Απόψε κλείδωσε… δε θα γυρίσω

4.9736842105263 1 1 1 1 1 Βαθμολογία 4.97 (38 Ψήφοι)

Απόψε κλείδωσε… δε θα γυρίσω

Είναι κάποιες μέρες που δεν ξημερώνουν. Κρεμιούνται από την κουπαστή, τσαλαβουτούν σε νερά, γεμίζουν λάσπες και αφήνουν πατημασιές μέχρι το αύριο. Σε προσπερνούν, νιώθεις τη στάχτη τους να σε σκεπάζει πριν καν καείς, γεμίζουν με αέρα βορινό τα μπατζάκια σου μα εσύ στέκεσαι. Από συνήθεια. Από απόγνωση. Από απορία. Ποτέ δε σου εξήγησε κάποιος.

Ένα ψηφίο στο χαρτάκι και συ στη σειρά. Λίγο πιο μπροστά, ίσως πιο πίσω, λοξά, κοντά στο παράθυρο, έξω στο δρόμο. Κάποιες φορές αόρατη. Πότε με τα καλά σου. Άλλες με μια τρύπα από τσιγάρο στο μπατζάκι. Ένα λεκέ στο μανίκι. Μια τσίχλα. Λίγη πλαστελίνη, μαρκαδόρο στα χέρια, μελάνι από δαγκωμένο στυλό.

Στην αποβάθρα, κόσμος πολύς και κανείς. Βαβούρα βωβή, ένα τρένο που θα ‘ρθει. Ουρανός όσος και η γη. Πλάι σου η καφέ πλεχτή τσάντα αποκοιμισμένη στη ζεστή πέτρα. Γεμάτη και άδεια. Όνειρα, ψέματα, λόγια, ελπίδες, υποσχέσεις, ένα κλειδί δωματίου, ένα βιβλίο δώρο, λουλούδι χάρτινο σε απόχρωση μωβ, ένα μικρό παστέλι, μαξιλαροθήκη Σαββάτου. Τα πήρες όλα;

Βαγόνια στη σειρά, βήματα μεμιάς βιαστικά, φωνές, γέλια, φιλιά και μαντήλια. Σειρά σου. Ανάσα βαθιά, σαν σε βουτιά. Όμως, για δες τώρα.  Ένα τσεπάκι δρόμος η επιστροφή. Τι το έβαλες εκεί το εισιτήριο; Είχε δίκιο η γιαγιά. Τα ασπρόρουχα ποτέ με τα κόκκινα. Κι αν βάφτηκε με πόνο; Άστο τώρα. Πού θα καθίσεις; Πώς θα φύγεις; Γύρνα πίσω. Αυτό δε θέλεις; Να ξαναπλώσεις στους τοίχους αναμνήσεις που σε πνίγουν. Άντε, κάντο. Κοντοστέκεσαι. Ματιά τριγύρω. Κανείς, μόνο εσύ σε περιμένεις πάντα. Βήμα. Κι άλλο. Σκαλί. Κι άλλο σκαλί.

Σφύριγμα δυνατό, μια πόρτα που κλείνει πίσω. Μόνη της. Μεγάλη υπόθεση. Μια μάνα καθισμένη στο διάδρομο, πετσέτα δεμένη σφιχτά για τσάντα, ένα μωρό στριμωγμένο στο πουθενά του κόσμου. Αφήνεις στα χέρια της το βαμμένο σου χαρτάκι, ο πόνος σου δώρο σε κάποιον που δε φοβάται να τον νιώσει. Ένα χαμόγελο, λέξεις που κάτι καλό θα σήμαιναν κι ας μην τις κατάλαβες. Στο βρώμικο παράθυρο, ο ουρανός μικρότερος από τη γη.

Έχετε εισιτήριο; Χαμογελάς.

Και κάπου εκεί βρίσκεις τη θέση σου ξανά. Όταν επιτέλους τη χάσεις…

Ζωή Σταυρίδου

Περνώ τον καιρό μου ανάμεσα σε όσα αγαπώ και δε γνωρίζω ακόμα, με συγκινούν τα χρώματα στους ανθρώπους, χαζεύω πάντα τα πουλιά σαν υφαίνουν το χαλί τους εκεί ψηλά, ακόμα αναρωτιέμαι πως στέκονται οι φωλιές τους πάνω σε δέντρα που λυγίζουν, φτιάχνω καφέ (που πάντα χύνεται) μόνο για να γεμίσει άρωμα η μέρα, λατρεύω τα πράσινα λουκούμια, το γλυκό κουταλιού καρπούζι με βανίλια, τις λείες πέτρες που σε κάνουν να γλιστράς, το παιδικό γέλιο, τα γλυκά μάτια των τετράποδων φίλων μου, τις κούνιες που σε πάνε πιο ψηλά κι από το φόβο σου και προσπαθώ να μου θυμίζω πως υπάρχει και το αύριο κάθε φορά που βρίσκομαι κοντά σε ζαχαροπλαστείο. Και αποτυχαίνω πάντα...

Σχόλια (0)

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια εδώ

Αφήστε τα σχόλιά σας

  1. Δημοσίευση σχολίου ως επισκέπτης.
Συνημμένα (0 / 3)
Μοιραστείτε την τοποθεσία σας
Πληκτρολογήστε το κείμενο που παρουσιάζεται στην παρακάτω εικόνα. Δεν είναι σαφές;

Please publish modules in offcanvas position.