Μάνα!
αυτή τη λέξη λέω και το στόμα μου γεμίζει.
Τα παιδικά μου χρόνια που αγκαλιά με είχες,
μωρό όταν ήμουν, το μυαλό μου πάλι εκεί γυρίζει.
Μάνα!
Συγγνώμη μάνα μου, συγγνώμη,
για όσες φορές σε έχω πικράνει.
Η καρδιά σου παράδεισος που η συγχώρεση κυριαρχεί,
όπως ο σπόρος στο φυτό, έτσι και η αγκαλιά σου,
σε αυτή η ψυχή μου αναγεννιέται και βλαστάνει.
Μάνα μου!
τα λόγια σου θυμάμαι.
Τώρα αντιλαμβάνομαι πόσο σοφές οι συμβουλές σου.
Ανόητος και εγωιστής υπήρξα ως νέος τόσο,
μακάρι να είχα τώρα, που συνομιλώ με τις σιωπές μου.
Μάνα μου!
Ποτέ σου παράπονο δεν είχες.
Κατάπινες λόγια, πίκρες, παράπονα, πληγές.
Πως ευγνωμοσύνη να μην έχω,
που για δέκα ανδρών έμοιαζαν οι δικές σου αντοχές;
Μάνα μου!
Στη μνήμη σου λυγίζω.
Τις στιγμές μου μαζί σου πόσο τις αναπολώ!
Παιδί ξανά αν μου δινόταν η ευκαιρία να γίνω,
περισσότερο από εσένα θα σε πρόσεχα εγώ.
Μάνα μου,
ακόμα και τα λάθη σου τα έχω πεθυμήσει.
Ακόμα την ικεσία σου τη ζακέτα μου να παίρνω,
πόσο την έχω νοσταλγήσει!
Μάνα μου,
αγκαλιά να σε έπαιρνα μονάχα μια φορά.
Ξανά να μου δινόταν η ευκαιρία
να σε αγκαλιάσω και να σε πω «μαμά».
Μάνα μου,
ωραιότερη λέξη από αυτή
από τα χείλη μου δεν ειπώθηκαν ποτέ μου.
Ακόμα τα ρούχα σου κρατάω και μονολογώ,
«σε πολλά θέματα η μάνα περισσότερα ήξερε,
αλαζόνα εαυτέ μου».
Μάνα μου να με περιμένεις,
σίγουρα εκεί ψηλά θα ανταμώσουμε ξανά.
Από την αρχή θα ξεκινήσει η ζωή,
με μένα πάλι παιδί, όπως μία ταινία σε προβολή
στο σινεμά!
