Αφιέρωμα: Δημήτρης Χορν (1921-1998)
- Δημήτρης Σέρμπος
- ΤΕΧΝΕΣ & ΘΕΑΜΑΤΑ
 |
 |
 |
Ο Δημήτρης Χορν γεννήθηκε το 1921, στην Αθήνα, ήταν γόνος γνωστής και πολύ καλής οικογενείας των Αθηνών, προερχόμενης ωστόσο -κατά το ήμισυ- από την Αυστρία.
Πατέρας του ήταν ο Ναύαρχος αλλά και γνωστός θεατρικός συγγραφέας Παντελής Χορν. Νονά του ήταν η μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός Κυβέλη, που του έδωσε και το βάπτισμα του πυρός ανεβάζοντάς τον στο θεατρικό σανίδι σε ηλικία 2 ετών, πράγμα που «σφράγισε» την πορεία του για το μέλλον.
Το 1940 αποφοίτησε από την σχολή του Εθνικού Θεάτρου και ξεκίνησε η μεγάλη και αδιάκοπη πορεία του στο χώρο.
Σχεδόν εξ αρχής χρήστηκε πρωταγωνιστής στο Εθνικό αλλά και στο θέατρο ΡΕΞ με την Μαρίκα Κοτοπούλη. Ο συνδυασμός ενός αστείρευτου ταλέντου, με φίνους, ραφιναρισμένους τρόπους, μία άκρως ελιτίστικη -έως και σνομπ- συμπεριφορά, ήταν ένα κράμα ενδιαφέρον και πρωτότυπο για το άμαθο μεταπολεμικό κοινό, που του παραδόθηκε αμαχητί. Τότε έπαιξε με απόλυτη επιτυχία σε έργα όλου του κλασσικού ρεπερτορίου, που τον καθιέρωσαν από μικρή ηλικία.
Στη συνέχεια δημιούργησε δικούς του θιάσους με την Μαίρη Αρώνη (1944), την Βάσω Μανωλίδου (1945) και την Μελίνα Μερκούρη (1946).
Για τα επόμενα χρόνια υπήρξε πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου, ενώ αργότερα ταξίδεψε σε Αγγλία και Αμερική σπουδάζοντας και παρακολουθώντας τις εξελίξεις στο παγκόσμιο θέατρο, μαζί με την πρώτη σύζυγό του Ρίτα Φιλλίπου.
Από το 1953 όταν και επέστρεψε, συγκρότησε θίασο με την Έλλη Λαμπέτη και μαζί παρουσίασαν τεράστια ρεπερτοριακή γκάμα, από έργα μπουλβάρ, κλασικά έργα, μουσικές κωμωδίες, κ.α.
Πρόκειται για μια χρυσή περίοδο, κατά την οποία έγιναν πολύ γρήγορα ζευγάρι, γνωρίζοντας μια τεράστια καλλιτεχνική επιτυχία, όσο και προσωπική ευτυχία. Έζησαν ένα θυελλώδη έρωτα που κράτησε μέχρι το 1959.
Μετά το χωρισμό τους και οι δύο αρνούνταν να μιλήσουν δημόσια ο ένας για τον άλλο, ενώ δύο απόπειρες συνεργασίας τους τα επόμενα έτη ναυάγησαν. Ο ίδιος μέχρι και το τέλος της ζωής του επέμενε ότι «...η Έλλη δεν ήταν η γυναίκα της ζωή μου».
Αντιστάθηκε σθεναρά στις κινηματογραφικές σειρήνες που τον καλούσαν έντονα σε ολόκληρη τη διάρκεια της καριέρας του, καθώς θεωρούσε το σινεμά κατώτερη μορφή τέχνης.
Γύρισε συνολικά δέκα ταινίες, εκ των οποίων τις περισσότερες για βιοποριστικούς λόγους ή για να εξυπηρετήσει άλλους σκοπούς.
Παρ’ όλα αυτά κάποιες από αυτές σημείωσαν τεράστια επιτυχία και έγιναν κλασικές, όπως το Κυριακάτικο ξύπνημα (1954), η Κάλπικη λίρα (1955), το Κορίτσι με τα μαύρα (1956), έχοντας στο πλευρό του την Έλλη Λαμπέτη, το Μία ζωή την έχουμε (1958), αλλά και το Αλίμονο στους νέους (1961).
Μετά το χωρισμό τους έπαιξαν μαζί για λίγο καιρό ακόμη, για να συνεχίσει μόνος στο θέατρο «Κεντρικόν».
Το 1966 κλήθηκε και πάλι από το Εθνικό Θέατρο, όπου σε ώριμη πια ηλικία πραγματοποίησε μεγάλες εμφανίσεις κλασικού ρεπερτορίου.
Το 1967 παντρεύτηκε την Άννα Γουλανδρή (χήρα Παπάγου), με την οποία έζησαν μαζί 21 χρόνια (μέχρι το θάνατο της) και ίδρυσαν το ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν που μελετά την ιστορία του Ελληνικού Πολιτισμού.
Μετά την πτώση της δικτατορίας έγινε ο πρώτος Γενικός διευθυντής της ΕΡΤ.
Από το 1983 μέχρι και τον θάνατο του, 15 χρόνια αργότερα, αποσύρθηκε από τα καλλιτεχνικά δρώμενα, την θεατρική σκηνή, αλλά και από την δημόσια ζωή. Πολλοί συνδέουν αυτή του την απόφαση με τον θάνατο της ιδανικότερης παρτενέρ του, Έλλης Λαμπέτη, εκείνο το χρόνο.
Διαβάστε επίσης άλλα αφιερώματα:
