Έ. Παπαρίζου: «Όταν πάω σούπερ µάρκετ, κοιτάω το πάτωµα γιατί ντρέποµαι»
- tempo team
- ΤΕΧΝΕΣ & ΘΕΑΜΑΤΑ
Για πολλά και άκρως ενδιαφέροντα προσωπικά της θέματα μίλησε η Έλενα Παπαρίζου σε συνέντευξή της στο περιοδικό «Big Fish». Η δημοφιλής τραγουδίστρια αναφέρθηκε στο παρασκήνιο του θανάτου του πατέρας της, αποκάλυψε ότι κάποια στιγμή είχε ασπαστεί τον βουδισμό αλλά στη συνέχεια το μετάνιωσε, ενώ έκανε λόγο και για τον χαμηλών τόνων χαρακτήρα της. Παρακάτω διαβάστε τα σημαντικότερα αποσπάσματα της συνέντευξής της, αναλυτικά:
Για τη θρησκεία: «Ζω για να δίνω απαντήσεις στη ζωή µου και αυτές που δεν θα βρω θα τις βρούνε τα παιδιά µου. Στο παρελθόν είχα αλλάξει και θρησκεία, από χριστιανή ορθόδοξη έγινα βουδίστρια. ∆ιάβαζα πάρα πολύ, ήθελα να µάθω... Θυµάµαι να κάθοµαι µε φίλους µουσουλµάνους να διαβάζουµε το Κοράνι και να τους λέω: “∆εν έχει διαφορές από την Παλαιά ∆ιαθήκη”. Βέβαια ξανάγινα χριστιανή ορθόδοξη, γιατί αυτό µου ταιριάζει».
Για τους γονείς της: «Δεν πρέπει να θεωρούµε τους γονείς µας δεδοµένους. Είναι δύσκολη η δουλειά που κάνω, ειδικά επειδή είναι νύχτα... Θυµάµαι µε έπαιρναν οι γονείς µου τηλέφωνο και µου έλεγαν “Ελενα, έλα να µας δεις” κι εγώ τους απαντούσα “δεν προλαβαίνω”, ή έπαιρνε η µητέρα µου τηλέφωνο και της το έκλεινα γιατί όπως τώρα, για παράδειγµα, έδινα συνέντευξη. Είχε συµβεί να περάσουν και δύο εβδοµάδες και να µην έχουµε µιλήσει... Υπήρχαν όµως και νύχτες που τους έπαιρνα τηλέφωνο και τους έλεγα: “Ευχαριστώ που υπάρχετε στη ζωή µου, σας αγαπώ”».
Για τον πατέρα της: «Υπάρχουν στιγµές που θέλω να µιλάω για τον πατέρα µου, διότι ήταν ένας άνθρωπος που δεχόταν τους άλλους όπως ήταν, δεν καταπίεζε ποτέ κανέναν. Οταν ήµασταν οι δυο µας. Είµαιτο µικρότερο παιδί στην οικογένεια και µε έχουν σαν µοναχοπαίδι επειδή ήρθα αρκετά αργότερα. Οταν γεννήθηκα είχαν στρώσει οι δουλειές του πατέρα µου και είχε χρόνο να ασχοληθεί µαζί µου. Συζητούσαµε τα πάντα. Ηταν ο καλύτερός µου φίλος (…) Οταν όµως µε τσάντιζε είχα βρει έναν τρόπο για να το ξεπερνάµε: του έγραφα λοιπόν ένα γράµµα και το άφηνα κάτω από το µαξιλάρι του! Ετσι ξεπερνούσαµε την κρίση. Υπήρχαν στιγµές που τσακωνόµασταν όταν µου έλεγε καµιά βαριά κουβέντα και µπορεί να περνούσαν και δυο µέρες για να ξαναµιλήσουµε. Τα κάνουν αυτά οι πεισµατάρη δες και ο γέρος µου ήταν πεισµατάρης. Μετά όµως µου έλεγε “Λενάκι µου, έλα δω” και αµέσως ξάπλωνα στα πόδια του και τελείωναν όλα. (…) Αυτό που µε απασχολεί τώρα, ως παιδί και ως πολίτη της Σουηδίας, είναι να βρεθεί ποιος είναι ο λόγος που καθυστέρησε το ασθενοφόρο. Ακόµη και σήµερα, σχεδόν 6 µήνες µετά, υπάρχουν σχετικά δηµοσιεύµατα στον τοπικό Τύπο. ∆ιότι το νοσοκοµείο απέχει µόλις 7 λεπτά. Η περιοχή όπου βρίσκεται η ελληνική κοινότητα είναι ανάµεσα σε µια κακόφηµη συνοικία και σε µια κυριλέ. Οι δικοί µου έπαιρναν τηλέφωνο και το ασθενοφόρο που ήταν δίπλα, λένε, περίµενε την Αστυνοµία για να ξεκινήσει... Τελικά το άδικο ήταν για την αδελφή µου, που πέθανε ο πατέρας µου στα χέρια της. Οφείλουµε ως οικογένεια να το ξεκαθαρίσουµε. Και είµαι έτοιµη να το κάνω.
Για τα όνειρά της όταν ήταν μικρή: «Ακόµη έχω το ηµερολόγιο που άρχισα να γράφω στην Α’ ∆ηµοτικού και φαίνεται τι ήθελα να γίνω. Παντού λοιπόν έγραφα ότι όταν µεγαλώσω θέλω να γίνω τραγουδίστρια, ηθοποιός, µπαλαρίνα και κοµµώτρια (επειδή µου άρεσε όλη την ώρα να φτιάχνοµαι)».
Για τη Eurovision: «Δεν ήθελε κανείς να πάω. Εγώ όµως ένιωθα ότι ήµουν ήδη εκεί. Θυµάµαι κάποια στιγµή καθόµουν µε συγγενείς και φίλους και σηκώνοµαι όρθια και τους λέω: «Εγώ θα πάω. Οποιος θέλει µε στηρίζει, όποιος δεν θέλει δεν πειράζει».
Για την κριτική: «∆εν θέλω να ακούω µόνο τα καλά, χρειάζοµαι και την κριτική για να βελτιώνοµαι. Οταν ακούω “είσαι θεά” ή “τι τέλειο είναι αυτό”, κλείνω τ’ αφτιά µου. Τα καλά λόγια, όπως και την κριτική, πρέπει να τα ζυγίζεις.
Για τον χαρακτήρα της: «Είµαι πολύ ανοιχτή σαν άνθρωπος, ταυτόχρονα όµως και ντροπαλή. Για παράδειγµα, όταν πάω στο σούπερ µάρκετ, κοιτάω πάντα το πάτωµα γιατί ντρέποµαι».
