Οι ψευτοπολιτικάντηδες και ο ασυμβίβαστος Λαμπράκης
Τίποτα δεν έχει αλλάξει στο ελληνικό κράτος. Πάντα βαρύγδουπες υποσχέσεις από τους πολιτικούς για την ψήφο και ύστερα νεκρική του τάφου σιγή. Μέχρι να εμφανιστεί κάποια νέα δυσκολία, να ανακινηθεί το θέμα για να αναδειχθεί πάλι η έφεση του δείνα πολιτικάντη στη δικαιοσύνη και τα δημοκρατικά ιδεώδη που με πάθος θα υπηρετήσει.
Ψεύτικα λόγια φυσικά, που το πρώτο αεράκι τα παρασύρει και σε κάθε περίπτωση σκοπό έχουν να κρύψουν πως ποτέ αυτός ο τόπος δεν ήτανε ελεύθερος, ακριβώς γιατί αυτοί οι ψευτοπολιτικάντηδες δεν είχαν και δεν έχουν το σθένος να αντιταχθούν στις κάθε λογής επιβουλές.
Δεν ξέρω αν αυτό μας τιμά σαν λαό, αλλά η ελευθερία μας τελείωσε τότε, στην εποχή που γίναμε αποικία της Ρώμης. Έκτοτε, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις πολιτικών, που προσπάθησαν κάτι καλύτερο γι αυτόν τον τόπο, οι περισσότεροι ήταν είτε συμπλέοντες με τα ξένα συμφέροντα, είτε απροκάλυπτα βαλτοί, όπως σήμερα, συνεπικουρούμενοι από κατακάθια της κοινωνίας, χαφιέδες και ηλίθιους, οι οποίοι νομίζουν πως επιτελούν κιόλας κάποια... υπηρεσία στην πατρίδα.
Δύο από αυτά τα αποβράσματα της κοινωνίας, ο Γκοτζαμάνης και ο Εμανουηλίδης, στις 22 Μαΐου του 1963 τραυμάτισαν θανάσιμα τον βουλευτή της Ε.Δ.Α. Γρηγόρη Λαμπράκη με μια τρίκυκλη μοτοσυκλέτα, εκτελώντας εντολές των δυνάμεων αυτών, που πάντα ενεργούσαν για τα συμφέροντα των ολίγων, και που ουσιαστικά αντιστρατεύονταν τα συμφέροντα του ανθρώπου γενικότερα. Στις μέρες μας, βέβαια, η φρασεολογία και οι πρακτικές έχουν αλλάξει και οι παρακρατικοί έχουν ενδυθεί μανδύες εξωραϊσμένους και απόλυτα έντιμους, αφού και η κουκούλα είναι απόλυτα συμβατή με την ηθική και την κρατική νομιμότητα.
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος, που μπορούσες να τον αγνοήσεις. Με την ιδιότητα του βουλευτή και τους αγώνες του για την Ειρήνη, μπήκε γρήγορα στη μύτη του παρακράτους, που έβαλε στόχο να τον βγάλει από τη μέση. Δεν πέρασε άλλωστε απαρατήρητο το γεγονός ότι πρωτοστάτησε στο Λονδίνο, όπου βρισκόταν τότε η βασίλισσα Φρειδερίκη, στη διαδήλωση για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων –μεταξύ των οποίων ήταν και ο Αμπατιέλος.
Ήταν γενναίος, ξεχωριστός, αψεγάδιαστος, ασυμβίβαστος επαναστάτης (μόνο με τον Τσε θα τον σύγκρινα) και άνθρωπος με «Α» κεφαλαίο. Ως αθλητής, πάντα πρώτος, πρωταθλητής Ελλάδας (το ρεκόρ του 7,37 κράτησε 23 χρόνια, μέχρι το 1959) και πολλές φορές Βαλκανιονίκης. Ανθρωπιστής «εν τοις πράγμασι» και όχι με λόγια. Στο ιατρείο του, καμιά φτωχή γυναίκα δεν πλήρωσε ποτέ. Η ουρά έξω από το ιατρείο του, το καταμαρτυρούσε, ήταν μια καθημερινή υπόθεση. Όπως έλεγε και η αξέχαστη Μαλβίνα, τι θα μπορούσες να πεις γι αυτόν τον μεγάλο επιστήμονα, που παρόλη την καταξίωσή του, είχε ακόμη ψυγείο… πάγου;
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης γεννήθηκε στις 3 Απρίλη του 1912 στην Κερασίτσα Τεγέας, που έβγαλε το Γυμνάσιο. Αγωνιστής της Αντίστασης, αργότερα βουλευτής της ΕΔΑ, υφηγητής της Ιατρικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, υπήρξε ειρηνιστής, ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Επιτροπής για τη Βαλκανική Συνεννόηση, ενώ μετά από δική του πρωτοβουλία του ιδρύθηκε η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (EEΔYE). Περίπου ένα μήνα πριν τη δολοφονία του, στις 21 Απριλίου 1963, ο Λαμπράκης πρωτοστάτησε στην πρώτη Mαραθώνια Πορεία Ειρήνης, η οποία πραγματοποιήθηκε παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση Καραμανλή την είχε απαγορεύσει. Επίσης, υπήρξε συνιδρυτής, το 1943, της Ένωσης Ελλήνων Αθλητών, η οποία, μεταξύ άλλων, διοργάνωνε αγώνες για την ενίσχυση των λαϊκών συσσιτίων, την περίθαλψη ασθενών αθλητών κ.ά.
Παρά τις συνεχείς απειλές που δεχόταν κατά διαστήματα για τη ζωή του, ο Λαμπράκης συνέχισε απτόητος τη δράση του μέχρι τα 51 του χρόνια και κέρδισε επάξια και δια παντός μια θέση στο πάνθεον των ηρώων...
