Ευθυμογράφημα: Η κληρονομιά
- Πέτρος Κ. Βελούδας
- ΤΕΧΝΕΣ & ΘΕΑΜΑΤΑ
Όλοι κλαίγανε, όλοι χτυπιόντουσαν. Ξαφνικός θάνατος; Όχι. Ο παππούς ήταν μεγάλος, ογδόντα κάτι και βάλε. Λες και δεν το περιμένανε. Μαζί ήταν και το εγγονάκι, ο μικρός Νικολάκης.
Το κλάμα άρχισε: «Πάει ο παππούς!», «Και ήταν καλός άνθρωπος!», ενώ ο μικρός Νικολάκης άρχισε τις ερωτήσεις, σαστισμένος: «Μαμά, γιατί όλοι φοράνε μαύρα;», «Γιατί πέθανε ο παππούλης, έτσι συνηθίζεται;», «Μαμά, γιατί δεν φοράω και εγώ μαύρα;», «Γιατί είσαι μικρός», είπε η μαμά του. Έτσι είναι, σκέφτηκε ο Νικολάκης, οι μικροί δε φοράνε μαύρα, ενώ όλο το σκηνικό ήταν ντυμένο… μαύρο!
Μαζεμένοι γύρω-γύρω από το φέρετρο, μαυροφορεμένες κυρίες της λεγόμενης καλής κοινωνίας, άρχισαν να ρουφάνε νευρικά και με… κρότο τον καφέ τους, σχολιάζοντας κάθε τόσο: «Για δες αυτή, περιμένει να της αφήσει πολλά λεφτά ο μακαρίτης, το… τσόκαρο!», «Αμ, η άλλη κοίτα ντύσιμο, σαν...». Αυτά λεγόντουσαν μια τέτοια ιερή στιγμή.
Και όλοι ελπίζανε και κλαίγανε, κλαίγανε δηλαδή για τον… παππού και ελπίζανε στη… γενναιοδωρία του. Ο καθένας έκανε τα όνειρά του. Η Ευθαλία ήθελε να της αφήσει το διαμέρισμα, η Αντιόπη βολευόταν με το μαγαζί, ο Κώστας δεν θα έλεγε όχι στις λίρες. Μόνο ο μικρός εγγονός ο Νικολάκης δεν είχε απαιτήσεις, στεναχωριόταν ειλικρινά, γιατί αγαπούσε πραγματικά τον παππού. Το μόνο που έκανε ήταν ερωτήσεις.
Και ενώ τα «κοράκια» μαζεύτηκαν γύρω από τον νεκρό, έτοιμα να τον… κατασπαράξουν, αν κάτι δεν πήγαινε καλά, ο δικηγόρος που είχαν καλέσει για να διαβάσει την κληρονομιά, αισθάνθηκε… αδιαθεσία, μετά βίας στεκόταν όρθιος, ενώ όλοι φώναζαν επιτακτικά: «ΤΙ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΙ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ;».
Μιας και ο δικηγόρος δεν ήταν καλά, η ανάγνωση της κληρονομιάς αναβλήθηκε, και τότε τα κλάματα αίφνης μετατράπηκαν σε βρισιές, οργή και ειρωνικά σχόλια: «Κάνει τον άρρωστο (ο δικηγόρος) γιατί φαίνεται ο παππούς δεν αφήνει καλή κληρονομιά», «Α! Τον… γελοίο!», «Τον… παλιοτσιγκούνη!».
Και ο δικηγόρος δικαίως απόρησε: «Μα, εσείς δεν κλαίγατε πριν από λίγο για τον παππού;», «ΌΧΙ!», είπαν όλοι μ’ ένα στόμα. «Τώρα θα κλάψουμε, διότι αν δεν αφήσει σε μας κληρονομιά, θα είμαστε… αληθινή κηδεία! Σκέτη Μεγάλη Βδομάδα!», είπαν οι «συγγενείς».
Ο δικηγόρος αφού συνήλθε επιφυλάχτηκε να διαβάσει αργότερα για την κληρονομιά, και έπρεπε να είναι έτοιμος για κάθε είδους αντιδράσεις, και για… γέλια και για… κλάματα.
Ωραία κηδεία λοιπόν γινόταν. Πάντως, ένα ήταν το σίγουρο: πως θα ακολουθούσε ένα γενναίο μνημόσυνο, αν ο παππούς ήταν… ανοιχτοχέρης. Όσο για τον λόγο που συνέβησαν αυτά τα γεγονότα; Μα φυσικά, για την... κληρονομιά!
