Η Απουσία ουρλιάζει, γδέρνει τους τοίχους και σκίζει τα πατώματα. Η κραυγή που αφήνει σβήνει ακόμα και τη δύναμη της παρουσίας. Η εκκωφαντική της λάμψη δεν αφήνει απαρατήρητη κανέναν. Ξέρει η απουσία να ταράζει τα ήρεμα νερά της γαλήνης. Σα σκέψη, σαν καρέκλα αδειανή, εκεί που τα παλιά θαρρείς πως σβήνεις. Η Απουσία…

Φεύγουν τα νεκρά παιδιά από τα σπίτια τους... Όταν τα σπίτια ήταν φυλακή και οι τοίχοι κόμπος που τα έπνιγε... Όταν -ακόμα κι αν γελούσαν και τραγούδαγαν- νιώθανε φόβο κι αγωνία, Για όσα βλέπαν... Για όσα νιώθαν... Ή από ένστικτο... Νιώθαν απλά... «κάτι δεν πήγαινε καλά»... Όσο μπορούσαν να το αντιληφθούν, Γιατί ήταν…

Στην κουζίνα δουλεύουν, ώρες πολλές με πόνο και ιδρώτα. Έτσι είναι η φύση της δημιουργίας, ακολούθησαν της μαγειρικής τα φώτα. Από σαλάτες και ορεκτικά, σάντουιτς, πίτσες και γλυκά. Μέχρι λάδι τρούφας και σολομό, από την πιο απλή μέχρι την πιο περίεργη γεύση θα τη βρω. Μέσα στα νεύρα οι αρχηγοί, πιάτα να σπάνε και…

Τώρα ήρθε η σειρά σου, άνδρας ώριμος να γίνεις Ξεχνά τη μαμά που σου φωνάζει, από τη ματιά της πρέπει πια να παρεκκλίνεις. Τώρα πια θα πρέπει, αυστηρή πειθαρχία να αποκτήσεις. Από ανώριμο, μικρό αγόρι, άνδρας ώριμος να καταλήξεις. Θα ακούς δίχως να αντιμιλάς, θα πέφτεις δίχως να παραπονιέσαι. Εδώ τα κλάματα και οι…

Μποτσουάνα, Μποτσουάνα, πολλοί πίστεψαν πως επίθετο είσαι από κάποια Άννα. Τι και αν είσαι χώρα μεγάλη της Αφρικής, μέχρι πρότινος δε σε γνώριζε σχεδόν κανείς. Χώρα μυστική στο χάρτη, δε σε επισκέπτονται πολλοί. Για αυτό τώρα με τις καινούργιες μεταλλάξεις, πρωτοβουλία πήρες να μας επισκεφτείς εσύ. Μποτσουάνα, τώρα…

Μάνα! αυτή τη λέξη λέω και το στόμα μου γεμίζει. Τα παιδικά μου χρόνια που αγκαλιά με είχες, μωρό όταν ήμουν, το μυαλό μου πάλι εκεί γυρίζει. Μάνα! Συγγνώμη μάνα μου, συγγνώμη, για όσες φορές σε έχω πικράνει. Η καρδιά σου παράδεισος που η συγχώρεση κυριαρχεί, όπως ο σπόρος στο φυτό, έτσι και η αγκαλιά σου, σε αυτή η…

Όταν πληγώσεις μία γυναίκα που τόσο τρελά σε αγαπά. Πρέπει να γνωρίζεις, να το περιμένεις, πως η ζωή ξεπληρώνει τη συμπεριφορά αυτή σκληρά. Όταν πληγώσεις μία γυναίκα, μοιάζει με το χέρι που βάζεις σε φωτιά. Στην αρχή μπορεί για λίγο να καείς, αλλά αυτή στη συνέχεια εξαπλώνεται επάνω σου και σε καίει ολόκληρο…

Δύο φίλοι περπατούσαν κάποτε στο δρόμο. Ώσπου ο ένας παρατηρεί το πρόσωπο του ενός να φαίνεται στεναχωρημένο και κατηφές. Τον ρωτάει με ενδιαφέρον να του πει τι έχει. - Φίλε μου υποφέρω, του εξομολογείται ο δεύτερος. Χρωστάω ένα μεγάλο ποσό και ο δανειστής μου, με απειλεί ότι μέσα στην εβδομάδα θα μου πάρει το σπίτι…

Θυμάμαι εκείνη την ημέρα ακόμα. Εκείνη που όλες τις δραχμούλες που μάζευα, γιατί μου άρεσαν ως κέρματα μέσα στον κουμπαρά μου, έπρεπε να τις παραδώσω διότι πια μπαίναμε στο ευρώ. Τη θυμάμαι εκείνη την ημέρα που έπρεπε να τις αποχωριστώ, ακόμα και αν με αυτές πολλές φορές αγόρασα το αγαπημένο μου παιδικό περιοδικό.…

Πρώτα κατέπεσε η γιαγιά μου. Κάποια από τις πολλές φορές που μπαινόβγαιναν με τη μητέρα μου στα νοσοκομεία, έφεραν τους ασκούμενους να κάνουν μάθημα πάνω στην περίπτωσή της. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να το πιστέψουν! Δεν είχαν ξαναδεί κανέναν άλλον ασθενή στην κατάστασή της να ζει ακόμα. Αποκλειστικό έργο των…

Έβαλα την καρδιά μου στα χέρια σου. Πάλεψα να σε αγνοήσω, να σε σβήσω, να σε ξεχάσω, να σε ξεριζώσω... Όλα μάταια. Σε κοίταζα, σε διάβαζα, σε έπινα, σε έπνιγα... Όλα μάταια. Σε έμαθα, σε ξεμπρόστιασα, σε ξεγύμνωσα, έσκισα το νήμα σου και σε πέταξα σαν μαραμένο λουλούδι... Όλα μάταια. Θάρρος ή δειλία; Ήταν που... έβαλα…

Έβρεχε. Παράξενη κοπέλα, το δέρμα της χλωμό, με έντονα μάτια, έμοιαζε σαν τη βροχή που έπεφτε στο παράθυρό της. Οι αστραπές που έριχνε έμοιαζαν με τα μάτια της, που φεγγοβολούσαν μέσα στο σκοτάδι. Τα κόκκινα μάγουλά της που έκαιγαν από έρωτα, είχαν χλομιάσει, είχε νιώσει άδεια. Η καρδιά όταν αδειάζει, μοιάζει με…

Τα πρώτα καρβέλια φεύγουν για το μοναστήρι μέσα σε ψάθινα καλάθια. Τα πρώτα χρόνια φορτώνονταν στον Ηρακλή, το μοναδικό μουλάρι του χωριού. Καθώς φτιάχτηκε ο δρόμος για την πόλη, ανέλαβε τη δουλειά το φορτηγάκι. Παρόλα αυτά ο Ηρακλής συνέχιζε το ίδιο δρομολόγιο κάθε πρωί μέχρι τη μονή και πάλι πίσω στην πλατεία. Μια…

Με τον Μάνο γνωρίζονταν από παιδιά. Στην ίδια στενή γειτονιά, σπίτια διπλανά. Όταν πέθανε ο κυρ Απόστολος και άδειασε το χαμηλό σπίτι στα δεξιά, είχε ευχηθεί η Μυρτώ να ερχόταν μια μεγάλη οικογένεια. Σαν πέρασε ο χειμώνας και πήρε ο ήλιος τον ανήφορο, τα παράθυρα στη Μενάνδρου 14 άνοιξαν διάπλατα. Το τραπεζάκι της…

(για τον Λευτέρη… που πάντα θα αξίζει το όνομά του) Κλείνοντας την πόρτα πίσω εκείνο το βράδυ, ένιωσε το κάθε βήμα του να σκάβει σαν γηραιός τυφλοπόντικας μια στοά μέχρι το υπόγειο. Χαμογέλασε στη σκέψη. Δεν είχε υπόγειο. Κακοτεχνίες. Αυτά πλήρωνε τώρα. Γιατί έρχονται στιγμές που θέλεις να πετάξεις μέσα ένα χαλί, μια…

Στον προθάλαμο του ανακαινισμένου κτιρίου δίπλα στον παλιό ηλεκτρικό είχε στηθεί από μέρες ένα πρόχειρο γραφείο. Δύο πλάκες μπετόν, μια λωρίδα μοκέτας κι ένα ξύλινο ράφι κάπου πιο πίσω. Μια εταιρεία σχεδίου με έδρα το Μόναχο αναζητούσε προσωπικό. Η αγγελία είχε κυκλοφορήσει σε μια τοπική εφημερίδα και οι αιτήσεις…