Ο ανεκπλήρωτος έρωτας του Κώστα Καρυωτάκη και της Μαρίας Πολυδούρη
Ο έρωτας αποτελεί ένα συναίσθημα το οποίο είναι σύμφυτο με την ανθρώπινη ύπαρξη και δίνει στον άνθρωπο αστείρευτη έμπνευση και θέληση για δημιουργία και ζωή.
Η δική μας ποίηση και λογοτεχνία, μας χάρισε τους έρωτες μεγάλων ανθρώπων του πνεύματος, οι οποίοι είτε έμειναν ανεκπλήρωτοι είτε ολοκληρώθηκαν, ενέπνευσαν και συγκλόνισαν αναγνώστες και ανθρώπους του πνεύματος στο διάβα των αιώνων. Ένας τέτοιος έρωτας ήταν αυτός του Κώστα Καρυωτάκη και της Μαρίας Πολυδούρη.
Ένας έρωτας ο οποίος έμεινε ανεκπλήρωτος, πόνεσε και τους δύο αλλά και τους μεταμόρφωσε εσωτερικά και πνευματικά, διανθίζοντας την καλλιτεχνική τους έμπνευση.
Η Μαρία Πολυδούρη ήταν μία Ελληνίδα ποιήτρια της νεορομαντικής σχολής, η οποία γεννήθηκε την πρώτη του μηνός Απριλίου του 1902. Εμφανίστηκε στα γράμματα από πολύ μικρή ηλικία, αφού σε ηλικία μόνο 14 ετών έγραψε το πρώτο της ποίημα με τίτλο «ο πόνος της μάνας». Το 1921 μετατέθηκε στη Νομαρχία Αθηνών και εγγράφηκε στη Νομική σχολή Αθηνών, μη γνωρίζοντας ακόμα πως εκεί δούλευε ο Κώστας Καρυωτάκης ο οποίος έμελλε να γίνει ο έρωτας της ζωής της.
Με τον Κώστα Καρυωτάκη συναντήθηκε για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1922, όταν εκείνη ήταν 20 ετών και εκείνος 26. Εκείνη βρισκόταν στην αρχή της ποιητικής της καριέρας, ενώ ο Καρυωτάκης είχε ήδη εκδώσει κάποια σημαντικά ποιήματα (Ο πόνος των ανθρώπων και των πραγμάτων, Νηπενθή).
Μεταξύ τους αναπτύχθηκε ένας φλογερός έρωτας ο οποίος αν και κράτησε για λίγο, επηρέασε τη ζωή και των δύο. Όλα άλλαξαν όμως ξαφνικά μόλις το καλοκαίρι του 1922 όταν ο Καρυωτάκης διαγνώστηκε με σύφιλη, μία ανίατη ασθένεια η οποία εκείνη την εποχή ήταν στιγματισμένη και κοινωνικά κατακριτέα.
Η Πολυδούρη ήταν τόσο ερωτευμένη μαζί του που πρότεινε στον ίδιο να παντρευτούν χωρίς να αποκτήσουν παιδιά, εκείνος όμως αρνήθηκε θεωρώντας πως κάτι τέτοιο θα ήταν μία μεγάλη θυσία για αυτόν. Η Πολυδούρη θεώρησε πως αυτό ήταν μόνο μία πρόφαση, πιστεύοντας πως δεν την αγαπούσε όσο εκείνη αυτόν.
Η Πολυδούρη δεν έβγαλε ποτέ μέσα από την καρδιά της τον Καρυωτάκη. Ακόμα και όταν αρραβωνιάστηκε τον δικηγόρο Αριστοτέλη Γεωργίου. Το καλοκαίρι του 1926 διέλυσε τελικά τον αρραβώνα, έφυγε στο Παρίσι και σπούδασε ραπτική την οποία δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει, καθώς προσβλήθηκε από φυματίωση.
Το 1928, κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της στο νοσοκομείο Σωτηρία, ενημερώθηκε για την αυτοκτονία του πρώην αγαπημένου της, Κώστα Καρυωτάκη. Η πρώτη της ποιητική συλλογή «οι τρίλιες που σβήνουν» κυκλοφόρησε εκείνη τη χρονιά, ενώ το 1929 η δεύτερη «Ηχώ στο χάος». Ο θάνατος βρήκε και την ίδια μετά από μάχη με τη φυματίωση, στις 29 Απριλίου του 1930.
Ο έρωτας και η παθιασμένη σχέση τους πάντοτε συζητιέται, συνεπαίρνει, θαυμάζεται ακόμα και προκαλεί μελαγχολία. Είναι ένας έρωτας μεταξύ δύο ανθρώπων του πνεύματος, ο οποίος μας έδειξε το μέγεθος και την τραγικότητα του έρωτα, τη δύναμη που ασκεί στην ψυχή των ανθρώπων αλλά και του πόσο μπορεί να μας μεταμορφώσει εσωτερικά.
