«Η ψυχή του ανθρώπου δεν γερνάει, μένει πάντα παιδική…» - Συνέντευξη με τις συγγραφείς του βιβλίου «Το Κάστρο των Παραμυθιών»

4.9565217391304 1 1 1 1 1 Βαθμολογία 4.96 (46 Ψήφοι)

Το Κάστρο των Παραμυθιών

Μια νότα αισιοδοξίας και χαράς έρχεται να σκορπίσει στη μουντή καθημερινότητά μας «Το Κάστρο των Παραμυθιών», ένας συλλογικός τόμος με δέκα εικονογραφημένες ιστορίες, οι οποίες είναι εμπνευσμένες από θρύλους διαφόρων περιοχών της Ελλάδας. Το ιδιαιτέρως πρωτότυπο βιβλίο απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες και αποτελεί προϊόν της συνεργασίας μιας παρέας δραστήριων και ταλαντούχων γυναικών με πολύ μεράκι και απύθμενη φαντασία. Αφορμής δοθείσης, οι συγγραφείς παραχώρησαν μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο tempo.gr, μιλώντας, μεταξύ άλλων, για τη σχέση των παιδιών και των μεγάλων με τα παραμύθια, την τέχνη της γραφής και το παραμυθένιο τέλος της ελληνικής κρίσης. Διαβάστε παρακάτω όλα όσα μας είπαν οι Άννα Αθανασιάδου, Μαριλύ Γαλίζη, Κατερίνα Δίελα, Κατερίνα Θεοδωρίδου, Κατερίνα Μιχαήλ, Ιωάννα Καρρά, Άννα Μάνου, Μαργαρίτα Μάρκουλα, Κατερίνα Ναζλή, Μαριλένα Πονηράκη και Σοφία Σκλείδα.

- Πώς προέκυψε το βιβλίο σας και σε ποιους απευθύνεται;

Άννα Αθανασιάδου: Το βιβλίο προέκυψε από την επιθυμία μιας «παραμυθοπαρέας» (μιας ομάδας σπουδαστριών στον κύκλο σεμιναρίων δημιουργική γραφής της σχολής Harmony & Creativity) να δημιουργήσει ένα έργο από κοινού. Η όλη παραγωγή του, από την αρχή ως τώρα, είναι ένα συνεχές «μάθημα» δημιουργίας και συνεργασίας. Ως ανάγνωσμα απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους.

- Τι θα διαβάσουν μικροί και μεγαλύτεροι αναγνώστες στον εν λόγω συλλογικό τόμο; Πόσο εύκολο είναι, αλήθεια, να γράφεις τέτοιου είδους αναγνώσματα για όλες τις ηλικίες;

Άννα Αθανασιάδου: Θα διαβάσουν σύγχρονα παραμύθια, τα οποία ωστόσο πατάνε με το ένα πόδι στους θρύλους διάφορων περιοχών. Μέσα από ένα κεντρικό παραμύθι με τίτλο «Το Κάστρο των Παραμυθιών» ξεπηδούν άλλα εννιά, εμπνευσμένα από διαφορετικούς θρύλους. Έχουν σε μεγάλο βαθμό τα χαρακτηριστικά των λαϊκών παραμυθιών. Θέλαμε να δημιουργήσουμε με αυτά μια γέφυρα ανάμεσα στις παραδοσιακές δοξασίες και στο σήμερα. Από τη μια δεν είναι καθόλου εύκολο να γραφτεί κάτι που μπορεί να διαβαστεί από όλες τις ηλικίες. Από την άλλη όμως αυτή είναι η δύναμη του παραμυθιού ως λογοτεχνικό είδος. Οι εξωπραγματικοί ήρωες, οι συμβολισμοί και η έλλειψη ρεαλισμού συγκινούν κάθε ηλικία.

Άννα Αθανασιάδου

Άννα Αθανασιάδου: Τα παραμύθια είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για να πούμε δύσκολα πράγματα με εύκολο τρόπο ακόμα και στους πιο μικρούς αναγνώστες.

- Εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι τα παραμύθια είναι όλα εμπνευσμένα από παραδοσιακούς θρύλους της χώρας. Τι διδάσκουν στους αναγνώστες; Με ποια κριτήρια επιλέξατε τις ιστορίες;

Άννα Αθανασιάδου: Στόχος των παραμυθιών αυτών δεν είναι μόνο να περάσουν μηνύματα, αλλά ταυτόχρονα να τέρψουν και να δώσουν ένα έναυσμα στον αναγνώστη να ανατρέξει στην παράδοση κάθε περιοχής. Κάποιες από τις ιστορίες «εξηγούν» με παραμυθιακό τρόπο τη δημιουργία ενός φυσικού τοπίου, όπως για παράδειγμα τη δημιουργία των λιμνών στις Πρέσπες ή το πέρασμα στην Εύβοια. Άλλες ιστορίες επεξηγούν τοπωνύμια και άλλες εμπνέονται από ιστορίες της προφορικής παράδοσης που έχουν σημαδέψει κάποιες περιοχές, όπως οι νεράιδες της Αρκαδίας. Η επιλογή των αρχικών θρύλων που θα αποτελούσαν έρεισμα για τα παραμύθια μας ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση. Προσπαθήσαμε να κρατήσουμε και μια ισορροπία. Θέλαμε τα παραμύθια μας να έχουν και νεράιδες και δράκους και δαίμονες και πειρατές και μάγισσες! Όπως όλα τα διασκεδαστικά παραμύθια.

- Πόσο σημαντικό για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών είναι να γαλουχούνται με παραμύθια;

Άννα Αθανασιάδου: Τα παραμύθια είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για να πούμε δύσκολα πράγματα με εύκολο τρόπο ακόμα και στους πιο μικρούς αναγνώστες.

Ιωάννα Καρρά: Στα παραμύθια πάντα στο τέλος όλα πάνε καλά. Αυτό δίνει μεγάλη ανακούφιση και λειτουργεί σαν βάλσαμο στις ανησυχίες των παιδιών. Τα παιδιά δεν έχουν αναπτύξει εκφραστικά μέσα για να επικοινωνήσουν όλες τις ανησυχίες τους. Μέσω των παραμυθιών ενισχύονται οι νησίδες ασφάλειας που είναι απαραίτητες για τη διαμόρφωση προσωπικοτήτων απαλλαγμένες από φοβίες.

Κατερίνα Θεοδωρίδου: Είναι πολύ σημαντικό μέρος της ανατροφής των παιδιών, όπως το θέατρο και η μουσική. Το παιδί διαβάζοντας παραμύθια, εισάγεται στον κόσμο του φανταστικού, λαμβάνει μηνύματα χωρίς διδακτισμούς, μαθαίνει να παίζει συμβολικά, ενισχύει την φαντασία, την έκφραση και το λόγο.

Μαργαρίτα Μάρκουλα: Είναι πολύ σημαντικό για ένα παιδί να μεγαλώνει με παραμύθια. Σκεφτείτε με πόσους ήρωες μπορεί να ταυτιστεί, πόσες αλήθειες γνωρίζει μέσα από τις ιστορίες, πόσο πολύ μεγαλώνει η φαντασία του.

Σοφία Σκλείδα: Η μεγάλη αξία των παραμυθιών έγκειται στο ότι μπορούν να γεφυρώνουν τον κόσμο που προβάλλουν με αυτόν της καθημερινής εμπειρίας του παιδιού. Μέσω της φαντασίας και της χρήσης των αισθήσεων τα παιδιά  κατανοούν τον κόσμο, κοινωνικοποιούνται και τονώνουν την αυτοπεποίθησή τους. Επιπλέον, το παραμύθι βοηθά το παιδί να ξεπερνά κάθε φυσική ή σωματική του ατέλεια και κατωτερότητα, να συμφιλιώνεται με το σώμα του και να αποκτά εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Του δίνει την ευκαιρία να ταυτιστεί με τον ήρωά του και τις αγωνίες του και συνειδητοποιεί τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει υπαγορεύοντάς του λύσεις στα προβλήματα που το απασχολούν, δίνοντάς του την ευκαιρία να αποκτήσει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στο μέλλον του. Έτσι το παιδί μπορεί να μαθαίνει ευχάριστα και εποικοδομητικά, μέσα από κατάλληλα σχεδιασμένες δραστηριότητες. Άλλωστε οι έννοιες της ταύτισης, της προβολής, του παιχνιδιού, της  δημιουργικότητας, της ενεργοποίησης της φαντασίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τα παραμύθια.

Μαργαρίτα Μάρκουλα

Μαργαρίτα Μάρκουλα: Ίσως τελικά αυτό που χάνουμε σαν μεγάλοι, είναι ότι προσπαθώντας να έχουμε την απαιτούμενη συμπεριφορά ενός ενήλικα, απομακρυνόμαστε όλο και πιο πολύ από την απλότητα με την οποία τα παιδιά αντιμετωπίζουν συνήθως τις καταστάσεις.

- Ποια είναι η σωστή ηλικία που πρέπει να ξεκινήσει το παιδί να διαβάζει ώστε να δομηθεί η αγάπη του για το βιβλίο; Υπάρχει κάποιος απλός τρόπος για να το ωθήσουμε στην ανάγνωση;

Άννα Αθανασιάδου: Δεν υπάρχει σωστή ηλικία. Υπάρχει η κατάλληλη στιγμή και αυτή είναι διαφορετική για κάθε παιδί. Τρόποι για να ωθήσουμε τα παιδιά στην ανάγνωση υπάρχουν πολλοί. Αλλά πόσοι έχουν αποτέλεσμα και τι είδους αποτέλεσμα; Για μένα το θέμα αυτό είναι τεράστιο, ασαφές και σε πολύ μεγάλο βαθμό εξατομικευμένο.

Κατερίνα Θεοδωρίδου: Συνταγές δεν υπάρχουν. Το παιδί συνηθίζει να έχει το βιβλίο στη ζωή του όταν βλέπει την οικογένειά του με αυτό. Αν περιβάλλεται από βιβλία και βλέπει τους γονείς να διαβάζουν, τότε θα το θεωρεί μέρος της καθημερινότητάς του. Τώρα, εάν το αγαπήσει αληθινά, είναι άλλο θέμα που δεν χωρούν πιέσεις και εξαναγκασμοί.

- Ποιος είναι ο λόγος που οι μεγάλοι σταματούν συνήθως να διαβάζουν παραμύθια; Πιστεύετε ότι έχουν να χάσουν πράγματα από την μη επαφή τους με τον φανταστικό κόσμο;

Άννα Αθανασιάδου: Δεν σταματούν. Νομίζουμε ότι σταματούν. Για παράδειγμα «Ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών» είναι παραμύθι και τον διάβασαν πολλοί μεγάλοι. Άλλοι αγαπούν τους φανταστικούς κόσμους και διασκεδάζουν μέσα σε αυτούς και άλλοι όχι.  Δεν νομίζω ότι χάνουν τίποτα όσοι επιλέγουν τις ρεαλιστικές ιστορίες. Ίσως απλά οι άλλοι, που επιλέγουν τις φανταστικές ιστορίες, να κερδίζουν λίγες στιγμές χαλάρωσης παραπάνω.

Μαργαρίτα Μάρκουλα: Ο λόγος που οι μεγάλοι σταματούν συνήθως να διαβάζουν παραμύθια ευθύνεται στο γεγονός ότι δεσμεύονται με πολλές υποχρεώσεις, ακολουθούν συγκεκριμένο πρόγραμμα και αντιμετωπίζουν τον κόσμο με περισσότερο ρεαλισμό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η ανάγκη για φαντασία να είναι δευτερεύουσα. Ίσως τελικά αυτό που χάνουμε σαν μεγάλοι, είναι ότι προσπαθώντας να έχουμε την απαιτούμενη συμπεριφορά ενός ενήλικα, απομακρυνόμαστε όλο και πιο πολύ από την απλότητα με την οποία τα παιδιά αντιμετωπίζουν συνήθως τις καταστάσεις.

Μαριλύ Γαλίζη: Οι μεγάλοι ήταν κάποτε παιδιά, δεν «έγιναν» ξαφνικά και απότομα μεγάλοι. Όμως, η ψυχή του ανθρώπου δεν γερνάει, μένει πάντα παιδική, κάτι που αγνοούν πολλοί ή θέλουν πεισματικά να το ξεχάσουν για να διατηρήσουν μια «σοβαρή» και κοινωνικά αποδεκτή εικόνα. Φοβούνται να δείξουν ότι ποθούν ακόμη τα παραμύθια, ίσως γιατί νομίζουν πως θα χάσουν την επαφή τους με τη ρεαλιστική πραγματικότητα.

- Παρατηρώ ότι είστε δέκα γυναίκες συγγραφείς και δεν υπάρχει κανένας άνδρας. Είναι τυχαίο; Μήπως οι γυναίκες είναι τελικά περισσότερο παιδιά από τους άνδρες;

Άννα Αθανασιάδου: Νομίζω ότι ήταν τυχαίο. Θεωρώ ότι αν είχαμε άνδρες στην ομάδα θα είχαμε ένα εξίσου συναρπαστικό αποτέλεσμα. Δεν ξέρω αν οι γυναίκες είναι «περισσότερο παιδιά» από τους άντρες. Πιστεύω όμως ότι συχνά έχουν περισσότερο πείσμα και περισσότερη υπομονή, χαρακτηριστικά που ήταν απαραίτητα για τη δημιουργία αυτού του βιβλίου.

Κατερίνα Μιχαήλ

Κατερίνα Μιχαήλ: Δεν χρειάζεται να νιώθουμε ένοχοι όταν μπαίνουμε στον κόσμο της φαντασίας. Είναι ένας υπαρκτός κόσμος, που είναι απαραίτητο να τον επισκεπτόμαστε, γιατί από εκεί έρχονται οι μεγάλες ιδέες και ισορροπούμε με τον υλικό κόσμο.

- Τα παραμύθια έχουν τις περισσότερες φορές αίσιο τέλος. Αν η ελληνική κρίση ήταν παραμύθι, πώς θα τελείωνε η ιστορία; Μπορούν οι Έλληνες και ιδιαίτερα οι νέες γενιές να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο; Θεωρείτε ότι η φαντασία μπορεί να μας δώσει δύναμη να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες του σήμερα;

Άννα Αθανασιάδου: Είμαι εκ φύσεως αθεράπευτα αισιόδοξη και ψάχνω πάντα να βρω το καλό μέσα στο κακό. Η κρίση έφερε δυσκολίες, αλλά έφερε και ένα προβολέα που φώτισε πλευρές που δεν βλέπαμε πριν. Οι νέες γενιές πάντα, σε κάθε εποχή, ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο, είτε το θέλουμε είτε όχι. Συναναστρέφομαι 17αρηδες καθημερινά και το ζω. Δεν είναι η φαντασία που μας δίνει δύναμη. Είναι η ενέργεια, η σκέψη και η τόλμη της νέας γενιάς που αλλάζει τον κόσμο. Η φαντασία όμως είναι το καύσιμο που βάζει μπροστά τις μηχανές αναζήτησης αυτών των νέων.

Κατερίνα Μιχαήλ: Μου αρέσει που παίρνουμε ως βάση το παραμύθι.  Εάν η ελληνική κρίση ήταν παραμύθι, είναι σίγουρο ότι όλοι οι ήρωες που παίρνουμε μέρος, θα βγούμε πιο δυνατοί και πιο σοφοί. Αν και δεν είναι το αγαπημένο μου, είναι όμως η αλήθεια ότι μέσα από τις δυσκολίες παίρνουμε τα μαθήματά μας. Φυσικά και έχουν κάθε ελπίδα οι νέες γενιές, όπως και όλες οι γενιές σε ένα καλύτερο αύριο. Όμως αυτό το καλύτερο είναι σχετικό. Όλες οι εποχές καλύτερες είναι. Αυτό που αλλάζει κάθε φορά είναι το νέο, το διαφορετικό από το προηγούμενο. Εκεί πρέπει να δεχτούμε, να προσαρμοστούμε, να έχουμε ανοιχτό νου και φαντασία  και να δημιουργήσουμε τις ευκαιρίες. Η φαντασία πάντα βοηθά. Και είναι επισκέψιμη από όλους. Δεν χρειάζεται να νιώθουμε ένοχοι όταν μπαίνουμε στον κόσμο της φαντασίας. Είναι ένας υπαρκτός  κόσμος, που είναι απαραίτητο να τον επισκεπτόμαστε, γιατί από εκεί έρχονται οι μεγάλες ιδέες και ισορροπούμε με τον υλικό κόσμο.

Άννα Μάνου: Αποδεδειγμένα η Ελλάδα, σ’ όλη την ιστορία της, μόνο για λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά. Γιατί να μη γίνει και τώρα η ανατροπή; Βέβαια αυτό προϋποθέτει σωστές επιλογές παντού και πολλή δουλειά συνέχεια. Αν όμως οι νέοι δουλέψουν όπως και όσο πρέπει, ναι πιστεύω πως θα έχουν το μέλλον που ονειρεύονται. Η φαντασία ήταν το βάλσαμο της ψυχής και του μυαλού μου σε πολύ δύσκολες  περιόδους της ζωής μου. Επομένως κι εγώ τη συνιστώ ανεπιφύλακτα σαν εσωτερική πηγή δύναμης στα δύσκολα, αλλά και αναζωογόνησης στην πίεση της καθημερινότητας.

- Μου άρεσε πολύ το γεγονός ότι το βιβλίο σας περιλαμβάνει ασκήσεις δημιουργικής γραφής. Τελικά, η συγγραφή διδάσκεται ή πρέπει να το έχεις μέσα σου; Είναι εύκολο να γίνεις ένας καλός παραμυθάς;

Άννα Αθανασιάδου: Η συγγραφή διδάσκεται. Αυτό που έχεις μέσα σου όχι. Αυτό που έχεις μέσα σου διαμορφώνεται από αυτά που ζεις καθημερινά. Η συγγραφή σε βοηθάει να βγάλεις από μέσα σου όσα νιώθεις και σκέφτεσαι και να τα γνωρίσουν και οι άλλοι. Οι ασκήσεις δημιουργικής γραφής είναι ένας από τους τρόπους να απελευθερώσει κανείς τη φαντασία και την έκφραση. Αυτό είναι πάντα κάτι καλό, χρήσιμο, απελευθερωτικό και οδηγεί σε βαθιά αυτογνωσία.

- Δραματοποιήσατε ένα από τα παραμύθια του βιβλίου, «το Πετροκάραβο». Θα μπορούσαν και οι υπόλοιπες ιστορίες να διασκευαστούν, ώστε να γίνουν θεατρικές παραστάσεις; Υπάρχει τέτοια σκέψη;

Μαριλένα Πονηράκη: Η δραματοποίηση του Πετροκάραβου έγινε με πολύ μεγάλη χαρά και επιτυχία! Σαφώς και θα μπορούσαν όλα τα παραμύθια να δραματοποιηθούν μεμονωμένα και κάποια πράγματι θα  ζωντανέψουν. Όμως η μεγάλη σκηνοθετική πρόκληση, αυτό που ονειρεύομαι έντονα για «Το Κάστρο των Παραμυθιών», είναι να γίνει ΜΙΑ θεατρική παράσταση. Εξάλλου, το παραμύθι είναι... ΕΝΑ!

- Θα κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη με μια ερώτηση προς όλες σας. Αν η ζωή σας ήταν παραμύθι, ποιος θα ήταν ο τίτλος της;

Άννα Αθανασιάδου: Το ταξίδι.

Μαριλύ Γαλίζη: Ελευθερία… το όνειρο.

Κατερίνα Δίελα: Πολύχρωμα κύματα σε μια θάλασσα ζωή.

Κατερίνα Θεοδωρίδου: Χαμογέλα και όλα θα πάνε καλά.

Κατερίνα Μιχαήλ: Η χαρά και το παιχνίδι.

Ιωάννα Καρρά: Η σαρανταποδαρούσα που χρεοκόπησε τον τσαγκάρη.

Άννα Μάνου: Κρυμμένοι θησαυροί.

Μαργαρίτα Μάρκουλα: Τα χρώματα του ουρανού.

Κατερίνα Ναζλή: Η χαρά.

Μαριλένα Πονηράκη: Η Ζωή, η Χαρά & η Φαντασία.

Το Κάστρο των Παραμυθιών

Χάρης Περτέσης

Ο Χάρης Περτέσης είναι ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος με ελαττώματα και εμμονές. Αγαπάει την ελεύθερη έκφραση και απεχθάνεται τη μισαλλοδοξία κάθε είδους, όπως επίσης το ψέμα και την υποκρισία. Η γραφή αποτελούσε για εκείνον πάντοτε, πέρα από «εργαλείο» για να βγάζει το ψωμί του, και ένα μικρό καταφύγιο, μέσα στο οποίο απελευθέρωνε τις σκέψεις και τη δημιουργικότητά του, κάτι που τον βοηθούσε να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του. Σε αυτό το μικρό καταφύγιο σπεύδει μέχρι και σήμερα.

Σχόλια (0)

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια εδώ

Αφήστε τα σχόλιά σας

  1. Δημοσίευση σχολίου ως επισκέπτης.
Συνημμένα (0 / 3)
Μοιραστείτε την τοποθεσία σας
Πληκτρολογήστε το κείμενο που παρουσιάζεται στην παρακάτω εικόνα. Δεν είναι σαφές;

Please publish modules in offcanvas position.