Αυτός ήταν ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος
Με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο οποίος πρόλαβε να ζήσει μόλις 15 χρόνια σε αυτόν το μάταιο και πολλές φορές αφιλόξενο κόσμο, ήρθε η ώρα να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους και να αφιερώσουμε λίγο χρόνο μελετώντας το προφίλ του. Να διορθώσουμε την εικόνα του που κάποιοι βιάστηκαν να αλλοιώσουν, παρουσιάζοντάς τον σαν ταραξία και κακοποιό στοιχείο, μόνο και μόνο για να κρύψουν τα κακώς κείμενα μιας αποτυχημένης κυβερνητικής πολιτικής.
Νομίζω πως οι περισσότεροι ακόμη δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το αποτρόπαιο έγκλημα. Είναι λογικό, είναι ακόμη νωρίς… Η θλίψη που πιθανόν θα νιώσουμε όταν τελειώσουν όλα, θα είναι σίγουρα μεγαλύτερη, έχοντας μάλιστα ως background τα κατεστραμμένα και κατακαμένα τοπία της Αθήνας, που ήρθαν ως επακόλουθο.
Ο Αλέξης, λοιπόν, δεν είχε απολύτως καμία σχέση με την εικόνα του οργισμένου νεαρού από τα Εξάρχεια, προερχόμενου από διαλυμένη οικογένεια. Ήταν μαθητής ιδιωτικού σχολείου των βορείων προαστίων και όλοι έχουν να λένε τα καλύτερα λόγια γι’ αυτόν, δείχνοντας πραγματικά έκπληκτοι για ό,τι συνέβη και την κατάληξη που υπήρξε.
Ο πατέρας του άτυχου νέου σπούδασε πολιτικός μηχανικός και σήμερα είναι διευθυντής τραπεζικού υποκαταστήματος, ενώ η μητέρα του διατηρεί κοσμηματοπωλείο στη Βουκουρεστίου, στο κέντρο της Αθήνας.
Ο 15χρονος λάτρευε το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο, ενώ άκουγε χιπ χοπ και ροκ μουσική. Όσον αφορά το ντύσιμό του, συνήθως φορούσε μια ζακέτα με μπλε και μαύρες ρίγες και είχε πάντα μαζί του ένα λαστιχάκι για τα μαλλιά, τα οποία όμως δεν ήταν ιδιαίτερα μακριά.
Ήταν απλώς ένα μικρό παιδί, που τώρα διαμόρφωνε χαρακτήρα και προσωπικότητα! Ωστόσο, έφυγε από τη ζωή πολύ νωρίς, χωρίς να προλάβει να ζήσει αρκετά… Κάποιοι του το στέρησαν αυτό και δεν ευθύνεται μόνο ένας «κακός αστυνομικός». Δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες γιατί το πρόβλημα, κατά την άποψή μας, είναι συνολικό και εστιάζεται γενικά στη λειτουργία τόσο του κρατικού μηχανισμού, όσο και στην κυβέρνηση, στην οποία και ανήκει το μεγαλύτερο μερίδιο για όλα τα τραγικά που ζούμε τις τελευταίες ώρες. Κακά τα ψέματα, δεν γίνεται ποτέ να μη φταίει κανείς! Κάποιοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και ειδικά τώρα που πρόκειται για μια ψυχή που χάθηκε αναίτια και άδικα...
Σαν επίλογο, αξίζει να παραθέσουμε το τραγούδι που αφιέρωσαν στον μικρό Αλέξη οι φίλοι του μέσω του Facebook στο group «ALEXANDROS GRIGOROPOULOS (R.I.P.)», που δημιούργησαν λίγο μετά το θάνατό του:
«Μα εγώ θα ζήσω μέσα στη μέρα, θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα
Θέλω τον ήλιο και οξυγόνο κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ανταμώνω
Θέλω οξυγόνο, θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω, ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ!
Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα, θα σας ρημάξω στις κλωτσιές στην ανηφόρα
Άμα τα πάρω δε θα μπορέσουν δυο διμοιρίες από ΜΑΤ να με βολέψουν
Κι έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι, κρύβομαι μέσα μου και κάνω πανικό
Έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι, τη φαντασία μου χορεύω στο κενό».