψεις. Οι άνδρες έχουν μία αυταρχική συμπεριφορά σε αντίθεση με τις γυναίκες, οι οποίες είναι περισσότερο υποτακτικές και ήρεμες. Όμως, ακόμα και σε αυτό το χωριό, υπάρχουν…

Η Μπεθ ξύπνησε από έναν εφιάλτη και ήταν τόσο τρομοκρατημένη. Ο ιδρώτας έτρεχε από το πρόσωπό της, προσπαθούσε να ηρεμήσει στην ιδέα ότι ο ύπνος της ήταν απλώς άσχημος. Σηκώθηκε και αφού έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό της, αντίκρισε τη μορφή της στον καθρέφτη. Ξαφνικά, το τηλέφωνο χτυπάει. Η Μπεθ τρέχει και το σηκώνει ρωτώντας «εμπρός» για…

Εγκλήματα που ζητούν εξιχνίαση, δολοφονίες στις οποίες ο ένοχος γνωρίζει να κρύβεται πολύ καλά, αίσθημα τρόμου και αγωνίας, αθώοι που αποδεικνύονται ένοχοι και ένοχοι που αποδεικνύονται αθώοι. Η αστυνομική λογοτεχνία εμπεριέχει όλα τα παραπάνω στοιχεία και σίγουρα είναι ένα είδος αφήγησης που φέρνει τον αναγνώστη μπροστά σε αλλεπάλληλες…

Αυτός εκεί ο άνθρωπος -δεν έχει σημασία το όνομά του, η δουλειά του, τίποτα. Αυτός εκεί ο άνθρωπος γελάει λίγες φορές -όχι, σπάνια.   Αυτός εκεί ο άνθρωπος -πολλές φορές τον έχω δει να πίνει. Μεθάει και παραμιλάει μόνος του, χαμένος στων σκέψεων τη δίνη.   Αυτός εκεί ο άνθρωπος, δεν ξέρω ποιος είναι. Δε με αφορά βεβαίως -όποιο και να…

Μία γυναίκα είναι και η γάτα, τολμηρή και γοητευτική. Έρχεται κοντά σου όταν θέλει αγκαλιές, ενώ σε διώχνει όταν είναι άκεφη.  Μία γυναίκα είναι και η γάτα, τον εαυτό της αγαπά. Από την Αίγυπτο μέχρι σήμερα, τον εαυτό της θεωρεί θεά. Μία γυναίκα είναι και η γάτα, ξέρει πώς να συμπεριφερθεί; Αυτό που θέλει να αποκτήσει, στο τέλος στην…

Τσιγάρα αναμμένα, τασάκια γεμάτα από αυτά. Πόρτες κλειστές, νεύρα ταραγμένα που ξεσπούν παντού. Μάτια δακρυσμένα, χείλη που περιμένουν με ανυπομονησία – και ας ξέρουν πως μπορεί να μη γευτούν φιλί. Θυμός που ξεσπάει σε αντικείμενα άψυχα και τηλεφωνήματα που παραμένουν αναπάντητα. Θέλει θυσίες ο έρωτας. Πέφτεις μέσα στη φωτιά και ας…